Op de dinsdag van Carnaval had ik afgesproken met mijn dochter. We zouden niet de drukte in gaan.
Integendeel.
Tekst: Carine de Graaf
Foto: G. Lanting
We bezochten een landgoed wat ooit eigendom was van een dichter en haar echtgenoot. Tussen de bomen op het landgoed vind je een aantal gedichten die zij heeft geschreven.
Ik droeg deze hardop voor, want hardop smaakt een gedicht altijd het best. Mijn dochter vond het fijn om te luisteren en te zien hoe ik reageerde op de woorden die ik oplas.
Wanneer je dochter naar je luistert, smaakt een gedicht nog intenser.
Soms tot tranen toe.
We wilden langs alle dichtwerken op het landgoed wandelen, maar dat ging niet omdat de beken en vennen, met hulp van heel veel regen, een groot deel van de wandelpaden hadden opgedronken.
Natuurlijk probeerden we via moedige graspollen, bruggenbouwende boomstronken en bedrieglijk droog ogende modderbankjes zo goed als mogelijk de gedichtenroute te volgen, maar er waren te veel overgelopen vennen en beken op het landgoed, dus we moesten uiteindelijk een andere, drogere weg zoeken.
Dus vervolgden we onze tocht via drooggebleven fietspaden vol stilte, met nu en dan een plukje vriendelijk fietsers die kennelijk ook weinig zin hadden in carnaval.
“Het was fijn”, zeiden we tegen elkaar toen we terug waren bij de parkeerplaats waar mijn autootje stond.
Bij het wegrijden klonk de auto of er een tak tussen de wielen zat. De meeste takken vallen binnen de kortste keren uit het spatbord. Deze keer niet.
We stapten uit om te kijken waar moeder natuur ons op had getrakteerd. Het was geen tak. Eén band bleek lek.
Mijn dochter en ik begonnen samen aan de wisseling van het wiel.
Binnen de kortste keren stond een heerschap bij ons.
“Ik wil graag helpen, als het mag”, zei hij kordaat.
Hij klonk oprecht en typisch Brabants. Hij mocht helpen van ons.
Het was wonderlijk om te ervaren dat het mogelijk is om het ontvangen van hulp te ondergaan als een gunst die je aan de helper verleent.
Maar dat het kan, weet ik nu.
Binnen de kortste keren was de man klaar met het wisselen van het wiel.
“Kijk, er zit een schroef in”, wees hij op het object wat de band lek had gestoken.
Even kordaat als hij was gekomen vertrok de man ook weer. Hij wachtte onze bedankjes niet eens af. Ik keek hem na en naar mijn idee zag hij er erg tevreden en voldaan uit, alsof hij innig genoot van zijn eigen talent om soepel en vlot een wiel van een auto waarin twee vrouwen met natte voeten zitten te wisselen op een gewone carnavalsdinsdag ergens in de Brabantse bossen.
Carine de Graaf (1961) is van beroep geluidstechnicus. In haar vrije tijd leest ze veel, luistert ze naar muziek en bezoekt ze graag musea. Daarnaast doet ze een deeltijdstudie psychologie. Carine heeft een transgendered achtergrond: in 2010 is ze van man naar vrouw gegaan.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
