Het is winter. Ik vond het fantastisch en mocht de klapschaatsen van mijn moeder lenen. Of eigenlijk heb ik ze afgelopen vrijdag geërfd, omdat mijn moeder die net 75 jaar is geworden en er nog fantastisch uitziet het niet meer ziet zitten om te schaatsen.
Haar lichaam doet zeer. Kan van de reuma zijn, maar kan ook zijn van de zorgen die ze heeft om mijn vader die dementerend is en allerlei dingen opeens niet meer mag of kan. En aangezien mijn vader niet meer alleen kan wonen, is het dan niet handig als ze iets zou breken. Maar ongelukken gebeuren overal en ze kan beter plezier maken, vind ik.
En plezier had ik zeker! Op m’n knalgele klapschaatsen. Het zag er flitsend en professioneel uit, wat mij dan weer een beetje zorgen baarde, want ik val het liefst ook weer niet teveel op met mijn gestuntel. Ik wist namelijk niet of ik überhaupt nog kon schaatsen met de kunstknie die ik al sinds mijn 45e heb. Maar ik kon het nog. Als je de angst voor het vallen wegdenkt. Naar wat ik om mij heen hoorde hadden meer vrouwen last van angst om te vallen. Zal dus de leeftijd zijn. De vrijdag ging het nog goed en zwierde ik er lustig op los met vriendinnen. Wat was het fantastisch om even niet te hoeven denken aan Corona. Wat een gevoel van vrijheid. Daar knapt een mens van op!
Op zaterdag had ik een rustdag, mijn energie is na Corona nog niet helemaal wat het moet zijn en op zondag ging ik weer met een andere vriendin schaatsen. Toen had ik er iets minder zin in, omdat ik nog een beetje moe was en grote scheuren in het ijs zag. Geen goede ingrediënten voor een goede schaats mindset. Ik was ook een beetje bangig merkte ik. En dan kan je er beter niet aan beginnen. Maar hee, er was maar een keer ijs en dus deed ik de flitsende gele klapschaatsen weer aan en ging het ijs op. Met angst in mijn lijf probeerde ik de scheuren te ontwijken, mijn vriendin die er als een speer vandoor ging toelachend dat het zo leuk was. Wat kan die meid schaatsen!
Maar ja, angst is geen goede raadgever. En een schaats in een scheur ook niet. Ik werd gelanceerd en viel super onhandig op die kant waar de kunstknie niet zat. Op mijn pols en op mijn ellenboog die in mijn ribben stak. In het ziekenhuis hoorde ik de volgende dag – ik durfde die zondag niet te gaan, omdat ik mij zo schaamde dat het ziekenhuis personeel, dat het nu al zo druk heeft, zich nu ook nog om kneuzen zoals ik moest gaan bekommeren – dat er een filmpje in omloop was hoe je goed kon vallen. Achterover met je kin op je borst. Nou een knapperd die zo kan vallen als je voorover gelanceerd wordt. Ik was in ieder geval verkeerd gevallen en kwam goed weg met een pols die dik maar niet gebroken was en een gekneusde rib. Wat een armoe.
Mijn kind bleek bij zijn vader ook op het ijs te hebben gestaan. Uiteraard niet op schaatsen, want daar houdt hij niet van. Ik weet nog heel goed dat ons kind net geadopteerd was uit China en mijn vader, die zelf een fanatieke schaatser was en de Weissensee altijd schaatste hoopte dat mijn kind een goede schaatser zou worden. Mijn vader is zelfs ooit gestart in de Elfstedentocht maar helaas werd hij twintig kilometer voor de eindstreep van het ijs gehaald, omdat zijn beide ogen bevroren waren dus dat heeft hij nooit gehaald. Misschien was er in die tijd een goede schaatser uit China die furore maakte, geen idee waarom mijn vader anders die hoop had. Maar mijn kind kon er dus geen bal van. Zelfs met stoel viel hij om. Hij heeft nog wel een blauwe maandag op schaatsles gezeten in de winter, maar het busritje vond hij het leukst.
Het leek mij ook super als mijn kind goed kon schaatsen, maar dat wegbrengen om 08:00 uur op zaterdagmorgen vond ik verschrikkelijk. Maar de halve school ging en hij heeft het twee seizoenen volgehouden met zijn eigen schaatstechniek waarmee hij wel verdomd veel rondjes kon schaatsen op dubbele ijzers. Toen was het genoeg en Devin heeft zijn schaatscarrière afgesloten met een playback die hij glansrijk won door zijn optreden als Elsa van Frozen. De jury was destijds zeer onder de indruk van de passie waarmee hij het lied Let it go op 8-jarige leeftijd vertolkte. Ook zijn Penny de Jager-achtige bewegingen hielpen mee. Dat was meer iets voor mijn kind. Later is hij ook Hiphop en dancing on heels gaan doen, want die hakken lonkten toen al.
En je voelt hem al aankomen, hij stond dus op het ijs op zijn hakken. Zijn gewone gympen lagen nog op school. Daar loopt hij namelijk ook op hakken. De bevroren sloot met scheuren fungeerde voor hem als een grote ijscatwalk. Levensgevaarlijk, maar hij bleef fier rechtop staan. Hij wel.
Op hakken lopen, kan hij als de beste. Hij loopt er zo op weg. Een Fred van Leer in het klein. Volgende keer vertel ik je alles over deze passie voor hakken.
*
Brenda Schaaper (Venhuizen, 1969) is eigenaar van camping de Paradijsvogel, een familiecamping voor LHBTIQ+ kinderen/jongeren en hun ouders. In deze rubriek neemt ze je mee in haar leven als moeder van haar excentrieke en non-binaire kind, Devin, die tevens de reden is dat er nu een camping is (ook al houdt Devin niet van kamperen).
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
