Frits Huffnagel is afgetreden. En met hem het voltallige bestuur van Pride. Nu had hij afgelopen week nogal wat over zich heen gekregen. In reactie op mijn column van vorige week, schreef hij mij hoeveel bagger hij over zich uitgestort had gekregen. En hij niet alleen. Ook ik kreeg de nodige scheldkanonnades en ziekteverwensingen (‘Corona’ zat daar opvallend genoeg niet tussen) over me uitgestort.
Wie in de – kleinere of grotere – schijnwerper staat zal voor al dat venijnige commentaar een ongenaakbare Teflonhuid moeten ontwikkelen. Daarbij moet diegene door het meeste gescheld, dat met bar weinig waardevolle inhoudelijkheid en met nauwelijks steekhoudende argumenten gepaard gaat, heen lezen om de juiste argumenten van serieuze mensen er uit te vissen.
Frits Huffnagel kennende heeft hij alle steekhoudende argumenten tegen elkaar afgewogen en is hij gisteren tot de conclusie gekomen dat zijn positie als voorzitter van Pride niet langer houdbaar was.
Net als ik zal ook hij de vele oprecht bezorgde waarschuwingen en goed bedoelde adviezen gelezen hebben. Zo werd – en wordt – er regelmatig gerefereerd aan het feit dat heel veel LHBT+ers (volgens sommigen de helft) het met de uitspraken van de voorzitter eens waren en dat de LHBT+gemeenschap dus moet oppassen die groep niet te verliezen.
Mijns inziens doet schipperen om iedereen coûte que coûte altijd maar ergens binnenboord te houden al snel afbreuk aan een heldere visie en missie.
Je kunt het ook omdraaien.
Het lef en het doorzettingsvermogen van een heldere visie en missie kunnen juist ook nodig zijn om een aantal kernwaarden blijvend te waarborgen, zelfs als deze tegen de (groter wordende) stroom indruisen.
Met een gepolariseerd roze polderlandschap kan aan de ene kant een visie op sommige momenten vele malen belangrijker zijn dan iedereen maar te vriend willen houden. Aan de andere kant noopt de hoog oplopende roze polarisatie mij ook steeds vaker aan de woorden van mijn moeder zaliger te denken:
‘Kind, van op je principes blijven zitten, krijg je alleen maar een houten kont.’
De vraag die ik me na Huffnagels terugtreden dan ook heb gesteld, is of het wellicht nu het moment is elkaar recht in de ogen aan te kijken en met elkaar het roze maatschappelijke debat aan te gaan over een ‘basispakket van waarden’ waaraan Pride (en waarom niet meteen alle LHBT+ evenementen?) dient te voldoen.
Zo ga ik er bijvoorbeeld vanuit dat iedereen voor gelijkheid is in dit land, maar uit al het commentaar op mijn vorige column vraag ik mij af of de islam voor sommigen wel net zoveel recht heeft op gelijke behandeling als homoseksualiteit of als het christendom.
Ik ga er vanuit dat discriminatie op alle gronden in dit land uit den boze is, maar volgens velen die commentaar leverden, mogen wij het fundamentele mensenrecht van vluchtelingen – namelijk recht op asiel – best terzijde schuiven als ons dat op sommige momenten net wat beter uitkomt.
Ik denk dat Pride gebaat zal zijn bij het afzweren van angst als raadgever en bij het geven van het goede voorbeeld. Het zou Pride sieren als het zich niet laat verleiden welke fobie dan ook te voeden. Of het nu gaat om transfobie, homofobie, xenofobie of islamofobie.
Want ik denk dat het in de aard van de LHBT+minderheid moet liggen om monsters als discriminatie, uitsluiting en vervolging te kunnen verslaan zonder zelf een monster te hoeven worden.
Zorgen hebben over bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen en deze op normale wijze uiten is alleszins begrijpelijk en helpt ons land als geheel en de LHBT+gemeenschap in het bijzonder alleen maar vooruit.
Het ontwikkelen en aanpraten van fobieën is en doet dat niet.
Ik denk niet dat we de Nashvilleverklaring moeten bestrijden door bijbels te gaan verbranden. Ik denk niet dat islamofobie het antwoord is op salafisme. Ik denk niet dat xenofobie in Nederland de oplossing is voor Syrische vluchtelingen aan de Turks-Griekse grens.
Net zomin als dat homofobie voor welk maatschappelijk probleem dan ook een oplossing kan zijn.
De christelijke organisatie ‘ChristenQueer’ is dat wel. Stichting ‘Pink Marrakech’ is dat wel. Mijn goede vriend van Marokkaanse komaf, orthopedagoog en homofobiebestrijder van het eerste uur Farouk is dat wel. Mijn vriendin Kitty die elk jaar vrijwillig naar Griekenland gaat om daar Syrische vluchtelingen te helpen is dat wel.
Pride is dat ook.
Zelfs met een scheidend bestuur en voorzitter van Pride moeten we vooral niet vergeten dat er nog steeds veel meer is wat ons LHBT+ers aan elkaar bindt dan wat ons van elkaar scheidt.
Zijn hart hechtte zich niet aan stad of streek
Zijn hand hechtte zich niet aan rang of stand
Zijn hoofd hechtte zich niet aan God of preek
Zijn ziel hechtte zich niet aan vlag of land
Hij kende geen trots, hij kende geen haat
Hij kende de hoop, en kende geen grens
Hij kende de vriendschap, kende geen kwaad
Hij kende geen angst, hij kende de wens
Vanaf de wieg smeedde het hart een band
Met het hoofd vol barmhartige waarden
Die maakten dat met een troostende hand
Zijn ziel zich hechtte aan heel de aarde
Rick van der Made
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
