Met de huidige stand van zaken binnen de Nederlandse politiek is het voor de gemiddelde kiezer haast niet te doen om een goede afweging tussen de partijen te maken. Volgens I&O Research weet 75 procent van de kiezers nog altijd niet op welke partij de keuze op 22 november zal vallen. Het is ook geen sinecure; er moet immers worden samengewerkt. Maar met wie? Er moeten compromissen worden gesloten. Maar waarover? Er wordt dus getwijfeld. En dat is maar goed ook.
Tekst: Ronald Mol
Maar hoe weet je dan of je morgen in het stemhokje de juiste keuze maakt? Simpel: Bij het kopen van een tweedehands auto luister je naar de motor, kijkt naar de banden en onder de motorkap. En je maakt een proefrit. Zo beoordeel je ook een politieke partij. Je kijkt naar wat ze in het verleden hebben gedaan. De vergezichten in het partijprogramma zijn als de beloftes over de tijd waarin een auto van nul naar honderd gaat. Dat is leuk voor in de folder, maar niet haalbaar in de praktijk. Want die tijd is gerealiseerd onder perfecte omstandigheden. Alle vergezichten uit een partijprogramma kunnen ook alleen maar onder perfecte omstandigheden worden behaald. Die ene partij moet daarvoor honderd procent van de stemmen krijgen. En we weten allemaal: dat gaat niet gebeuren. En wederom: dat is maar goed ook.
theorie versus praktijk
Neem als voorbeeld de VVD: mevrouw Yesilgöz belooft u dat er geen waterige compromissen meer zullen komen. In de praktijk zal het regeerakkoord het eerste waterige compromis zijn dat na de verkiezingen gesloten wordt. Daarna zullen er nog meer waterige compromissen volgen. Ook wordt het oude spookbeeld van een linkse wolk weer van stal gehaald. Maar in de praktijk bleek echter dat Rutte 2 het enige kabinet onder leiding van Mark Rutte is geweest dat de volledige regeerperiode heeft afgemaakt. En laat dat nou nèt het kabinet zijn waarin de VVD samen met de PvdA heeft geregeerd…
Een andere conclusie: het spookbeeld van de linkse wolk doet het leuk. Maar in de praktijk zijn alle problemen waarvoor nog altijd geen oplossing is gevonden, gecreëerd door een rechtse klont. Die van het CVVDA, de Christelijke Volkspartij voor Vrijheid en een Democratisch Appèl. Een klont die steeds in het Haagse pluche is blijven kleven. Vanaf het aantreden van Balkenende 1 in 2002 tot en met Rutte 4: Nederland is in de afgelopen 21 jaar geregeerd door kabinetten van het CDA en de VVD.
‘Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en dan verschillende uitkomsten verwachten.’
Een quote die ten onrechte aan Einstein wordt toegeschreven. Maar ook al heeft Einstein dit nooit gezegd, er zit wel degelijk logica in. Al 21 jaar hebben we in Nederland een centrumrechts kabinet gehad. De peilingen wijzen uit dat de Nederlanders daar ook nu weer hun hoop op hebben gevestigd. Met alle toeslagenaffaires en aardbevingsschandalen in het achterhoofd begint het zo langzamerhand te lijken op waanzin.
Oude wijn in nieuwe zakken
En die nieuwe bestuurscultuur die ze beloven dan? Totale verandering van besturen, met openheid en transparantie. Pieter Omtzigt van NSC roept er al tijden om. Maar in de praktijk blijkt hij er zelf ook niet zo goed in te zijn. Want pas deze week kregen we duidelijkheid over de premierskandidaat van NSC. Of nou ja; er bestaat misschien toch een mogelijkheid dat het alsnog Pieter Omtzigt wordt… Wouter Bos werd ooit een draaikont genoemd, maar ondertussen mag hij die wisseltrofee naar Pieter doorschuiven.
Dat alle gewenste veranderingen gerealiseerd gaan worden als er maar een ‘nieuwe bestuurscultuur’ komt, is sowieso lulkoek. Het veranderen van de asielinstroom is daar een voorbeeld van. De nieuwe bestuurscultuur die men voor ogen heeft, gaat daar in ieder geval niet voor zorgen Zo’n radicale verandering is namelijk alleen mogelijk als de grondwet, alle EU-verdragen en andere internationale verdragen en afspraken op de schop zijn gegaan. En dan graag wel in één keer, van de ene op de andere dag. Anders krijgt de oude bestuurscultuur alsnog de kans om er een waterig compromis van te maken. Kortom: we zitten in een waterige compromiscultuur. En ook hier geldt: dat is maar goed ook. Radicale veranderingen leveren altijd onverwacht gedoe op. Je hoeft alleen maar naar de toeslagenaffaire te kijken om te zien hoe een radicale verandering bij de belastingdienst heeft uitgepakt.
Ga op zoek naar de persoon die gemeen is.
Maar hoe bepaal ik dan wel wie mijn stem waardig is? Dat lijkt vrij simpel: stem niet op een idioot. Maar heel simpel is dat niet. Idioten komen in aanmerking voor promotie. Ze kunnen zelfs als president in het Witte Huis belanden. De gouverneur van de Amerikaanse staat Illinois, J.B. Pritzker, ging onlangs viral met zijn speech voor de afgestudeerde studenten van de Northwestern University. Die ging, onder andere, over zijn idiot-detection-system. Hoe herken je die idioot? Pritzkers advies: Ga op zoek naar de persoon – of in dit geval de partij – die gemeen is.
Volgens Pritzker worden empathie en vriendelijkheid namelijk als zwak beschouwd. Maar juist die twee eigenschappen, beargumenteert hij, zijn het kenmerk van een hogere ontwikkeling. Angst daarentegen, is een oerinstinct. Politici die daarop inspelen, zijn dat oerinstinct nooit ontstegen. “Als we iemand zien die er niet uitziet zoals wij, of klinkt zoals wij, of zich gedraagt zoals wij, of liefheeft zoals wij, of leeft zoals wij, dan is de eerste gedachte die door bijna ieders brein gaat geworteld in angst, veroordeling of beide.” Aldus Pritzker.
De politici die inspelen op dat oerinstinct zijn makkelijk te onderscheiden. Ze maken gebruik van een angstbeeld, want dat is makkelijk. ‘Woke, de zogenaamde ‘transgender-ideologie’, ‘Islamisering’ en ‘LHBTI-indoctrinatie’ zijn slechts enkele voorbeelden van door politici gefantaseerde angstbeelden. Ze doen dit alleen maar voor de makkelijke politieke winst. En zo kun je de gemeenheid waar Pritzker het in zijn speech over heeft, goed onderscheiden. “Wreedheid,” zegt hij, “wordt door sommigen gezien als een handig hulpmiddel om macht te verkrijgen. Empathie en vriendelijkheid worden als zwak beschouwd. Veel belangrijke mensen zien de kwetsbaren alleen maar als een trede van de ladder die leidt naar de top.”
Hoe dan?
Dus hoe kun je slim stemmen? Bekijk ten eerste wat de proefrit ons tot nu toe heeft opgeleverd. Kijk hoe de partijen in de praktijk stemmen. Het COC heeft daar op Rainbowvote.nu een speciale pagina voor opgesteld, zodat je het stemgedrag in de Tweede Kamer kunt beoordelen. De redactie van Gaykrant heeft geprobeerd om er een samenvatting van te maken. Die vind je hier.
En bekijk wel degelijk de partijprogramma’s. Maar wees daarbij kritisch. Ghandi zei ooit dat je de beschaving van een samenleving kunt afmeten aan hoe de meerderheid omgaat met minderheden. Datzelfde geldt voor de beschaving van politieke partijen. Volg dus het advies van J.B. Pritzker: ga op zoek naar datgene wat gemeen is. Ga in de partijprogramma’s op zoek naar de stukken die gaan over de minderbedeelden. De minderheden. De asielzoekers en mensen uit andere landen. En zoek ook naar de stukken die gaan over ons, de regenbooggemeenschap. Lees wat ze schrijven over degenen die zich niet thuis voelen in het lichaam dat ze bij de geboorte kregen. En wat ze vinden van degenen die niet liefhebben zoals zij.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
