Sekse en gender in de Wereldraad van Kerken



Net als ik er voor ga zitten om dit artikel te schrijven, bereikt mij het zoveelste bericht van een jonge jongen, net uit de kast, mét vriend, die om deze reden niet meer welkom is in de traditionele geloofsgemeente waarin hij vanaf zijn jonge jaren is opgegroeid. De tranen schieten in mijn ogen. Ja, ook omdat ik moe ben na drie volle dagen Wereldraad van Kerken (hoe dan die mensen dat die de meer dan volle week meemaken?), maar vooral omdat het me boos en verdrietig maakt dat dit nog steeds zo moet gaan, onvermijdelijk blijkbaar. Het is een domper op mijn enthousiasme over wat er dezer dagen op het oecumenisch wereldtoneel gebeurt: de kleine, maar toch duidelijke stappen die gezet worden op de weg van meer bewustwording rond het thema ‘Seksuele oriëntatie, Gender(identiteit) en Genderexpressie’.

De Wereldraad van Kerken werd in 1948 in Amsterdam opgericht. Niet alleen landen, maar ook kerken realiseerden zich dat er, na een periode met twee wereldoorlogen, een einde moest komen aan alle verdeeldheid. Nu in 2022 zijn meer dan 350 kerken lid en vertegenwoordigt de Wereldraad miljoenen christenen. De Wereldraad, een soort Verenigde Naties van de kerken, komt eens per zeven jaar samen in een Algemene Vergadering. Dat was deze keer in Karlsruhe, Duitsland, van 30 augustus-8 september. Ruim vierduizend mensen vierden samen, aten samen, waren samen in gesprek, ook over seksualiteit en gender.

Ik realiseer me dat het een niet zonder het ander mogelijk is en dat er, ook in Nederland, heel veel ongelijktijdigheid is. Echte verandering is niet mogelijk zonder bewustwording en vooral niet zonder ontmoeting. Daar hebben we nog een heleboel van nodig voor er een einde kan worden gemaakt aan alle ongerechtigheid waar velen nu nog omwille van hun sekse, hun seksuele oriëntatie of genderidentiteit mee te maken krijgen. Ik voel deze spanning natuurlijk de hele tijd: ja, dialoog, praten, ‘conversations’, verdiepen, maar waar blijft de gerechtigheid: gelijkwaardigheid voor alle vrouwen, alle LHBTI’ers en een eind aan onveiligheid en uitsluiting?

Ik kan het werk dat met name in het afgelopen decennium is verzet in de Wereldraad alleen maar prijzen. Tijdens de vorige Algemene Vergadering van de Wereldraad in 2013 in Busan (Zuid-Korea) werd de al langer bestaande Reference Group on Human Sexuality (RGHS) nieuw leven ingeblazen. Het werd dé plek om in gesprek te gaan over seksualiteit en gender, inclusief seksuele oriëntatie, genderidentiteit en genderexpressie.  In Karlsruhe werd het eindresultaat van het werk gepresenteerd: ‘Conversations on the Pilgrim Way. Invitation to Journey Together on Matters of Human Sexuality’. Succes lijkt verzekerd, zeker als op de laatste dag van de Assemblee besloten wordt de RGHS nog een decennium aan te houden. Daar ben ik echt blij mee, want het werk is nog niet af. Het werk is pas af, als er geen jonge mensen meer de deur van hun familie en kerk wordt gewezen, omdat ze homo zijn, of transgender of non binair of noem maar op.‘The time is ripe for faith communities to step up,’ aldus RGHS-lid Michael Schuenemeyer. Daar sluit ik mij van harte bij aan.*Wielie Elhorst (1969), LHBTI-predikant van de Protestantse Kerk Amsterdam, bezocht van 5 tot 8 september 2022 de Wereldraad van Kerken en doet verslag van het regenbooggehalte van de Wereldraad, de grootste alliantie van kerken ter wereld.

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.