Ze komen er weer aan. Verkiezingen. De lijsttrekkers staan klaar, lijsten worden samengesteld, programma’s geschreven, debatten voorbereid en regenboogstembusverklaringen opgesteld. Ik ben een trouwe stemmer. Zwevend, weliswaar, maar wel trouw. En ik ben lid van een politieke partij. En als ik schrijf ‘zwevend’, wil dat zeggen dat ik dus niet altijd op ‘mijn’ partij stem.
Ik laat mijn stem afhangen van het politieke landschap van dat moment. Bovendien vind ik dat er nogal wat verschil zit tussen stemmen voor gemeente, provincie, Europa of Den Haag, en ik houd er niet zo van als dezelfde mensen al te lang aan de macht blijven. Of ze nu van links of rechts komen. Ik heb niet zoveel op met het Amerikaanse kiesstelsel, maar één ding vind ik er erg verkwikkend aan: geen enkele president kan er meer dan acht jaar aan de macht blijven. Lang genoeg, wat mij betreft. Misschien ook lang genoeg voor een minister, een staatssecretaris of een minister-president.
Motto
‘Niet klagen, maar doen’. Met dat motto ben ik opgevoed. Als je het ergens niet mee eens bent, dan kun je op anderen wachten tot je een ons weegt om iets veranderd te krijgen, maar je kunt ook zelf het initiatief nemen. Daarom ben ik ook nog steeds lid van een politieke partij. In plaats van te klagen over de kloof tussen Den Haag en de rest van Nederland, over politici die het allemaal niet goed doen, over ‘zij op het pluche’ en nodeloos wachten op mensen die die vermeende kloof zouden willen dichten, ben ik lid geworden van een partij.
Als lid van een partij, kan ik op allerlei manieren invloed uitoefenen op de koers van die partij en dus een beetje op de toekomst van dit land. Ik kwam jaren geleden zelfs een keer op de verkiezingslijst voor de gemeenteraad terecht en ik was de enige openlijke LHBTI+er van de lijst. Ik heb de lokale afdeling van de partij destijds een beetje meer regenboogkleuren mee kunnen geven. Een paar jaar later is in die gemeente door vrijwel alle partijen in de gemeenteraad een regenboogakkoord getekend. En heel misschien heb ik daar mijn roze steentje wel aan bijgedragen.
En mocht geen enkele partij je aanstaan, dan is Caroline van der Plas van BBB een goed voorbeeld van iemand die tot op heden uiterst succesvol een eigen partij is begonnen. Of je het nu wel of niet met haar standpunten eens bent, ze is in ieder geval niet klagend aan de zijlijn blijven staan en dat verdient respect.
Niet klagen, maar doen.
Democratie van iedereen
Democratie is niet iets wat je zomaar in de schoot geworpen krijgt. Democratie is iets waar je iets voor mag doen. Voor moet doen, zelfs. Democratie is iets van ons allemaal en niet alleen van degenen die aan de macht zijn. Iedereen kan lid worden van een partij. Of je nu hoogopgeleid bent of niet. Of je een baan hebt of niet. Of je heel goed kunt debatteren of alleen maar heel goed wilt luisteren. Geen enkele partij heeft een ‘profielschets’ om lid te mogen worden. Iedereen is welkom.
En als je geen partij wilt oprichten en geen lid wilt worden, dan kun je altijd nog een gemeenteraadslid mailen en vragen om eens een kopje koffie te komen drinken. Ik heb in alle gemeentes waar ik heb gewoond nog nooit meegemaakt dat gemeenteraadsleden (en wethouders!) niet openstaan voor zo’n verzoek.
Je kunt partijprogramma’s lezen en je eens wat verdiepen in onze parlementaire geschiedenis of in de totstandkoming van moties, amendementen en wetten.
Ken uw democratie
Want wat hebben we aan democratie als een cameraploeg van een nieuwsprogramma op straat loopt en aan willekeurige voorbijgangers vraagt hoeveel zetels de Tweede Kamer heeft om tot de ontdekking te komen dat zeven op de tien passanten het antwoord niet weet? Hoeveel jongeren weten welke coalitie we tot voor kort hadden? Tachtig procent? Vijftig procent? Tien? Is dat de schuld van de overheid? Van al die vermaledijde politici? Van ‘zij in het pluche’?
Nee, inderdaad, ik kan als burger soms bitter weinig doen voor de slachtoffers van de toeslagenaffaire, voor de slachtoffers van de jarenlange gaswinning in Groningen, voor de slachtoffers van anti-LHBTI+geweld. Nee, ik krijg als burger de spanningen tussen boeren en klimaatactivisten niet zomaar opgelost. Maar ik kan als burger altijd wel iets doen om dit land naar mijn inzichten te veranderen. Als een eigen partij oprichten er niet in zit, als het idee om lid te worden van een partij je tegenstaat, ga dan in elk geval stemmen.
Je bent zelf de sleutel tot verandering.
Niet klagen, maar doen…
Rick van der Made (Breda, 1968) is oud-hoofdredacteur van Gaykrant. Hij is ook dichter en columnist. Rick woont met zijn huisgenote Pascale en hun twee katten Boris en Klaas in Hooge Zwaluwe.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
