Lekker samen romantisch onder de deken. Dicht tegen mijn man aangekropen op de bank is heerlijk bij een filmavond, als de romantiek en liefde tussen mannen van het beeldscherm spatten. Maar afgelopen week was dit niet het geval. We zaten bij de film The Therapy van Movie That Matters in het Filmhuis in Gouda.
Voorafgaand aan de film mocht ik twee mannen interviewen. Het publiek luisterde aandachtig naar hun ervaringsverhaal. De mannen wilden destijds genezen zijn van hun homoseksuele gevoelens. Ik stelde hun vragen over conversietherapie. Waarom ze de therapie zijn gaan volgen en wat het hun heeft opgeleverd. Het was een pijnlijk en open gesprek. De verhalen raakten het publiek. Ik vertelde tussendoor ook mijn eigen ervaring. Ik ging bidden en wilde dat mijn aantrekkingskracht en liefde voor mannen minder werd. Dat ik zou voldoen aan het perfecte plaatje. Ik wilde voldoen aan wat iedereen verwachtte. Maar uiteindelijk bracht het mij niets. Verre weg van zelfacceptatie. Ik voelde me destijds eenzaam.
De film was wat rommelig. Een film die niet voldeed aan mijn eigen filmsmaak. Het was geen film als Boy Erased. Maar het was daarom niet minder pijnlijk om te zien welke worsteling de hoofdrolspelers meemaken. Een film van stilte en van de kilte van eenzaamheid. De film is een documentaire met een pijnlijke werkelijkheid die nog steeds bestaat.
Aan het eind van de film vroeg ik aan het publiek wat de film bij hen opriep. De ene bezoeker zei: “Ik kan het me niet voorstellen dat dit nog steeds zo gebeurt”. De andere zei: “Ik heb van een vriend, van dichtbij, ook meegemaakt dat hij buitengesloten werd door de kerk. Ik heb het voor hem destijds opgenomen. Maar het was zo pijnlijk. Dat maakt me nu nog steeds verdrietig.” Weer een ander zei: “Ik heb alleen maar positieve reacties gehad toen ik uit de kast kwam. Ik voelde me niet afgewezen.”
Later vroeg ik één van de twee mannen, waar ik eerder het interview mee heb gehouden: “Welke impact heeft de therapie op jou gehad? Hij antwoordde; “Ik heb mezelf te veel weggestopt en was bang en eenzaam. Ik raakte hierdoor depressief en kreeg een negatief zelfbeeld. Maar nu ik gestopt ben met die therapie en voor mezelf kies, voel ik me vrijer. Ik ben gelukkig met mezelf en mag zijn zoals ik wil zijn. Maar mijn overlevingsmechanismen die ik destijds heb ontwikkeld, onder andere door de therapie, hebben nu in veel lichtere vorm nog steeds invloed op mij. Ik was bang om afgewezen te worden.”
Alleen hierom zijn films als The Therapy belangrijk. Het gesprek dat erover gevoerd wordt. Want niemand wil toch dat iemand zich eenzaam voelt of niet geaccepteerd voelt?
Ga daarom luisteren naar de ander wat hij te zeggen heeft.
Kijk naar gelijkenissen in elkaars verhaal en versterk elkaar door samen te zijn en te luisteren.
*
Leon Augustijn is schrijver, motivator en spreker. Hij schrijft momenteel aan zijn autobiografisch boek met de wat pretentieuze titel ‘IK’. Niet als egodocument, maar omdat hij zichzelf niet meer wil ontkennen, niet meer wil verloochenen wie hij is. Een hele strijd, die hij niet voor niets op papier zet. Het is een proces dat je kunt volgen door zijn columns of nieuwsbrieven. Zijn boek verschijnt begin 2023.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
