Van dertien tot negentien november houden we internationaal de jaarlijkse Trans Awareness Week, met als een soort van sluitstuk op twintig November de Transgender Day of Remembrance, de dag waarop we wereldwijd alle slachtoffers herdenken van transfoob geweld.
Vannacht bedacht ik me dat ik ook dit jaar in deze awareness week een stukje moest schrijven over ‘transbesef’, en met m’n slaperige hoofd wist ik gelijk dat ik het dit jaar wilde hebben over de self awareness van trans mensen.
Is Trans and Proud een feestelijke slogan bij Prides om de toeschouwers van die dag te laten zien dat we er zijn, of staat die kreet voor iets anders? Hebben we eigenlijk wel zin in trans pride als we zo snel mogelijk in transitie willen om daarna te kunnen onderduiken in de cis-wereld om ons heen? In de hoop dat we er later niet alsnog worden uitgepikt en achterhaald worden door het verleden?
Er is bij trans mensen een enorme behoefte tot assimilatie, wat tot gevolg kan hebben dat we gaan acteren als cisgender personen. Wat bij mij het beeld oproept van de onvrijwillige trans-kast die omgeruild wordt voor een vrijwillige cis-kast.
Waarom willen we zo graag ‘cis-zijn’ in een cisgender wereld die ons dat direct of indirect proberen te ontzeggen?
Waarom zou je als mens met een transgender identiteit streven naar iets dat je niet bent en ook nooit zult zijn?Waarom zou je als trans persoon het liefst zo snel mogelijk je ticket willen omruilen voor een cis-ticket, in de hoop mee te mogen reizen met de cis-trein?
Indertijd heb ik serieus overwogen om een borstvergroting en een FFS (Facial Feminisation Surgery) te ondergaan, maar door drie vragen die een tijdje in mijn hoofd rondspookten, is het er nooit van gekomen.
Ga ik dit doen voor mezelf? Doe ik dit om voor anderen passabel te zijn? Kan ik door deze ingrepen mijn trans identiteit wegpoetsen?
Ik zou een soort van koorddanser zijn gebleven, want zelfvertrouwen dat voor een deel is gebaseerd op de goedkeuring en het oordeel van anderen is een wankel evenwicht.
Awareness Week…
We kunnen deze week anderen opmerkzaam maken op het gegeven dat er trans personen bestaan, maar ik vermoed dat de samenleving daar inmiddels van op de hoogte is. Natuurlijk zullen er onwetende mensen blijven die onder stoeptegels leven, maar de gemiddelde wereldburger snapt inmiddels prima wat transgender betekent.
Misschien kan Trans Awareness Week een moment zijn om weer even te onderkennen dat transness een deel van onze identiteit is die we niet ongedaan kunnen maken door een medisch transitietraject te ondergaan.
Natuurlijk kan een uiterlijk dat voldoet aan de cis-norm je veel transfoob gezeur besparen. Maar zodra je met je kop boven het cisgendermaaiveld uitsteekt, gaat dat uiterlijk je niet meer helpen. Je zult dan als het ware worden geframed op je transness, iets dat je elke dag in multimedia ziet bij publiekelijk zichtbare trans mensen.
Dit jaar pleit ik in de Trans Awareness Week voor Trans and Proud. Omdat ik denk dat het een hoop leed zou schelen als we als trans personen zouden stoppen met proberen te voldoen aan een cisgender beeldvorming.
Trans and proud.
We zijn niet cis en dat zullen we ook nooit zijn. Daar mag je best wel een week lang trots op zijn.
*
Jacky van Tongeren is een vrouw met een transseksueel verleden. Ze speelt flamencogitaar, schrijft muziek en zet zich in voor de zichtbaarheid en validatie van trans en genderdiverse mensen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
