Ik ben opgevoed met het cliché dat ware schoonheid van binnen zit, maar in mijn liefdesleven kon ik daar niks mee. Misschien omdat ik in een scene was beland waarin mijn eigen innerlijke beauty – voor zover aanwezig – van nul en generlei waarde was. Op mijn zoektocht naar uiterlijke perfectie, bij mezelf en de ander, deed ik een bijzondere ontdekking. Dankzij de beeldschone Ivan, die me in liefde verliet.
Redactie: Rits de Wit
Illustratie: Wilbert van der Steen
Van een schone tafel kun je niet eten. Niet dat mijn moeder dat letterlijk zo zei, wars als ze was van clichés en tegelteksten, maar ze droeg het in hoge mate uit, herinner ik me. Ze was jong getrouwd met mijn vader, een klein, nogal dikkig en toen al kalend mannetje met X-benen en platvoeten, terwijl ze zelf een lange, slankhalzige, elegante fee was met een Audrey Hepburn-achtig gezicht, ondeugend maar zedig en ontegenzeglijk mooi. Mijn vader was de goedheid zelve, tot aan zijn dood bleef hij mijn moeder adoreren en verwennen.
Mijn moeder heeft nooit moeite gedaan om bewonderd te worden, sterker nog: ik ken haar niet anders dan in wijde, soms zelfs slobberige kleding, meestal grijs van kleur, of donkerblauw, met een praktisch kort kapsel en op plat, degelijk schoeisel. Make-up droeg ze vrijwel nooit, ja, hooguit een blosje op haar wangen als ze naar haar zuster ging, tante Annie, die midden januari jarig was, dan vond ze het verstandig om met wat rouge haar winterse bleekheid weg te werken; Annie zou anders weer bezorgd beweren dat ze te hard werkte, te weinig tijd voor zichzelf en haar uiterlijk had en dat dat – zichtbaar – ongezond was.
Wulps
Ik vond dat jammer; wat had ik graag gezien dat mijn moeder haar schoonheid had uitgedragen, dat ze zich in wulpse jurkjes had gehuld, dat ze haar borsten, die niet groot maar ook zeker niet te klein waren, prominent in een diep decolleté had gepresenteerd als zij, bij voorkeur hooggehakt en roodgelipt, in een fraaigesneden mantel met mij door Albert Heijn zou schreiden, door het hele dorp gezien en bewonderd, om de dagelijkse boodschappen te doen.
‘Gelukkig hadden wij, mijn zus en ik, uiterlijk niets van onze vader’
Gelukkig hadden wij, mijn zus en ik, uiterlijk bijna niets van onze vader, hoewel ik me goed herinner dat ik als achttienjarige jongeman, die altijd door iedereen ‘heel knap’ gevonden werd, met mijn 1.74 meter te klein bevonden was als catwalkmodel, wat me pijn deed, want het lopen leek me veel leuker dan het werk als fotomodel, waarmee ik vele lange jaren mijn geld verdiende.
Het was een wereldje waarin ik veel moest incasseren, ik voelde me vooral een object dat zich slaafs moest overgeven aan de wensen van opdrachtgevers, fotografen en stylisten die in mijn innerlijke wereld, mijn schoonheid van binnen, voor zover aanwezig, totaal niet geïnteresseerd waren. Ik leerde veel mensen kennen, veel gay mannen ook met wie ik wel eens korte affaires had, maar meestal bleef het bij onenightstands die me feitelijk weinig meer brachten dan een korte kick en een daaropvolgende kille afwijzing.
Dat ik mijn geld verdiende met de looks die ik van haar gekregen had vond mijn moeder best, maar ze moedigde me niet aan, ze luisterde met moederlijke aandacht naar mijn soms verdrietige verhalen zonder mij te adviseren te stoppen met mijn werk en een toekomst te zoeken in een omgeving die een beroep zou doen op mijn theatrale of culinaire talent, of op mijn sociale karakter. Ik herinner me dat ik één keer kon zien dat ze trots was op haar zoon als model, met glinstering in haar ogen toonde ze een foto van mij in een glossy aan haar zuster, puur omdat ik daarop volgens haar zo sprekend op opa leek, de vader die hun beider kindertijd tot een feest had gemaakt.
Toen ik werd aangenomen op de deeltijdopleiding van de toneelschool was mijn moeder blij, ook omdat ik tijdens de auditierondes Melle had leren kennen; hoewel hij uiteindelijk niet werd aangenomen besloten we wel contact te houden. Binnen enkele weken biechtte Melle op dat hij verliefd op me was – ik was dat niet op hem, hij was met zijn graatmagere, ietwat gekromde lijf om te zien niet bepaald mijn droomtype, maar ik zag zijn warmbloedigheid en de hoeveelheid interesses die we deelden; dat maakte hem tot een mogelijk interessante partner. Onze vriendschap werd een relatie, het was mijn eerste, ik vond het vooral bijzonder om voor iemand exclusief te zijn, de belangrijkste, om echte intimiteit te onderzoeken en veilige, fysieke nabijheid te ervaren.
Blootlopers
Melle was teder en zorgzaam, maar seksueel liep ik op hem vast, ik vond zijn lichaam écht niet aantrekkelijk, zijn geur en lippen niet opwindend, zijn onzekere, zenuwachtige zoenen een steeds grotere, onoverkomelijke afknapper. Als ik met hem door de stad liep zag ik hoe iedereen naar mij keek, altijd naar mij, het leek wel of Melle onzichtbaar was, of überhaupt totaal afwezig, en in mijn gedachten werd hij dat ook. Mijn moeder vond het spijtig te horen dat ik bij hem wegging, ze vond hem een verrijkende factor in mijn leven, een jongen met niveau en inhoud, maar ze had ook gezien dat ik niet gelukkig met hem was.
‘Voor mij was de orgie waarop ik Joop had ontmoet een experiment geweest’
De man aan wie ik jaren zou blijven hangen, Joop, vierentwintig jaar ouder dan ik en longarts in een groot ziekenhuis, sleepte me mee in een geheel nieuwe fase. Hij ontvoerde me van een orgie waaraan we toevallig allebei deelnamen, ik had hem klaargepijpt en hij probeerde mij handmatig te bevredigen, wat niet lukte omdat ik teveel was afgeleid door andere handen en ledematen die ik overal aan mijn lijf voelde; Joop had me daadkrachtig in een enorm badlaken gehuld, zijn en mijn spullen gepakt en me weggevoerd, weg van het feestje, direct naar zijn auto, want bij hem thuis zou ik, zo zong hij met een Limburgs accent in mijn rechteroor, me een stuk beter kunnen concentreren. Ik viel kort na aankomst in zijn huis op zijn bank in slaap en trok de volgende dag zo ongeveer bij hem in.
Joop verklaarde die avond al dat hij me liefhad, maar eiste dat ik hem vrij zou laten. Letterlijk ieder weekend bleek hij dwangmatig seksgetint te moeten feesten in clubs, op party’s of festivals of in de donkere krochten van een kroeg, liefst met minstens een dozijn opgewonden blootlopers en kolderiek uitgedoste fetisjisten hijgend op een hoop. Voor mij was de orgie waarop ik Joop had ontmoet een experiment geweest, een onderzoek, en niet voor herhaling vatbaar. Dat hoefde ook niet, vond Joop, ik kon mijn gerief elders zoeken en vinden, hij had er alle vertrouwen in dat ik me uitstekend zou vermaken.
Ik vond Joop sowieso niet mooi, en – tenzij ik hem verpakt zag in een van zijn schitterende maatkostuums – steeds minder aantrekkelijk; hoe hij zich in de weekenden hulde in leer, plastic, latex en god-weet-wat voor ijzerwerk, hoe zijn buik uit idiote korsetten puilde en zijn slappe billen zich niet lieten corrigeren door de jockstraps die een vast onderdeel vormden van zijn feestkostuums, dat alles maakte me inwendig alleen maar aan het lachen.
Hij maakte er ‘s weekends een gewoonte van om zich in vol feestornaat languit op de bank te vlijen om, alvorens zijn vertrek naar een party, nog wat nieuws en actualiteiten te absorberen, alsof dat noodzakelijk materiaal opleverde om de avond op niveau mee door te kunnen komen. Goed gereedschap hangt onder een afdak, grapte hij dan, mij daarmee expres irriterend, als ik hem bekeek en een opmerking plaatste over zijn forse buik. Ik wilde onmiddellijk geloven dat zijn gereedschap (een werkelijk kolossale penis) op party’s gretig aftrek vond, maar als het monster in kwestie, met scrotum en al, gepropt zat in een metalen, maliënkolder-achtige glitterbuidel werd het, in combinatie met zijn eveneens glinsterende navelpiercinkje, een soort Maxi naast Mini, de Grote Vriendelijke Reus en Sofie, Goliath bij David, enfin, hoe dan ook: een volstrekt seksloos object.
Joops favoriete partymasker accentueerde mijns inziens zijn haast afwezige onderkaak en het vel van zijn lubberende onderkin, dat een prominente plek kreeg in de totaliteit van zijn verschijning; een plaatje dat nota bene hete verleiding en dominantie zou moeten ademen maar feitelijk het tegenovergestelde deed; ik vond hem er meestal idioot uitzien, onaantrekkelijk en deerniswekkend, ik vreesde vaak dat hij de risee van de avond zou zijn, maar dat zag hij niet, of het deerde hem niet, of het was niet zo, tot mijn verbazing kwam hij altijd weer voldaan thuis.
Vervreemd
Ik hield niet van hem, nee, dat lukte me niet. En ik wilde geen seks of intimiteit meer met deze oude, intens afgelebberde boterham. Toch bleef ik bij hem. Waarom weet ik niet, ja, vanwege zijn eloquentie, zijn belezenheid, zijn irritante slimmigheid, de status van zijn beroep misschien en het financiële plaatje dat daarmee gepaard ging – Joop was gul en kwistig, ik mocht altijd en overal shoppen met zijn cards, hij vond het leuk als ik, net als hij (vond hij) een zekere klasse uitstraalde. Ik vond zijn huis fantastisch, het was niet per se smaakvol ingericht, dat interesseerde Joop niet zo, maar de ruimte en de lichtinval, het prachtige glas-in-lood, de rust in de buurt, de droomtuin, ik was er verzot op.
Ik gebruikte het lange tijd als afwerkplek, het huis; ieder weekend kwam er manvolk voor me over de vloer waarmee ik de brede eikenhouten trap besteeg om in het barokke hemelbed de liefde te gaan bedrijven. Soms liet ik me betalen, ik vond mijzelf op deze locatie best een bedragje waard, zeker voor mannen die het financieel toch wel konden missen.
Langzaam maar zeker raakte ik verveeld en vervreemd, mijn studie raakte op een laag pitje, wat op school niet getolereerd werd, aan het begin van het tweede jaar werd mij vriendelijk te kennen gegeven dat, wegen een gebrek aan motivatie, de opleiding voor mij ten einde was.
‘Volledig naakt dronken we thee, naast elkaar op de bank’
Op een zaterdagmiddag – ik had de dagen ervoor een vermoeiende, vervelende shoot gedaan voor een sportmerk, waardoor mijn eigenwaarde tot een dieptepunt was gedaald – kwam Ivan voorbij om me ‘te troosten’.
Hij had me via Grindr een fantastisch filmpje gestuurd waarop hij soepeltjes op een remix van ABBA’s Voulez-vous danste, en enkele foto’s van zijn hoofd; ik had zelden zo’n perfecte combi gezien van natuurlijke schoonheid en sprankelend zelfvertrouwen.
Ik had net mijn moeder aan de lijn, ze maakte zich zorgen, toen de bel ging en Ivan met zijn aanstekelijke prachtlach voor de deur stond. Ik vroeg haar me later terug te bellen en stortte me op de aanwezigheid van de aantrekkelijkste jongen die ik lange tijd van dichtbij had gezien. We kleedden ons volledig uit en dronken thee naast elkaar op de bank, uren verstreken zonder dat gretigheid en opwinding de overhand namen, we spraken en giebelden over van alles, we gaven complimenten en bekeken elkaar zonder elkaar intiem aan te raken.
Ik zag aan alles dat Ivan geen model was en dat vooral ook nooit zou willen zijn, voor hem was zijn fraaie uiterlijk een gegeven waarmee hij nauwelijks bezig leek te zijn, waarschijnlijk had hij zelfs geen idee van de impact die hij ermee had op zijn omgeving. Aan hem was alles goed zoals het was, zonder poses en effectbejag, zonder correcties, aangedikte spieren, gefikste wenkbrauwen of mooie kleertjes, zelfs zijn haar, duidelijk allang niet meer geknipt en volkomen ongestyled, viel gracieus om zijn prachtige bleke, ongebruinde hoofd. I
k schaamde me plotseling voor mezelf, mijn ijdelheid, ik had pas nog mijn tanden laten bleken, mijn rughaar was recent gelaserd en mijn ballen had ik laten scrotoxen. Ineens vond ik het zo volslagen idioot dat ik daar zoveel geld aan uitgegeven had, geld dat niet eens van mij was, maar van een man bij wie ik bleef zonder van hem te houden.
Tussen zijn benen was Ivan duidelijk ongeschoren, ik zag wat haar op zijn laaghangende ballen, en de pikzwarte, volumineuze bush boven zijn geslacht had een volstrekt natuurlijke vorm, niet strak begrensd, maar slowly fading out naar de kalere, bleke jongenshuid op zijn pik en aan weerszijde van zijn buiksnor. Nooit eerder had ik daar zó de verrukkelijke schoonheid van ingezien; een goedverzorgde, bijgehouden schaambeharing had ik meestal als voorwaarde gesteld om met iemand te willen daten, nu begreep ik absoluut niet meer waarom; stel dat het tussen ons op de chat ter sprake was gekomen, dan had ik hem überhaupt niet ontmoet.
Kers
Ik ging voor de bijl. Mijn verzengende verliefdheid op Ivan, die zich bij onze tweede date in alle hevigheid aandiende (en waarvan ik nooit echt zeker geweten heb of die écht wederzijds was), zette me in de maand na onze eerste ontmoeting aan tot actie. Ik nam afscheid van Joop en keerde terug naar mijn eigen woonstudio, ik stopte voor een groot deel met modellenwerk en vond een baan als gastheer in een gezellig restaurant. Ivan was de kers op de taart, de lust in mijn leven. Met mijn moeder kon hij het zo goed vinden dat ze zelfs, als ik moest werken, samen naar de film gingen, pimpampet speelden voor geld of Please Like Me bingeden op Netflix.
Dat ik Ivan weer kwijt zou raken had ik steeds geweten, misschien dat het besef van eindigheid het zelfs juist tussen ons tot zo’n sprookje maakte. Na vijf maanden vertrok Ivan volgens planning voor een jaarstage naar Java, waar hij zich uiteindelijk ook zou gaan vestigen. Hij wilde met zo weinig mogelijk binding en ballast vertrekken, had hij me vlak voor onze eerste vrijpartij in het oor gefluisterd, en hoewel ik vaak gehoopt had dat hij van gedachten zou veranderen wist ik eigenlijk dat dit was hoe het zou gaan, ik hier, hij daar, met heerlijke herinneringen en voorgoed gescheiden levens om te leven.
Mijn moeder huilde toen we hem naar Schiphol brachten en uitzwaaiden. Op de terugweg naar huis grapte ik dat Ivan het levende bewijs was geweest van dat je van een schone tafel wel degelijk kunt eten, en dat schoonheid écht niet alleen van binnen zit. Dat maakte haar, door haar tranen heen, weer even aan het lachen.
Wil jij jouw verhaal over een jammerlijk mislukte relatie ook in deze rubriek? Neem contact met ons op via redactie@gaykrant.nl
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
