In de wereld van drag is Michael Schoonbrood geen onbekende. De in 1988 in Maastricht geboren Rotterdammer van half-Indonesische afkomst begon met zijn alter ego Megan Schoonbrood in het uitgaansleven van Amsterdam, maar groeide al snel uit tot een grote naam. Megan werd in 2014 gekroond tot Miss Travestie Holland en was te zien in Utopia en het eerste seizoen van Drag Race Holland. Gaykrant sprak met hem.
Tekst: Rick van der Made
Foto’s: Megan Schoonbrood
En dan woon je sinds 5 januari plotseling op Gran Canaria…
Ik houd niet van stilzitten. De afgelopen maanden ben ik steeds op en neer naar Gran Canaria gereisd voor optredens en shows, onder andere in café Sparkles waar ze me toen een contract aanboden. Nederland zat nog in lockdown, terwijl hier alles alweer open was. Ik dacht dat ik het met het grootste gemak zou doen, maar deze week hakte het besef er toch even in: je moet nieuwe vrienden maken, er zijn geen mensen meer die spontaan even bij je langskomen, al het oude vertrouwde is verdwenen en je staat er helemaal alleen voor.
Maar voor iemand als ik met wat Indonesisch bloed in zich doet het mooie weer wonderen: dat brengt meteen een hoop nieuwe ideeën en inspiratie. En de collega’s en staf bij Sparkles zijn allemaal fijne mensen waarbij ik me snel thuis voel.
Het is hier veel anders dan in Nederland?
Zeker. Hier zitten elke week nieuwe mensen in de zaak die allemaal enthousiast naar de show komen kijken. In Nederland is de dragwereld niet heel groot, dus iedereen gaat dezelfde dingen af en je ziet vaak dezelfde mensen. Ook dat heeft zo zijn voordelen, uiteraard. Maar het is heel leuk om steeds dat nieuwe enthousiasme van de bezoekers mee te maken. In Nederland maak je je al snel druk als je geen nieuwe outfit hebt voor een optreden. Hier werd er tegen me gezegd: ‘Nee, prima juist als je in dezelfde jurk rondloopt, dan herkennen de mensen je, dat vinden ze leuk.
’Nu zitten drags uren voor de spiegel en komen ze op met een radslag, een dubbele flikflak en tweeënhalve schroef achterwaarts en dat in de meest ongelooflijke creaties.’
Het publiek is ook anders. Hier komen vrijwel alleen Britten. De show is ook in het Engels, als heeft Sparkles sinds kort een nieuwe, jonge eigenaar en wil hij ook meer internationaal gaan doen. Zo is er een zangeres van de Spaanse Voice aangetrokken die hier live optreedt. Maar het overgrote deel blijft toch in het Engels. Mijn Engels met het accent uit Manchester is hier met sprongen vooruitgegaan.
Hoe ziet een avond eruit?
Ik werk vier nachten. Rond half zeven ’s avonds ga ik in de make-up. Om negen uur staan we klaar om het bezoek te ontvangen en dan is er tot elf uur een programma met karaoke en spelletjes. Van elf uur tot twee uur ’s nachts is dan de show en van halfdrie tot vier worden we verondersteld de mensen nog te vermaken door ons door het publiek te bewegen.
Megan is altijd een elegante dame met ‘old school’ liedjes van Diana Ross, Aretha Franklin en Cher. Maar ik moet ook komedie gaan doen, dus ik heb zes grappige nummers uitgezocht. Zo ga ik live jodelen, bijvoorbeeld. Een act waarbij ik maar niet wil stoppen met jodelen. Elke keer als het publiek begint te applaudisseren, begin ik weer met jodelen. Het lied heeft een eenvoudig refrein, dus het publiek doet al snel met me mee. Dat soort dingen proberen we wel op het podium te krijgen.’
Wat heeft een programma als Drag Race Holland jou gebracht?
Voor de regenbooggemeenschap niet heel veel. Ik had daar al een aardige naam opgebouwd inmiddels. Ik teerde al op mijn naam. In de heterowereld heeft het wel zaken veranderd. Ik ben als Megan namelijk ook buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand en veel heterostellen vinden het geweldig om door Megan in de echt te worden verbonden.
Ik ben al lange tijd bezig. Ik was vijftien toen ik met carnaval in Tilburg voor het eerst met een groep vrienden in travestie ging. Als stewardessen. Vervolgens kwam ik op een leeftijd dat ik naar Amsterdam uitging en in De Lellebel terechtkwam. Daar begon ik achter de bar te werken en daar is Megan toen ook ontstaan. Van het een kwam het ander. Ik heb nog geprobeerd de hotelschool te gaan doen, maar ik zat vaker met mijn beautycase dan met mijn boekentas in de collegebanken, dus dat werd geen succes.
Het programma heeft Mama Queen in mijn leven gebracht. We waren beide deelnemers en we bleken bij elkaar om de hoek te wonen in Rotterdam. Dat is een heel hechte vriendschap geworden.
De jaren dat travestie zich tot drag ontwikkeld heeft…
Ja. Twintig jaar geleden trok een man bij wijze van spreken een ouwe jurk aan, zette een pruik op, deed een kwartier voor het optreden nog snel wat oogschaduw en lippenstift op en begon aan een optreden. Soms wat playback, soms een bingopresentatie, soms een programma met venijnige en spitsvondige humor. Nu zitten drags uren voor de spiegel en komen ze op met een radslag, een dubbele flikflak en tweeënhalve schroef achterwaarts en dat in de meest ongelooflijke creaties.
Tijden veranderen. Het is ook wel een hardere wereld geworden omdat er veel meer geld in omgaat en de commercie erop inspeelt. Het is lastig nog een eigen identiteit te ontwikkelen, als je niet steeds al te veel op het zoveelste RuPaul-meisje wil lijken. Soms denk ik wel eens: ‘Wat was het vroeger leuk. Waar is die – met alle respect – ouwe, dikke traaf gebleven die iedereen aan het lachen maakte?’
En je moet met je tijd mee. Ik doe het goed op TikTok, maar ik vind het lastig om alle mediakanalen bij te moeten houden, en voor je het weet heb je dan weer drieduizend volgers minder op Instagram. Die constante, bijna dagelijkse, prestatiedruk heb ik altijd nog een beetje van me af kunnen houden, maar nu moet ik er wel mee gaan werken.
En de toekomst?
Ik blijf reizen. Ik ben geboekt voor een tiendaagse cruise die binnenkort vanaf Gran Canaria vertrekt, waarna ik naar Nederland ga voor televisieopnames. Dan Italië voor het songfestival waar we ook iets mee willen gaan doen. Vervolgens een tournee met Mama Queen door Engeland, Schotland en Ierland, daarna Rotterdam Pride waar ik ambassadeur voor ben, Dordrecht Pride, Milkshake en Amsterdam Pride. En tussendoor blijf ik ook voor Sparkles werken. Zoals ik al zei: ik houd niet van stilzitten.
En de verre toekomst? Geen idee. Ik zou ooit wel een showbarretje zoals ’t Sluisje willen hebben. Klein maar fijn.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
