Regenboogvlaggen, regenboogparaplu, regenboogschoenen, zoveel regenbogen overal. “Het wordt je door de strot geduwd!”, zegt de een. “Nu kan ik nooit meer normaal naar regenbogen kijken!”, zegt de ander. Het lijkt alsof men voorbij gaat aan de reden van de regenboog. Het spectrum van het leven. Ons menselijk bestaan en hoe wij dit zien wordt bepaald door kleuren. Van de kleur van muziek of een persoonlijkheid tot kwantummechanica: ons vermogen om zaken van elkaar te (onder)scheiden is afhankelijk van dat spectrum.
Onderscheid maken kan (en mag) pas écht gebeuren als je zicht hebt op -en een een goede kennis hebt van- het geheel. Alleen op die manier gaat er namelijk nooit een kleur verloren. De inhoud blijft hetzelfde. Enkel de vorm en oriëntatie verschilt. Met dit in het achterhoofd is het logisch dat vooral de LHBTQI+ gemeenschap zich met de regenboog identificeert. De grote gemene deler van de regenbooggemeenschap is namelijk veel duidelijker gedefinieerd.
Want ongeacht kleur, afkomst, geloof of geslacht; we zijn allemaal die regenboog. We zijn niet cisgender en / of hetero. Voor een zo gemengde community, die toch zoveel van elkaar herkent is het juist raar dat men symboliek niet met elkaar mag mengen. Dus voor de duidelijkheid: Nee; LHBTQI+ heeft de regenboog niet gekaapt.
En niemand probeert diezelfde gekaapte regenboog “door je strot” te duwen. We hoeven niet te indoctrineren, we hebben geen zendingsdrang. We hebben genoeg aan de mensen die zich op één of andere manier verwant voelen aan onze community. En aan de mensen die wellicht niet zelf LHBTQI+ zijn, maar die ons desondanks willen steunen bij de zoektocht naar kleur in het leven.
We gaan nergens naartoe tenzij we dat zelf willen.
Dat is mijn ferme overtuiging. Het enige wat ons als LHBTQI+ community tegenhoudt zijn wij zelf. De charlatans in ons midden, ze openbaren zich één voor één. Matig tot fundamentalistisch conservatieve homomannen -die vroeger de afzonderlijke regenboogletters als geheel konden zien en benaderen- zijn tegenwoordig in staat om diezelfde letters tegen elkaar op te zetten.
Dat doen zij door middel van het onweerstaanbare lokmiddel dat classicisme heet. Maar hoe meer men zich tegen de eigen parochie keert, hoe dieper het kuiltje van ongeloofwaardigheid wordt. De nevenschade die dit gedrag aanwakkert is namelijk immens en zal op den duur niet meer te overzien zijn als die niet bestreden wordt.
Een perfect voorbeeld hiervan is Peter Thiel, een Amerikaanse techmiljardair die tijdens de Republikeinse conventie van 2016 uit de kast kwam. Thiel gelooft niet dat vrijheid en democratie verenigd kunnen worden (daar heeft hij een essay over geschreven in 2009) en is een fervente supporter van Trump. Hij werd met luid applaus onthaald, maar het was niet meer dan een krankzinnige stunt. Een akelige paradox ontvouwde zich in de jaren erna, eentje waarvan we nog lang de gevolgen zullen merken.
Want onder het mom van veiligheid en nationalisme koos de Republikeinse partij namelijk eieren voor Thiel’s geld. ‘Goed; hij is homo, maar hij is wel onze soort homo’… Men verkoos het geld van Peter Thiel boven vasthouden aan de Republikeinse -homofobe- principes. In zijn geval althans, want zulke uitzonderingen maken de conservatieven alleen voor mensen zoals Thiel. En de vraag daarbij is: hoe lang zijn de conservatieve krachten daartoe bereid?
En omgekeerd gebeurt het ook: hand in hand lopen de “conservatieve” LHBTQI+ ‘ers (die voornamelijk bestaan uit homo- of biseksuele mannen) op met dezelfde mensen die ook pleiten voor het inperken van hún rechten. Zolang ze als kleine vis maar veilig mee mogen zwemmen in de grote school. Het is een fenomeen dat ik ook binnen het etnische discours tegenkom.
Zodra een minderheid deels of zelfs volledig wordt geaccepteerd of getolereerd door de omgeving, kijkt ze ineens niet meer om naar degene die niet mee kan of mee wil komen. Men belandt dan in een soort bubbel waarin het oorspronkelijke idealisme ten onder gaat. Wat daarvoor in de plaats komt is een ingekaderd verhaal waarmee ze eindelijk toegelaten worden tot het “normaal”. De minder beschermde, gekende of begrepen regenboogletters worden vaak als eerste opgeofferd voor het grotere HoLeBi-deel.
Maar er is zeker licht aan het einde van de tunnel
Waar we op dit moment weer in de cyclus van ongekende tegenstand zijn beland, is er ook nog echt hoop. De baby’s, kinderen, tieners en jongvolwassenen van nu zijn onze enige hoop op een inclusieve en diverse toekomst. En laat dat nou net de groep zijn die de conservatieven het liefst een lap voor de ogen houden. Of bij een voorlezende dragqueen weg willen houden. Dus laten we als regenboogcommunity die prille nieuwsgierigheid blijven stimuleren. Zelfs met de huidige weerstand, is het mogelijk om de positieve uitkomst van de nieuwsgierigheid van nieuwe generaties uiteindelijk voor iedereen tot bloei te brengen.
En ongetwijfeld zal die bloei dan bestaan uit een heel breed spectrum van allerlei prachtige kleuren.
Kaneesha Akira Nadal (Philipsburg, 1990) is een non-binair, bi+ persoon van Afro-Caribische komaf. Vanuit Sint Maarten (voormalige Nederlandse Antillen) emigreerde hen op 17-jarige leeftijd, naar Nederland. Op zeer jonge leeftijd was Kaneesha al betrokken bij diverse vrijwilligersorganisaties, en heeft in recente jaren vooral tijd besteed aan het empoweren van bi-culturele LHBTI+ers, ondersteuning geven aan queer vluchtelingen en aan voorlichting geven aan professionals en studenten via diverse GSA projecten. Sinds kort is Kaneesha ook betrokken bij het bevorderen van LHBTI+ rechten op de werkvloer en wil hen zich in de toekomst focussen op neuro-diversiteit, een zwaar onderbelicht onderwerp binnen de LHBTI+ gemeenschap.
Adverteren via Gaykrant en op die manier onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken? Klik hier voor meer informatie!
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
