Uitslag

En toen dacht ik: ‘Moet ik nu vol de aanval inzetten tegen het toenemende rechts-conservatieve sentiment in dit land, of moet ik juist enig begrip tonen voor de gevoelens van onvrede en angst van die grote groep stemmers, in de hoop die gevoelens op de een of andere manier weg te kunnen nemen?’

Ik moest mijn gedachten over de uitslag nog maar even verder laten sudderen.

Tot vandaag.

Vanmorgen kwam het bericht tot me dat het homo-monument in Den Haag met hakenkruizen is beklad.

En toen dacht ik: ‘Ik weet niet waar alle PVV-stemmers op hoopten, maar een stem op Wilders is natuurlijk helemaal geen oplossing. Een kabinet Wilders is helemaal geen ‘eindstation’ waar alle problemen en angsten van alle Nederlanders opgelost zullen worden.

Nee. De winst van Wilders is juist het begin.

Namelijk: een openlijke, rücksichtslose en schaamteloze aanval op de soms zwaar bevochten zichtbaarheid van minderheden in dit land. Een stem op Wilders blijft voor mij een stem op iemand die sprak over nepparlementen, neprechtbanken, minder Marokkanen en een koranverbod(*).

Op een politicus die geen Regenboogstembusakkoord ondertekend heeft, die achter elke asielzoeker een profiteur of een terrorist ziet, die iedere ‘niet-westerse allochtoon’ een ‘assimilatiecontract’ wilde laten tekenen. Een politicus die nooit voor enige verbetering van de positie van welke minderheid in dit land dan ook heeft gestemd.

Een politicus die dus helemaal geen angst wegneemt, maar een politicus die juist angst zaait.

Ja, natuurlijk zijn er problemen genoeg in dit land. Maar moeten we de oplossing van die problemen zoeken in een politicus die in dit rechtse politieke landschap vrij gemakkelijk een coalitie kan vormen met de FvD: een partij die andersdenkenden met tribunalen dreigt?

Een sfeer creërend waarin ik wellicht moet oppassen geen fakkelmensen aan mijn deur te krijgen.

Wilders gebruikt enkel woorden. Maar met de woorden en de winst van Wilders in hun achterhoofd, zijn er blijkbaar mensen die menen dat het allemaal wat ‘salonfähiger’ is geworden om hakenkruizen op een homomonument te kladden.

En deze beginnende ‘salonfähigkeit van de beerput’ is iets wat mij verontrust.

Met zijn woorden zaagt Wilders al jaren aan de poten van de rechtsstaat, en daarmee aan de poten van de rechten en zichtbaarheid van minderheden.

Het initiële bekladden en het uiteindelijke, daadwerkelijke omverduwen ervan laat hij – slim, gewiekst en eloquent als hij is – uiteraard aan zijn boze, ontevreden en angstige stemmers over.

(*) Voorbeelden daarvan vindt u hier, hier, hier, hier, hier en hier. Maar ook hier, hier, hier, hier en hier.