‘Mam, de stukjes die jij schrijft, mogen ook best wel eens over jouzelf gaan’. Aan het woord is mijn zoon van veertien, die het niet erg vindt dat ik over hem schrijf; schrijven mag, foto’s maken is iets anders. Hij vindt oprecht dat ik ook wel iets te vertellen heb.
En dat is lief van hem, maar ik vind dat best moeilijk. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als het opeens echt over mij moet gaan, word ik een beetje nerveus. Dan is het al gauw overdreven en opschepperig voor mijn gevoel. En dan is er ook een enorme stem in mijn hoofd die schreeuwt ‘wie zit er nou op jouw verhaal te wachten?’.
Ik weet niet of dit een typisch vrouwending is, maar ik heb een vermoeden van wel. Op Facebook zie ik vaak foto’s voorbij komen van kinderen. Of van trotse ouders met kinderen. Er zijn zelfs ouders die geen eigen identiteit meer hebben en hun kind of kinderen als profielfoto hebben. Dus die hebben er helemaal last van, denk ik dan zo.
Het verschil tussen man en vrouw zie ik nu al tussen mijn kind en mij. Mijn zoon heeft er, ondanks al zijn vrouwelijke trekjes, en dat zijn er veel. totaal geen moeite mee om zich te presenteren. Ten minste als hij er zin in heeft, want dat kan elke dag of elk uur anders zijn op zijn leeftijd. Maar als hij ervoor gaat, dan is hij niet te stoppen. Dan vraagt hij zich echt niet af of er iemand op hem zit te wachten of dat hij iets wel kan.
Zo heeft hij zich een tijdje geleden opgegeven voor The Voice Kids en is hij inmiddels een ronde verder. Nu wist ik al niet eens dat er zoveel voorrondes zijn, maar ik had ook geen idee dat hij vond dat hij goed genoeg kon zingen, je begrijpt het, ik twijfel. En misschien vraagt hij zichzelf dat ook niet af, hij vindt het gewoon leuk en geeft zich dan op. En ook met fotoshoots gaat hij er echt voor staan. Overigens doen de jonge meiden van tegenwoordig dat ook. Dus dat is misschien niet zo’n goed voorbeeld. Maar kan jij je nog herinneren dat jij als kind echt ging poseren voor foto’s? Tegenwoordig gaan de meiden in dit huis zich ook opmaken en mooi aankleden, omdat er foto’s gemaakt moeten worden voor hun verjaardag of zoiets. Voor op Insta.
In het begin rolde ik echt met mijn ogen als ze dat gingen doen. Inmiddels ben ik het wel gewend en weet ik wat ze gaan doen als ze opgedirkt naar de witte buitenmuur van ons huis vertrekken. Ik voel niet meer die enorme weerstand, maar dit is natuurlijk niet het echte leven. Ik vind dat ze dat ook wel mogen laten zien, maar blijkbaar is dat nog lastig. Daar ben ik dan weer beter in, maar ik ben ook heel veel ouder.
Maar even terugkomend op dat poseren, dat vind ik persoonlijk wel een goed idee. Hoe overdreven dit ook voelt, je komt er beter in uit, zeker als je ouder wordt. En ik heb daar bewijs voor, om dat overdreven gedoe te rechtvaardigen denk ik. Vroeger stond ik op bijna elke foto wel prima zonder mijn best hiervoor te hoeven doen. Tegenwoordig is dit niet meer zo en volstaat het maken van een enkele foto zeker niet. ‘Maak er maar een paar’ hoor ik mijzelf vaak roepen.
Dat is een teken. En dan nog is het de vraag of er een leuke tussen zit. Ik ben inmiddels 52 en ben echt niet extreem moeilijk hierin hoor, maar als ik mag kiezen dan heb ik liever geen foto met een enorme onderkin of waarop mijn coronakilo’s heel goed zichtbaar zijn. Al die dingen horen ook bij mij, maar ik laat al genoeg zien. Meestal zien we dingen van onszelf die een ander niet ziet. Het is jammer dat wij vrouwen vaak zo kritisch zijn naar onszelf zijn. Maar soms ook genadeloos naar elkaar zijn en vooral dat laatste mag van mij wel stoppen. Zullen we dat bij deze afspreken? Ook dat is een vrouwending denk ik.
Afgelopen Koningsdag was ik te gast bij het tv programma Koffietijd. Dus ik doe inmiddels echt wel de dingen die ik leuk vind in mijn leven. Na de uitzending worden er dan ook wat foto’s gemaakt. En als je naast Quinty of Pernille gaat staan dan weet je al dat zij er beeldig op zullen staan en dat jij als enige je buik zult moeten inhouden en een pose zult moeten aannemen, in ieder geval rechtop gaan staan, schouders naar achteren en borst naar voren om er een beetje knap op te staan.
Dus inmiddels poseer ik ook, of eigenlijk doe ik maar iets, en vaak helpt dat. Maar soms ook niet en dat accepteer ik inmiddels ook. Het is zoals het is. Dus die buik houd ik echt niet de hele tijd in want dat is doodvermoeiend en ja dat enorm Zaanse accent kan ik ook niet verbloemen. Ik ben wie ik ben en dat valt mij de meeste tijd niet tegen. Ik neem mijzelf niet al te serieus en ben godzijdank in het bezit van een gezonde dosis zelfspot. Ook dat leer je als je ouder wordt.
Brenda Schaaper (Venhuizen, 1969) is eigenaar van camping de Paradijsvogel, een familiecamping voor LHBTIQ+ kinderen/jongeren en hun ouders. In deze rubriek neemt ze je mee in haar leven als moeder van haar excentrieke en non-binaire kind, Devin, die tevens de reden is dat er nu een camping is (ook al houdt Devin niet van kamperen).
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
