Brenda Schaper is de moeder van een non-binair kind. Ze begrijpt niet alles, maar houdt van haar kind. En daarom schrijft ze erover:
We stonden er nog geen minuut en hij had de eerste beledigingen al te pakken. Ik zal eerlijk zijn, ik was er al bang voor en had eigenlijk niet anders verwacht. Toen de fotograaf voorstelde om foto’s te gaan maken bij dit station moest ik even nadenken. Het is een plek die soms geterroriseerd wordt door jongelui in alle soorten en maten, van wie ik verwacht dat ze niet heel erg open minded zijn aangezien ze ook graag anderen in elkaar slaan. Geen goede ingrediënten als je iemand wilt fotograferen voor een fototentoonstelling van de LGBTQ+ community.
In juni is er namelijk een Zaanpride. Een variant op de Pride in Amsterdam. Vorig jaar ging deze al niet door en ook dit jaar zijn er vele restricties. Jammer. Maar er zijn dus wel wat bijeenkomsten en een fototentoonstelling waarbij diverse mensen zichzelf laten zien en dan hun verhaal vertellen. Ik vind het mooi en ook moedig als je jezelf zo laat zien. Het zou niet moedig moeten zijn, maar dat is het wel. Dat werd op het station weer pijnlijk duidelijk.
Hen gemist, mij geraakt
Toen ik mijn kind ophaalde, zag ik dat hij zijn hakken had aangetrokken. Hij ging dus helemaal als zichzelf. Applaus. Alleen geef ik toe dat ik het ook een beetje heet kreeg van de gedachte dat dit misschien nog meer vervelende reacties zou oproepen. En ik kreeg helaas gelijk. Terwijl mijn zoon als een volleerd model aan het poseren was – echt ik zou wensen dat ik ook zo op de foto durfde met al die poses, dan kom je er namelijk veel beter uit heb ik gezien 😉 – kwam het eerste groepje jongens voorbij lopen. Ik zag ze kijken. Mijn kind gelukkig niet en dus miste hij deze eerste beledigingen. Maar mij hadden ze wel geraakt.
Het zonnetje brak door en ik probeerde mijn gevoelens van angst los te laten. Ik had de taak om op alle tassen te passen terwijl mijn kind voor de meest fantastische kleurvakken op de muren ging staan. Jeetje, wat kwam hij er goed uit. Ik snapte wel dat de fotograaf hier wilde fotograferen, want het beeld was erg mooi. En kleurrijk, wat natuurlijk ook bij het thema past. Snel maakte ik er ook een paar met mijn telefoon en was content met de resultaten.
Wat een mooi kind! En wat scheen het zonnetje heerlijk op mijn gezicht. Naast de tassen had ik ook de taak gekregen om te letten op de fietsers en brommers die voorbij kwamen gesjeesd. De fotograaf stond namelijk midden op het fietspad. In deze taak faalde ik rijkelijk, omdat ik soms mijn ogen dicht had door het zonnetje. En dus miste ik ook het groepje dat voorbij fietste en hele lelijke dingen naar mijn kind riep.
“Laat ze praten joh”
Wennen doet het nooit
De fotograaf was in shock. Hij had zoiets nog nooit meegemaakt en wilde beslist de woorden niet herhalen. En dat vonden we eigenlijk wel prima, want wie zit daar op te wachten? Ik in ieder geval niet. De eerste woorden deden nog zeer als ik er weer aan dacht. Dat is ook het verrotte ervan. Als je mijn kind raakt, raak je ook mij als moeder. En heus, ik weet dat er heel veel mensen zijn die mijn kind inspirerend vinden, maar dat dit ook de harde realiteit is. Wennen doet het nooit. Mijn zoon had alle ophef wederom gemist. Misschien sluit hij zich er wel voor af of probeert hij mij een goed gevoel te geven. Ik weet het niet. Hij haalde zijn schouders op en zei: “Laat ze praten joh”. Echter, hij gaf wel toe dat als hij de scheldwoorden zou horen, deze hem wel zouden raken. En dat snap ik.
Het baart mij zorgen, voor later als hij ouder is en met de trein naar school gaat. Zullen ze hem dan in elkaar slaan, omdat hij gay is en op hakken loopt? Ik krijg er nu al de bibbers van. Maar dat hoeft niet zegt mijn kind, want hij heeft een kinderlijk eenvoudig plan. Tegen die tijd neemt hij een touw mee in zijn tas, geeft ze een knietje en bindt ze dan vervolgens vast. Om vervolgens de politie te bellen, zodat zij het tuig kunnen verhoren.
Ik zeg hem dat dit een heel goed plan is en laat het erbij. Hij is pas veertien jaar. Alles op zijn tijd.
Brenda Schaaper (Venhuizen, 1969) is moeder van een non-binair kind en eigenaar van camping de Paradijsvogel, een familiecamping voor LHBTIQ+ kinderen/jongeren en hun ouders. In deze rubriek neemt ze je mee in haar leven als moeder van haar excentrieke en non-binaire kind, Devin, die tevens de reden is dat er nu een camping is (ook al houdt Devin niet van kamperen).
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
