Roos Blufpand: F*** the rest en shake

Singer-songwriter Roos Blufpand zingt al even. Maar pas sinds kort schrijft ze nummers waarin ze zichzelf bloot durft te geven. Dat heeft geleid tot haar nieuwste album ‘F*** the rest en shake’. In april was ze al te gast in het radioprogramma Gaykrant on Air. Tijdens dat gesprek bleek echter al snel dat ze nog veel meer noten op haar zang heeft. Dus een vervolggesprek was op z’n plaats, onder het genot van een cappuccino met havermelk…

tekst: Ronald Mol

Hoe lang timmer je al aan de weg?
“Goh, eens kijken… Ik denk vanaf mijn achttiende al. Mijn eerste album kwam uit op mijn twintigste, daarvoor had ik al een EP-tje. Dus in ieder geval al ruim tien jaar. Maar ik speel vanaf mijn achtste al piano en toen filosofeerde ik al teksten. Daar ben ik op een gegeven moment liedjes van gaan maken.”

Om te huilen…

 En hoe gaat dat, teksten filosoferen?
“Ja, vroeger schreef ik al dagboeken en teksten, en daar kwam mijn eerste liedje uit. Een liedje dat ik op mijn twaalfde al op een open podium ten gehore bracht. Geen idee meer hoe dat liedje heet. Het was in het Engels en het ging over Moeder Aarde en de regen en hoe de aarde dan huilt…”

Er is genoeg te huilen voor Moeder Aarde momenteel…
“Ja, sowieso. Dat is helaas niet veel verbeterd, eerder de andere kant op. Maar daar schreef ik als twaalfjarig meisje dus al over. En dat open podium voelde heel fijn, toen merkte ik dat het heel veel losmaakte bij het publiek. Dat was wel het moment waarop bij mij het idee ontstond dat ik hier verder mee wilde. Maar ik dacht op dat moment ook dat ik daar niet goed genoeg voor zou zijn.”

Waar kwam die gedachte vandaan?
“Ik was op dat moment nog een onzeker pubertje… Waren we dat niet allemaal? En de muziekwereld is gewoon ook een hele harde wereld. Maar mijn muziekleraar heeft me daarin zeker wel aangemoedigd. En uiteindelijk wilde ik niet alleen liedjes zingen, maar ook liedjes schrijven. Dus ben ik in Enschede gaan studeren. Amsterdam vond ik nog te eng, haha! Maar ik torste toen al wel de hele wereld met me mee. En ik denk dat dat ook wel een beetje bij mij hoort…”

positiever

Als ik jouw sociale media bekijk, dan zie ik in ieder geval een bewust levend, sociaal bevlogen mens…
“Klopt. Ambassadeur van de Plastic Soup Foundation, vegan, tweedehands kleding; ik hou me er nog steeds mee bezig. Alleen nu op een veel positievere manier. Als ik destijds mijn muziek niet had, waar ik die gedachten over het lot van de wereld in kwijt kon… Ik vraag me wel eens af hoe het is om dan geen kunstvorm – zoals bijvoorbeeld muziek – te hebben waarmee je jezelf kunt uiten.”

Had het zonder muziek een andere kant op kunnen gaan? 
“Ik denk het wel… Maar inmiddels ga ik daar dus gezonder mee om. Nu weet ik: de wereld een beetje mooier maken, dat kan ook leuk zijn. Ik denk nog steeds dat we allemaal wel iets meer betrokken mogen zijn. Maar helemaal depressief worden door die gedachte; daar wordt de wereld ook niet beter van.”

Het slaat je lam…
“Precies! Dat heb ik gelukkig ook ontdekt, vandaar dat ik de zaken nu zoveel mogelijk positief probeer te benaderen. Ik bedoel: zo’n cappuccino met havermelk, daar kan ik echt vrolijk van worden. En kleren met vriendinnen delen, zorgt ervoor dat je wat vaker het idee hebt dat je een hele nieuwe garderobe hebt! Opkomen voor mensenrechten, of de LHBTIQ+ gemeenschap; daar hoef ik jou niets over te vertellen. Dat voelt goed, want het is gewoon ook een hele fijne scene.”

doorbraak

Wat beschouw je als je doorbraak op muzikaal gebied?
“Ik kan echt met trots naar al mijn albums luisteren. Er zitten mooie zinnen in, het is mooie muziek en doet mooie dingen voor de mensen die er naar luisteren. Maar ik denk dat ik mijn eerdere nummers meer voor de luisteraars maakte. Het is nooit helemaal Roos geweest… Pas met mijn vorige album, ‘Kleed me uit’, begon ik mezelf mee te nemen. Zo kom ik uit bij een veel vrijer bewegend mens. En die vrijgelaten muzikaliteit hoor je nu terug in die empowering teksten. Die ik met name schrijf omdat ik ze zelf af en toe ook nog nodig heb. Maar die ik daarna deel omdat er anderen zijn die er ook baat bij kunnen hebben. En doordat het nu meer mijn teksten zijn kan ik zelf ook meer genieten op het podium.”

“Op dat soort momenten wilde ik gewoon verdwijnen.”

“Dat maakt het makkelijker om mijn energie in de performance te steken. Ik ben in het verleden wel eens geboekt voor een vrijdagmiddagborrel. Dat was toen tótáál niet de juiste setting. Zij stonden daar de werkweek weg te spoelen met hun tweede biertje terwijl ik hele gevoelige teksten van achter de piano hun kant op aan het zingen was. Ik was dan zó voor het publiek aan het werken. Dan deed het soms gewoon pijn als ik – door die setting, ik neem het publiek niets kwalijk – niet de respons kreeg waar ik op hoopte. Op dat soort momenten wilde ik gewoon verdwijnen. En als me dat nu overkomt, dan denk ik…”

F*** the rest en shake?
“Haha! Precies, ik denk dat dat wel een goede samenvatting is. Dat kon ik vroeger niet en nu gelukkig wel.”

leuk mens

Ben je dan, door anders naar de wereld te kijken, voor jezelf ook een leuker mens geworden?
“Ik vind mezelf nu wel een leuker mens ja, dat komt ook doordat ik heb geleerd om mijn eigen grenzen aan te geven. Ik doe nu veel oprechter dingen die ik zelf leuk vind om te doen. En soms betekent dat ook je eigen grenzen aangeven. Ik weet alleen niet of dat altijd even leuk gevonden wordt. Maar aan de andere kant: als je mensen om je heen hebt die het beste met jou voor hebben, dan kan dat. En dat geluk heb ik. Als ik nu ergens in mee ga, dan weten mensen ook meteen dat ik dat doe omdat ik er ook écht voor ga. Ik ben tegenwoordig minder een people pleaser, maar de mensen in mijn omgeving zijn juist blij dat ik dat minder doe. Nu ik dertig ben, ontdek ik ook meer dingen over mezelf en ik sta mezelf meer vrijheid toe. Dat hoort ook bij een verlate puberteit. Dat wat ik toen niet gedaan heb, doe ik gewoon nu!”

Coming out

Tijdens de uitzending van Gaykrant on Air! vertelde je dat je biseksueel bent, is dat ook zo’n ontdekking over jezelf en een vorm van oprechtheid die je nu toestaat?
“Absoluut. Honderd procent. Ik ben gewoon oprecht blij dat ik dat nu ook durf uit te spreken. Maar niet iedereen begrijpt dat goed, alle clichés zijn wel langsgekomen. Aan de andere kant waren er ook mensen die zeiden: ‘O, is dit een ding? Ik dacht dat dat al jaren bekend was’.”

Terwijl het relatief kort geleden is dat je dit aan mensen om je heen verteld hebt…
“Ja, dat is echt superkort geleden zelfs. Aan de andere kant ben ik al jaren een actieve ally, dus ik ben niet onbekend met de regenboogcommunity. Ik heb dat altijd actief uitgedragen. Alleen kom ik er nu achter dat ik het al die tijd ook voor mezelf aan het opnemen was, hahaha! Misschien is dat ook de reden waarom er mensen dachten dat mijn coming-out geen issue was.”

“Toen ik op een punt kwam waarop ik mezelf dingen begon toe te staan, bleef dat niet bij muziek.”

Bevrijdend

“Wat ik daaraan het meest bevrijdend vindt, is dat ik die persoonlijke schaamte van me af heb gezet. Er zit nog steeds veel schaamte in de maatschappij; dat je dingen niet mag verlangen, niet mag voelen, niet mag vinden. Ik kom per slot van rekening uit Ede, daar was in mijn tijd geen enkele regenboogcommunity. Nu gelukkig wel, we hebben tegenwoordig Ede Pride, dus: Woo hoo! En als puber was ik veel te serieus, het voelde voor mij ook makkelijker om dan ‘gewoon’ hetero te zijn. Ook was ik steeds met anderen bezig, niet met mezelf. Dus toen ik op een punt kwam waarop ik mezelf dingen begon toe te staan, bleef dat niet bij muziek.”

En wellicht voel je ook de ruimte doordat het tegenwoordig steeds meer zichtbaar wordt?
“Je bedoelt in series en dergelijke. Ik denk dat er daardoor inderdaad nu meer ruimte is voor dit soort vrijheden. Ik weet zeker dat mij dat vroeger geholpen had; als niet iedereen altijd maar hetero was geweest, en alleen maar dat verhaal van de prins op het witte paard verhaal verteld was. Je weet wel, dat vrouwen zwijmelend in zijn armen vallen… Nou ja, dat en nog wel meer dingen die niet bepaald motiveerden.”

herkenning

Jij bent niet zo’n zwijmel-type?
“Nou nee… Hahaha! Maar ik ben wel romantisch hoor! Wat ik bijvoorbeeld heel grappig vond, was dat jij in die uitzending opmerkte dat m’n liedje ‘confidence’ echt over twee vrouwen gaat. Maar heel veel hetero’s die zeggen: ‘Oh dit gaat echt over het vinden van zelfvertrouwen.’ En het is allebei waar! Maar je merkt dan wel het verschil tussen die twee werelden en hoe die verschillende groepen mensen er naar luisteren. Mensen mogen er van maken wat ze willen, maar voor mij was het een soort stille coming-out. Die blijkbaar eerder wordt herkend door mensen die er ervaring mee hebben.”

Is dat niet teleurstellend, als mensen niet herkennen welke gevoelens je in een dergelijk lied probeert te verwoorden?
“Nou, in dit geval niet. Het was ook wel grappig om te zien hoe verschillende groepen erop reageren. Maar het is mooi om te zien dat mensen die het wél herkennen, dan ook reageren op het nummer. Mensen die het snappen, die horen het wel. En als je díé reactie dan krijgt, dan is die veel waardevoller.”

dromen

Je gunt jezelf meer vrijheid en verwoord dat ook in je muziek… Zijn door die transformatie ook je dromen veranderd? 
“Hiervoor durfde ik niet hardop te dromen en ik vind dat nog steeds best kwetsbaar, voor mijn dromen uitkomen. Want ze kunnen ook niet uitkomen. En als ik ze ga benoemen, dan zit ik nu wel in een vakgebied waarbij iedereen dat dan ook ziet… Maar ja; mijn dromen zijn veranderd. Ik mag tegenwoordig dromen. Dat sta ik mezelf nu toe.”

En wat is nu je droom? 
“Als ik nu een droom heb, dan is dat wel echt een mooi optreden in een safe space, waarin iedereen zichzelf kan zijn. Dansen zoals je zelf wilt dansen. Tussen gelijkgestemden. Zoals je bent en waar niemand oordeelt. Dus op een festival als ‘Down the Rabbithole’, of op het podium van Pride Amsterdam. Dat zou echt ontzettend cool zijn!”