‘Hoe was je sportdag?’ Een gevaarlijke vraag, maar het antwoord hierop was ‘boven verwachting leuk.’
Ik moet hard lachen om dat ‘boven verwachting’. Mijn kind had er totaal geen zin in. De scholen gingen open en dan begonnen ze met een sportochtend. ‘Hoe verschrikkelijk kun je het bedenken’, aldus mijn zoon.
Nu houden de meeste jongens en meiden wel van sport. Denk aan voetbal, hockey et cetera. De meeste balsporten wel. Maar mijn kind niet. Alle mensen die mijn stukjes lezen, weten dat mijn zoon een beetje anders is. Hij is heel creatief en houdt enorm van dansen en theater en gaat fluitend op de fiets naar school. Elke dag twaalf kilometer heen en twaalf kilometer terug, zonder elektrische fiets, want de snelheid is niet aan hem besteed, zegt ie. Maar hij houdt dus absoluut niet van balsporten (logisch, want hij kan er ook geen bal van ;). Het idee dat hij kicksen moet dragen op het voetbalveld waar de gym is, is ook om te kotsen. Maar wat moet dat moet.
En dus was hij naar de sportdag gegaan. Ik had hem aangeraden om thuis al wat warme sportkleding aan te doen, omdat je je in verband met de Coronaregels daar niet mag omkleden. Maar het is een puber en dus ging hij in een joggingbroek (die hij altijd draagt, omdat hij niet van spijkerstof of andere ruwe stoffen houdt, daar komt de gevoeligheid weer om de hoek kijken hè) en een blouse. Eigenlijk in zijn gewone kleren. Afgelopen week had hij dit ook aan met gym. Maar dat was een foutje. Ze moesten toen op dat zelfde terrein met storm en regen, tenminste dat denk ik, plotseling, nou ja voor hem dan, buiten gymmen en hij had alleen een tenue voor binnen bij zich, dus dit is ook nog een aandachtspuntje. Maar dat terzijde, ik ga even terug naar de sportdag.
Het was dus best leuk geweest en hij had veel gerend. Er was een soort van circuitje. Hij zat in een groepje met meiden en dus kon er nog weinig misgaan. Na boven verwachting leuk, voelde ik wel een maar aankomen. En er kwam een maar. Hij wilde het wel vertellen, maar ik hoefde het niet op te lossen en hij kon het zelf wel aan. Okay, dan gaan mijn alarmbellen al af. Mijn kind is heel veel gepest. Op de lagere school, maar ook in Havo1 op een andere school. En gym is echt een broeinest voor pesterijen. In de kleedkamers zijn de leraren er niet bij en hebben de pesters vrij spel.
En er wordt echt heel vaak hetzelfde gedaan tijdens gym. Niks ten nadele van sommige gymleraren, maar breng eens wat variatie! Ga weer apenkooien, dansen, gebruik een bok of een trampoline, verzin iets. Altijd maar voetbal, hockey, slagbal, basketbal, alles met een bal. Ik vond het vroeger prachtig, want ik houd van balsporten en zat zelf ook op voetbal, maar als je niks met balspelen hebt, omdat je gewoonweg geen balgevoel hebt, en echt, mijn kind kan ook nog slecht vangen, dan is er niets aan. En dan valt het op dat je er ook niets van kan. En dat veroorzaakt weer treiterijen. Want niemand wil je dan in je groepje hebben. Leraren m/v die kinderen nog steeds een groepje laten kiezen, zouden hier onmiddellijk mee moeten stoppen! Maak zelf groepjes, daar zijn allerlei slimme manieren voor, zodat kinderen zich niet buitengesloten en stom voelen, omdat ze als laatste gekozen worden.
Maar goed, weer even terug naar de maar. Het is inderdaad een vervelende eigenschap van mij dat ik alles altijd wil oplossen. Mijn kind heeft een probleem, ik luister en ga aan de gang om het probleem op te lossen. Want niet oplossen en gewoon accepteren dat sommige problemen er zijn, dat voelt niet fijn. Dan moet je voelen dat het zeer doet dat je kind gepest wordt en word je zelf ook weer geconfronteerd met de gevoelens van afwijzing. En dat doet zeer. Maar het is wel wat het is. Je kunt namelijk niet alles oplossen voor een kind dat zich vaak anders voelt en dat ook is. Je zult dan moeten accepteren dat er zich altijd problemen zullen voordoen, althans dingen die jij of je kind dan als een probleem ervaren, en je kind zal zelf bepaalde hobbels in het leven moeten nemen. Die kun je als moeder niet altijd wegpoetsen, hoe graag je dat ook zou willen. Dat gaat niet.
Inmiddels, het heeft even geduurd, ben ik zover dat ik dit snap en accepteer en dus luister ik rustig naar hem. Er waren jongens uit zijn klas die hem treiterden met het feit dat hij non-binair is. En mijn kind was bang dat ze hierdoor ook de meiden uit zijn groepje gingen pesten. Ze bleven vervelende opmerkingen maken en weigerden materialen te delen, zodat mijn kind met zijn groepje soms niet verder kon. Heel irritant. En dat gebeurt. Dit soort kinderen zullen er altijd zijn, nu en in de toekomst. Daar kun je vrij weinig mee. Hij heeft zijn hart bij een juf gelucht en was het toen kwijt. En dat is nieuw en heel erg mooi. We gaan vooruit.
De sportdag was evengoed leuk. De dagen erna heeft hij nog lang gemekkerd over spierpijn, dat komt ervan als je plotseling andere spieren gebruikt, en afgelopen week waren de treiteraars er niet met gym, omdat ze de klas in tweeën hebben gedeeld door Corona. Daardoor zitten zij nu in de andere helft van de klas.
Ook weer opgelost zeg ik. En dit keer niet door mij
*
Brenda Schaaper (Venhuizen, 1969) is eigenaar van camping de Paradijsvogel, een familiecamping voor LHBTIQ+ kinderen/jongeren en hun ouders. In deze rubriek neemt ze je mee in haar leven als moeder van haar excentrieke en non-binaire kind, Devin, die tevens de reden is dat er nu een camping is (ook al houdt Devin niet van kamperen).
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
