In de tachtiger jaren bewoog ik me in radicale kringen. Mijn vrienden maakten zich sterk voor een betere wereld voor alle mensen, en ik was het grondig met hen eens. Hun denkbeelden koester ik nog steeds, maar we zijn niet meer zo uitgesproken.
Tekst: Carine de Graaf
In de Eighties was dat een stuk gemakkelijker dan nu. We konden uitvoerig over van alles discussiëren. We demonstreerden onder spandoeken, lazen de juiste boeken en soms was het tegenargument van de gevestigde orde een kordon van de Mobiele eenheid. Dat gaf niks. Het versterkte juist de saamhorigheid in onze kringen.
Er was één groep in dit wereldje die zich regelmatig afzonderde. Dat waren de vrouwen die streden voor vrouwenrechten. Vanuit feministen straalde weleens een zekere vijandigheid jegens alles wat naar ‘man’ neigde.
Een goede vriend wees me in die tijd op het werk van bepaalde feministische schrijvers. Wanneer ik die boeken las zou ik waarschijnlijk beter begrijpen wat de onderliggende motivatie was van deze vrouwen.
Een aantal van deze boeken was zeer verhelderend.
Andere verhandelingen waren op een grimmige manier een vrijwel volmaakte spiegel van de zwaar misogyne theorieën waarmee stokoude mannenbolwerken zichzelf plegen te rechtvaardigen. Zowel deze mannenbolwerken als die radicaal feministische verhandelingen vond ik persoonlijk best wel beangstigend. Aan beide kanten zag ik overtuigingen die vrouwen met een trans achtergrond verwierpen.
Die mannenbolwerken bestaan nog steeds en ze lijken in sterkte toe te nemen. We zien zelfs in ons ooit zo tolerante Nederland inmiddels partijen in de regering die in hun partijprogramma punten hebben opgenomen om ‘transgenderisme’ te bestrijden. Tot mijn grote verbijstering zijn er ook veel mensen met een LHBTiQ+ identiteit die het opnemen vóór deze transfobe partijen.
De feministische beweging daarentegen lijkt steeds meer genegeerd en gemarginaliseerd te worden. Ze wordt weggezet met een lacherig ‘hesjtek_mietoe’ in mannenmonden en er is de laatste tijd steeds meer kritiekloze aandacht voor anti-feministische vrouwen die weer terug willen naar het aanrecht. Uit de term TERF is het Radicaal Feminisme inmiddels bijna geheel verdwenen. Elke vrouwelijke kunstenaar of sporter die een pijnlijke of onhandige uitspraak doet jegens mensen voor wie hun gender identiteit niet altijd vanzelfsprekend is, krijgt klakkeloos en luidruchtig het label TERF aangesmeerd. Bijna niemand vraagt aan deze sportster, muzikante of schrijfster waar ze nu precies bang, bezorgd of boos om is.
Mannen in allerlei kringen mogen heel ver gaan in hun transfobe attitude. Bij die mannen is het “gewoon een grapje”, ze “menen het niet zo”, dus ik moet er niet al te zwaar aan tillen. Zelfs mensen die wel met me meevoelen, sputteren vaak sussend dat mannelijke transfobie gewoon een onderdeeltje is van een racistische, homofobe en misogyne mindset. Ik vind het eigenlijk ook heel misogyn om geen universeel scheldwoord te gebruiken, dat je iedereen die niet trans-aardig is naar met hoofd mag slingeren.
Wanneer iemand zegt dat een transvrouw ook een vrouw is, schieten mijn gedachten naar George Orwell met een term als “Dubbeldunk”, of de frase: “Alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren zijn gelijker dan anderen”.
Al een paar jaar zoek ik naar een goede uitleg die in een paar woorden samenvat hoe het Label ‘Transgender’ of ‘Transvrouw’ voor mij persoonlijk voelt. Ik probeer steeds opnieuw uit te leggen dat ‘transgender’ voor mij een fase is. Het was mijn tweede pubertijd, een fase waarin ik me heb kunnen ontwikkelen tot de vrouw die ik nu ben. Soms tuit men de lippen en vindt men dat pubertijd niet hetzelfde is als trans-zijn. Dan hoop ik dat ik deze mensen nog eens mag spreken als ze in staat zijn om onbevangen terug te kijken op hun eigen pubertijd.
Wanneer iemand mij tegenwoordig nog steeds tegen beter weten in ‘Transgender’ noemt, klinkt dat voor mij als:
Chopping ur peepee of doesn’t make you a woman. Of toch op z’n minst geen ‘èchte’ vrouw.
Maakt dat zulke welwillende medestrijders voor transrechten dan ook meteen tot TERF? Ik voel me immers soms best wel gekwetst door hun onwil tot begrip.
Of word ik nu gecancelled omdat ik dat zeg?
Carine
Carine de Graaf (1961) is van beroep geluidstechnicus. In haar vrije tijd leest ze veel, luistert ze naar muziek en bezoekt ze graag musea. Daarnaast doet ze een deeltijdstudie psychologie. Carine heeft een transgendered achtergrond: in 2010 is ze van man naar vrouw gegaan.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
