Op 18 juni 2021 vroeg mijn voorganger, Rick van der Made, mij om incidenteel en vrijblijvend -als je inspiratie hebt- eens een stuk te schrijven voor Gaykrant. We zijn nu net iets meer dan twee jaar verder en ik ben een maand hoofdredacteur van dit instituut. Ik kan u zeggen: die had ik, toen ik dat eerste gesprek met Rick voerde, ook niet zien aankomen…
Maar laat ik duidelijk zijn: ik ben Rick erg dankbaar voor het vertrouwen dat hij mij heeft gegeven, het mooie team dat hij heeft opgebouwd, kortom; voor het solide fundament dat hij voor mij heeft achtergelaten. En ik ben blij dat hij over mijn schouder mee blijft kijken. Het is een kans die ik met beide handen aan wil grijpen. Waarom? Omdat ik denk dat een instituut als Gaykrant nu harder nodig is dan lange tijd het geval leek te zijn.
Want in de maand dat ik hoofdredacteur ben, heb ik mooie initiatieven gezien. Bij de Winq Awards werden mooie mensen in het zonnetje gezet. Er werd voor het eerst een Pride georganiseerd in de gemeente Roermond. De Zaanpride werd gehouden. En ook bij de tweejaarlijkse Jos Brink Prijs zag ik prachtige initiatieven, waaruit een goed hart voor de Regenbooggemeenschap sprak.
Maar ik zag ook de negatieve kant. Die initiatieven zijn nog altijd nodig. In Nederland worden LHBTI+ personen nog altijd niet met rust gelaten. Zelfs niet in hun eigen huis. Regenboogvlaggen die van gevels worden gerukt, of in brand worden gestoken. COC vrijwilligers en café-medewerkers die te maken krijgen met geweld.
Betonrot
En toen kwam er een berichtje binnen via één van de sociale mediakanalen van Gaykrant:
“Precies waarom een pride zoals hier, nou niet nodig is. Ouwe kerels die nu zo nodig gezien moeten worden. Lijkt wel een demonstratie. En ik ben zelf homo JA en getrouwd JA en word ik anders behandeld NEE. Waarom moet dit in elk dorp. We slaan echt totaal door.
Jaren gestreden om niet in hokje geplaatst te worden nu moeten we weer in hokje. Trans non binair, A sexueel, lesbo , bi, homo.” [sic.]
De betonrot heeft ook toegeslagen in onze eigen regenbooggemeenschap…
Want hoe kun je anderen het recht ontzeggen, waar je zelf overduidelijk van hebt geprofiteerd?
Ik keek eens op het profiel van de afzender. En ik onderdrukte de neiging om de dikke, witte, cisgender man met veel feest- en vakantiefoto’s op zijn profiel van repliek te dienen. Type: ‘Jij mag niet demonstreren, omdat ik nergens last van heb. Omdat ik te blind ben om voorbij mijn eigen voor- en achtertuin te kijken.’
Zo’n oogkleppenlul.
Ruilen?
Ik gun hem graag een enkeltje Oeganda. Want in de maand dat ik hoofdredacteur ben leerde ik ook twee Oegandese vrouwen kennen. Zij ontplooien mooie initiatieven, juist vanwege de negatieve kant van het leven voor veel LHBTI+ ers daar. Hun werk daar is -zonder overdrijven- te vergelijken met de hulp die onderduikers tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland zo keihard nodig hadden.
Dus staatssecretaris Van den Burg, mag ik een ruil voorstellen?
Eén zelfingenomen homo van middelbare leeftijd, voor twee jonge, veerkrachtige, lesbische vrouwen?
Toen ze hier waren, werden zij tenminste blij van iedere regenboogvlag die ze in het straatbeeld zagen. Dat we in Nederland ‘totaal doorgeslagen’ in ieder dorp een Pride organiseren, maakte Nederland -tenminste in hun ogen- nog het gidsland dat we al een paar jaar niet meer zijn.
Met hun energie en hang naar een leven in vrijheid, kunnen we dat misschien weer worden…
Ronald Mol (Alkmaar, 1983) is naast hoofdredacteur een zelfverklaard Regenboogroeptoeter, ambassadeur voor Bi+ Nederland, hoofdconducteur en geïnteresseerd in politiek. Heeft: veel meningen, het lang niet altijd bij het juiste eind, geen huisdieren en een leuk leven.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
