Gisteren las ik op deze site het opinieartikel van Siep de Haan (mede-initiatiefnemer van Pride Amsterdam) omtrent Huffnagel-gate en las ik hetzelfde geluid – in een interview met Telegraaf – ook uit Huffnagel’s mond kwam: “Het is raar dat als je stelt een ’inclusief’ evenement te zijn, je mensen met een mening die je niet aanstaat uitsluit. Dat is de wereld op z’n kop.” In tegenstelling tot het interview probeert De Haan in zijn artikel wel een nobele poging te doen om de community te lijmen, maar in de weg daar naartoe spreekt hij zijn eigen boodschap om te verbinden lelijk tegen.
Het is namelijk een relaas aan subtiele verwijten en open deuren. Zo schrijft De Haan dat “de strijd” tussen aanhangers van politiek links en rechts “angstig voelbaar” is en dat “de verharding in de Nederlandse samenleving” steeds verder toeneemt. Ook meent hij dat “LHBT-vrienden van links tot rechts” opeens “recht tegenover elkaar” staan en dat we dat als community “niet moeten willen”. Hoewel deze laatste boodschap voor de schrijver van dit stuk niet meer dan logisch is, voelde De Haan zich blijkbaar toch geroepen om deze in zijn argumentatie mee te nemen. Het stuk sluit dan ook met de enigszins naïeve boodschap om “wat liever te zijn voor elkaar”, maar die wens wordt pas uitgesproken nadat De Haan het COC en haar roep om een diverser bestuur heeft neergehaald. “COC Amsterdam lijkt enig opportunistisch gedrag niet vreemd”, zo schrijft hij. Je gaat je als lezer haast afvragen of er al wat langer kwaad bloed is tussen beide organisaties.
Je gaat je als lezer haast afvragen of er al wat langer kwaad bloed is tussen beide organisaties.
Er wordt in het artikel (maar sinds het aftreden van Huffnagel ook op social media) voornamelijk beschuldigend verwezen naar de cancel culture die gaande is. Cancel culture markeert het verlangen van de massa om iemand waarmee men het niet eens is te cancellen (oftewel: uit te sluiten). De Haan verwoordt dit wat simpeler door te zeggen dat “de ene groep de andere groep” “het zwijgen” oplegt. Hij meent dat “het debat” daardoor “ten onrechte staakt.” Dat is een rake observatie, maar wat hebben we er aan om de discussie op deze manier te voeren? Want, zoals De Haan zelf zegt, “iedereen heeft het recht meningen te verkondigen die mogelijk beledigend of schokkend zijn.” Deze opmerking kunnen de tegenstanders van Huffnagel natuurlijk ook gebruiken om hun kritiek te rechtvaardigen. Daarnaast zou je nog kunnen stellen dat als je dit recht gebruikt – en dus een mening geeft die het gros van de mensen als “schokkend” ervaart – er vaak ook consequenties aan verbonden zitten (vooral als je de voorzitter bent van een evenement zo groot en belangrijk als Pride Amsterdam). Is het dan niet gewoon zo dat als je de billen brandt je ouderwets op de blaren moet zitten? Dat klinkt flauw (en dat is het voor sommigen misschien ook), maar het is nóg flauwer om de schuld af te schuiven op anderen en het zwaartepunt van de discussie bij hen neer te leggen.
De schone kunst van eigen gedachtes, gevoelens en herinneringen tot onderwerp van overdenking maken
In het kader daarvan wil ik zowel Huffnagel als De Haan (maar ook vooral de mensen die de scheldkanonnen richting Huffnagel hebben afgevuurd) graag attenderen op het begrip ‘introspectie’. Dat is de schone kunst van de eigen gedachten, gevoelens en herinneringen tot onderwerp van overdenking maken. Hierbij kan een voorbeeld worden genomen aan Rick van der Made, die in zijn column (gepost ná de opinie van De Haan) hardop de fobieën in onze community bevroeg. Het debat mag best schuren, zolang het debat maar op een respectvolle manier verloopt en de eigen mankementen ook in ogenschouw worden genomen. Ik lees liever een mogelijk antwoord op Van der Made’s overpeinzingen vanuit iemand die zo dichtbij het vuur staat als De Haan dan de open deuren die hij nu de wereld instuurt. Een individuele zaak in een bredere maatschappelijke context zetten is alleen nuttig als men het dan ook aandurft de oorzaak van deze tendens te onderzoeken. Alleen dan kunnen we “samen die kleurrijke maatschappij zijn die we zo graag willen.”
Nina de Koning
Dit is een reactie op de opinie van Siep de Haan ‘Hommeles in de regenboogfamilie’
Nina de Koning is DJ / producer, schrijver en activist.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
