Het eerste interview van Richard Spijkers is met Esmée Lavalette (29). Zij heeft met haar bachelor Media en Cultuur en met daar bovenop haar Master Film Studies, beiden aan de Universiteit van Amsterdam (UvA), heel wat bagage voor de filmindustrie. Daarbij heeft ze aan de Universiteit van Californië haar Certificate in Directing gehaald.
Tekst: Richard Spijkers
Foto’s: Esmée Lavalette
Het gesprek is echter vooral tot stand gekomen door, naast haar passie voor film, haar focus op diversiteit, het queer-zijn en hoe dat in film verwerkt kan worden. Passioneel, ambitieus, doelbewust en met een helder beeld van het pad dat ze wil bewandelen. Dankzij die ingrediënten werd het een boeiend gesprek waarmee ik een klein boekwerk zou kunnen vullen. Vanuit een afwachtende rust en observerende start van Esmée, kwam het interview al snel tot de kern.
We zitten hier onder andere samen vanwege jouw KORTE film Found Family. Waarover gaat die?
Found Family (2021) gaat over een meisje/vrouw die tegen behoorlijk wat weerstand aanloopt in haar familie met homofobe ouders, nadat ze haar coming-out heeft als lesbienne. Dat is niet mijn eerste film, maar wel de eerste die echt op filmfestivals heeft gedraaid en ook Awards heeft gewonnen.
Kun je een paar Awards noemen?
In Italië heb ik met de film Best LGBTQ Short Film Award gewonnen bij het Rome Indie Film Festival en bij het Europe Film Festival de Best Director Award (all over Europe).
Bij de Imaginary Mind Film Contest sleepten we de Best LGBTQ Short Film Award in de wacht, evenals de Best LGBT Award bij de Paris Cinema Awards.
Ook bij het Stockholm City Film Festival was ik finalist voor best Director. En zo zijn er nog een aantal prijzen en nominaties, internationaal, voor deze short film.
Is deze film autobiografisch?
Nee, gelukkig niet mijn eigen verhaal, maar wel wat ik nog steeds veel te vaak hoor. Ik zie ook dat dat niet minder lijkt te worden. Sterker nog: we zien allemaal dat dat meer en meer verhardt. Zelf ben ik opgegroeid in een warm en open gezin. Mijn ouders hebben nooit gezegd ‘dit mag niet’. Ik mocht zijn wie ik was en wie ik ben.
Hoe ben jij als regisseur/director en waarin onderscheid jij je?
Ik vind het zeer belangrijk om films te maken met LGBTQ+ personages en met positieve afloop, omdat er daarvan nog steeds niet genoeg zijn. Er zijn nog steeds teveel films en series waarin vreselijke dingen gebeuren met queer personages, of die veel te snel gecanceld worden, ondanks goede kijkcijfers.
Als regisseur vind ik het belangrijk om een goede balans te vinden tussen het technische aspect van een film maken en de acteurs. Ik wil dat mijn acteurs zich altijd op hun gemak voelen en vind het dus belangrijk om veel met ze te praten tussen takes door, zodat zij de beste performance mogelijk kunnen geven.
Ik heb geluk gehad dat ik voor mijn films met goede directors of cinematography heb mogen werken, die mijn visie snapten en precies wisten wat ik wilde. Hierdoor kon ik me altijd goed focussen op de performances van de acteurs. Ik vind het ook belangrijk om op de set een safe space te creëren waarin iedereen zichzelf kan zijn. Bijvoorbeeld voor Found Family had ik een grotendeels vrouwelijke crew van wie ook nog een groot deel queer was. Dit zorgde voor een heel fijne sfeer, ook voor mijn (queer) acteurs die zich hierdoor nog meer gesteund voelden tijdens het spelen van dit heftige onderwerp.
Je zou voor de filmindustrie best terug naar Californië willen. Amerika lijkt wel meer en meer te polariseren. Schrikt dat je niet af?
Dat wat in Amerika gebeurt, zie je binnen afzienbare tijd ook in Europa gebeuren. De houding naar de LHBTI+ en ook naar de BIPOC (Black, Indigenous, People of Color) bevolking, verhardt en polariseert. Het wordt extremer. Dat zie je ook hier in Nederland. Californië lijkt qua mentaliteit overigens meer op Europa dan de andere staten. Ik heb dus ook al in Los Angeles (L.A.) gewoond, drie jaar en heb daar al films gemaakt en in allerlei functies mogen assisteren.
Of het nou gaat om queer zijn, BIPOC zijn of de positie van de vrouw: je ziet de ongelijkheid. Maar in mijn ogen is die niet anders dan hier. Het schrikt me dus niet af, maar er is wel het verlangen om in films het verschil te maken. Dan zal ik mezelf wel eerst nog meer op de kaart moeten zetten. Bijna elke inwoner van L.A. lijkt wel ergens verbonden te zijn met de filmindustrie, die daar gigantisch groot is en zeer internationaal.
Mijn visum verliep en inmiddels ben ik al weer even terug in Nederland. Ik heb dus een verlangen om terug te gaan en daar mijn ambities waar te maken. Juist daar heb ik al een flink netwerk opgebouwd. We gaan het zien, want mensen als ik willen altijd en overal creëren en dat vastleggen in films.
Mijn ervaring is wel dat de mensen in Californië toegankelijker en vriendelijker zijn dan in Nederland. Nederlanders zijn weliswaar direct, maar ik mis vaak de sympathieke vriendelijkheid. Ik besef echter natuurlijk ook wel dat de volksaard in Californië anders is dan bijvoorbeeld in het meer bekrompen en conservatieve Texas.
Wat heb je in die drie jaar gedaan in Amerika?
Naast een aantal Short Films met queer thema’s heb ik ook mogen meewerken aan producties als American Horror Story, seizoen tien en Don’t worry Darling. Vorig jaar heb ik ook mogen meewerken aan een nieuwe serie A small Light, vanuit Nederland, dat gaat over het verhaal van Miep Gies., te zien op Disney+. En op vierentwintig mei komt de webserie Play it by ear uit, waarin één van de hoofdpersonages biseksueel is en dat wil uitzoeken. Dit is deels opgenomen in L.A. en deels in Amsterdam. Ik hoorde bij de crew hier in Nederland. De verbinding met Amerika blijft zo bestaan.
Waar wil je over vijf jaar zijn en wat zou je bereikt willen hebben?
Over vijf jaar hoop ik een aantal mooie projecten gedaan te hebben, liefst in Amerika, in Californië, maar in ieder geval in samenwerking met de industrie daar. Ook door contacten hechter te maken, gestuurd door de kennis en kunde die daar meer voorhanden is. Dat hoeft niet per se door daar fysiek te zijn, maar dat vergemakkelijkt het proces wel. Daarbij hoop ik dat ik dan inmiddels mijn eerste echte grote speelfilm heb gemaakt. Ik heb een grote liefde voor het horrorgenre. Denk daarbij aan films als Saw of onderwerpen als geesten en dergelijke, die ik dan heel graag zou willen voorzien van LHBTI+ thema’s. Gay horror heb je nog niet veel. Een gezonde zelfspot daarin juich ik wel toe.
In Californië zijn domweg zoveel meer mogelijkheden. Zeker in L.A. lijkt alles wel over films maken te gaan. De contacten die ik daar inmiddels heb, kunnen me verder brengen. Dus ja, mijn leven over vijf jaar zal minstens in verbinding staan met Californië.
Welke films wil je zeker nog vernoemd hebben?
Three’s definitely a Crowd (2022). Een Short Film waarbij ik 1st assistent director was. Hij staat op dit moment op de Indiase Disney+ die Hotstar heet. In de eerste weken stond de film constant in de top tien. De film heeft al meerdere prijzen gewonnen op verschillende filmfestivals.
Bittersweet (2022) is een Nederlandse queer web serie, waarbij ik assistent director was.
Hoe gaat, in de ideale situatie, 2023 voor jou zijn?
Ideaal zou domweg zijn dat ik mijn dromen waar kan maken. Door gebruik te maken van het grote netwerk dat ik heb opgebouwd, geloof ik daar ook in. Ik ben ambitieus en wil echt het verschil gaan maken met altijd een LGBTQ+ thema daarin verwerkt. Daarbij wordt mijn CV steeds aantrekkelijker door de ervaring die ik heb opgedaan en opdoe. Maar ik sta open voor wat er op mijn pad komt en zit ondertussen niet stil. Creëren is tenslotte mijn vak, dus ook het creëren van mogelijkheden.
Hoe is het om queer en vrouw te zijn in de filmindustrie?
Zoals op zoveel gebieden, is het overal de uitdaging om jezelf neer te zetten en gezien te worden in jouw talenten en mogelijkheden. De ongelijkheid in gage of salaris, waardering en mogelijkheden is zeker ook in deze industrie jammerlijk aanwezig. Dit verschuift maar heel langzaam naar een rechtvaardiger systeem. Daar komt nog bij dat de maatschappij verhardt naar de LHBTI+ gemeenschap. Maar daardoor laat ik me niet afschrikken. Het bevestigt alleen maar dat daarin nog genoeg te winnen is.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
