In de Koninklijke Schouwburg in Den Haag was de première van Tim Akkerman & The Ivy League in theater. Alle highlights van twintigjaar Tim Akkerman de muzikant, aan elkaar geknoopt met verhalen zoals alleen een Hagenees ze kan vertellen.
4/5 sterren
Tekst Ranjith Postma
Beeld Jean-Paul Karting
Maandagavond trad Bob Dylan op in AFAS Live in Amsterdam. Ooit zag ik daar Di-rect optreden. Dus daarom ging ik niet naar de hoofdstad maar nam ik de trein naar Den Haag, voor een première van Tim Akkerman & The Ivy League in de Koninklijke Schouwburg.
Want als ik moet kiezen tussen Dylan en Akkerman…
Een week geleden sprak ik de Haagse zanger die dit jaar twintig jaar in het vak zit over zijn voorstelling Tim Akkerman & The Ivy League in theater. Hij was zo onbevangen enthousiast en volgens mij ook een beetje nerveus, dat ik het zelf wilde meemaken. Het zou groots gaan worden, beloofde hij mij, en dat was het.
Bij aankomst lag de rode loper uit en de portier-met-goud-geknoopte-lange-rode-jas-en-zwarte-hoge-hoed deed de deur voor ons open: ‘Heren, wees welkom. Tim is blij dat jullie er zijn.’
Jammer dat we niet een trein eerder konden nemen. In de foyer was het al dringen en dan duurt het lang voor je aan het bier zit. Gelukkig hadden we geweldige plaatsen, tegen het podium aan, in het midden.
Plotseling gejoel en applaus. Akkerman kwam in zijn eentje, al spelende op zijn eerste gitaar, het toneel oplopen dat bomvol stond met instrumenten (de foto’s zijn niet van maandagavond). Zoals beloofd in het interview opende hij met een liedje dat hij componeerde toen hij dertien was: Moederdag.
Geen muzikaal danwel poëtisch hoogstandje, maar de liefde voor zijn moeder stroomde het publiek in en, maar dat is wijsheid achteraf; je voelt, in dat jochie van toen schuilt een groot rockartiest.
Om de beurt verscheen de vierkoppige Ivy League die tal van instrumenten, die ik nog nooit gezien had, beheerste. Exemplarisch voor de avond: zeer veelzijdig. Of divers, zoals Akkerman het noemt, maar bij Gaykrant denken we bij diversiteit aan iets anders.
Het publiek was gemêleerd, niet divers. Dus wel alle leeftijden, niet alle kleuren en wel feestelijk gekleed maar geen extravagantie. Iedereen reageerde wel uitbundig; op Tim, op de band en op hun muziek. En het publiek was door het dolle toen de Bruce Dobbelsteen (uit te spreken met Haags/Engelse tongval) het publiek ingegooid werd. (Ik kan proberen uit te leggen hoe dat zit, maar daar moet je bij zijn. De tour is net van start en gaat het hele land nog door.)
Geestig vond ik de anekdote hoe Wibi Soerjadi drie maanden gedaan had over een pianobegeleiding voor Blind for you van Di-rect. Dat ‘zo moeilijk was,’ volgens Soerjadi, ‘dat pianisten met lang haar,’ verwijzend naar rivaal Jan Vayne, ‘het niet konden spelen.’
Ik speel geen piano, heb een opgeschoren nek en een baard, maar wat Soerjadi deed op die plaat was in mijn oren niet meer dan in rap tempo gebroken akkoorden heen en weer lopen.
En, vertelde Akkerman, Soerjadi had gezegd: ‘ik heb de muziek niet op papier gezet, want anders wordt het nagedaan.’ Net alsof je de moeite neemt om al die noten uit te schrijven die zo voor de hand liggen.
Ik ben ervan overtuigd dat Akkerman net als ik, niet onder de indruk was van de bravoure van Soerjadi. Die was vooral druk, denk ik, en Tim had nog een anekdote nodig voor in het theater.
De anekdotes waren vermakelijk en leuk en grappig, maar niet meer dan dat. Geen emotie, geen spanningsboog, geen drama.
Akkerman staat met een grandioze band op het podium te rocken en emotioneert als de muziek intiem wordt, het licht is spectaculair dan wel sfeervol en het geluid vol en helder. Jammer alleen dat hij geen dramaturg ingeschakeld had. Het Buddy Holly eerbetoon paste in het brede muzikale spectrum dat geweldig uit de verf komt met al die instrumenten die ik nog nooit gezien had en de Frans Bauer-knipoog. Het was een leuke poging om van een concert een voorstelling te maken. Maar de show verdient meer. Een kledingstylist bijvoorbeeld.
Het moment waar ik een brok in mijn keel kreeg was bij ‘Wish you well’. Voor Akkermans ex-vrouw die met hun drie kinderen en haar familie in de zaal zat. Tenminste, Akkerman noemde ze en wees ze aan.
De belangrijkste vragen die ik niet heb durven stellen tijdens het interview maar die Akkerman wel beantwoord heeft:
Heb je spijt dat je uit Di-rect bent gestapt?
‘Nee.’
Hebben jullie ruzie gehad?
‘Nee.’
Spreek je ze nog wel eens?
‘Ja.’
Als je voor de muziek gaat zit je bij Tim Akkerman & The Ivy League in theater uitstekend. Het is afwisselend, rijk en overvloedig. Hoe kan dat ook anders na een half leven muziekcarrière op dit niveau.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
