Van 2000 tot 2005 heb ik aan een hogeschool in Nederland het vak ‘Interculturele Pedagogiek’ mogen geven. In de eerste les liet ik fragmenten uit een interview met journalist en schrijver Anil Ramdas zien, waarin hij uitleg geeft over termen als: cultuur, cultuurverschillen, migratie, integratie en assimilatie.
Het woord ‘allochtoon’ was toen nog gangbaar in onze taal. Ramdas vond dat een vreselijk woord. ‘Waarom zou ik als Surinamer op een hoop geveegd moeten worden met Marokkanen, Turken en Antillianen?’ zei hij daarover in desbetreffende interview.
Ik dacht terug aan dit interview toen ik afgelopen week de perikelen rond wethouder Groot Wassink van Amsterdam las. Groot Wassink is wethouder van Sociale Zaken, Diversiteit en Democratisering en hij moet binnenkort aan de gemeenteraad tekst en uitleg komen geven over appjes die hij naar zijn ambtenaren stuurde.
Volgens de Telegraaf, die na een WOB-verzoek het appverkeer van de wethouder onder ogen had gekregen, heeft de wethouder zijn ambtenaren verzocht persvragen af te wimpelen en droeg hij hen op te communiceren dat hij slecht bereikbaar was.
Het draait allemaal om een onderzoek over anti-LHBTI+geweld in onze hoofdstad. Het onderzoeksrapport dat reeds in februari klaar was, werd pas afgelopen zomer naar de gemeenteraad gestuurd. Het probleem? In het onderzoek vertellen slachtoffers van anti-LHBTI+geweld dat hun belagers vaak Amsterdammers zijn met een niet-westerse achtergrond.
Diversiteit nastreven is mooi. Een portefeuille diversiteit is mooi. Maar wat als diverse groepen die onder de diversiteitsparaplu geschaard worden zélf moeite met al deze diversiteit hebben? Wat als diverse diversiteitsbelangen met elkaar botsen? En wat als deze ‘moeite’ en ‘belangen’ uit angst, politieke correctheid of vanuit welke reden dan ook niet benoemd mogen worden?
Laat ik meteen de hand in eigen boezem steken: binnen de regenbooggemeenschap zie ik regelmatig uitingen van racisme, transfobie en misogynie. Zo roepen zaken als demonstraties tegen Zwarte Piet, Black Lives Matter, de zogeheten ‘progressieve regenboogvlag’ (met bruine en zwarte strepen en met de trans vlag erin verweven) binnen de regenbooggemeenschap regelmatig weerstand op.
Binnen dezelfde regenbooggemeenschap zag ik dat ten tijde van de parlementsverkiezingen de hashtag #KutKaag – die voor mij veel meer een uiting van misogynie was dan van politieke onenigheid – ook onder de (cis-) mannelijke helft van de regenbooggemeenschap verspreid werd.
En zo is het uiteraard een illusie te denken dat homofobie nooit voorkomt onder mensen van kleur, of dat transfobie nooit voorkomt onder vrouwen.
Ik herinner me nog het interview dat Louis Theroux had met de vader van Michael Jackson en diens zaakwaarnemer, en waarin Theroux vroeg of hij – de vader – graag zou zien dat Michael (die toen nog leefde) een partner zou krijgen. ‘A boyfriend or a girlfriend,’ verduidelijkte Theroux de vraag. De mannen reageren direct als door een wesp gestoken. De camera moest uit, de zaakwaarnemer zei dat Michael ‘gay’ noemen een ‘insult to Mr. Jackson’ was, en vader Jackson zei: ‘We don’t believe in gays. We can’t stand them.’
De angst bij Trans-Exclusionary Radical Feminists (TERF) als Germaine Greer, Janice Raymond, J.K. Rowling en in Nederland Caroline Franssen is dat transrechten vrouwenrechten ondermijnen. Zo schamperde Rowling over ‘mensen die menstrueren’ en stelde zij dat vrouwen die als man geboren zijn geen echte vrouwen zijn.
Het voorval met Groot Wassink laat zien wat er gebeurt als twee minderheden binnen de diversiteitsparaplu – in dit geval de regenbooggemeenschap en Nederlanders met een niet-westerse achtergrond – met elkaar botsen: beleidsmakers gaan zich in allerlei bochten wringen, geven geen antwoord meer, ontwijken vragen, durven geen keuzes meer te maken of voor slachtoffers van discriminatie en geweld op te komen, en hopen dat de hele boel gewoon maar overwaait.
Misschien wordt het tijd de term ‘diversiteit’ te ontrafelen.
Misschien moet iedere wethouder – en iedere minister – zich met een stukje diversiteit gaan bezighouden. LHBTI+ bij de wethouder en minister van Onderwijs, vrouwenemancipatie bij Cultuur en Justitie, Black Lives Matter bij Economische Zaken en Koninkrijksrelaties, en Nederlanders met een niet-westerse achtergrond bij Sociale Zaken en Werkgelegenheid.
Nog concreter: een autochtoon Nederlandse (LHBTI+) conrector die zich actief gaat bezighouden met de bestrijding van islamofobie op diens middelbare school, en een (heteroseksuele) conrector met een Marokkaanse achtergrond die zich op dezelfde middelbare school gaat bezighouden met de bestrijding van homofobie.
Of misschien moeten we – net zoals Anil Ramdas twintig jaar geleden in zijn interview al over het woord ‘allochtonen’ zei – het woord en de portefeuille ‘diversiteit’ maar gewoon helemaal afschaffen.
*
Rick van der Made (Breda, 1968) is hoofdredacteur van Gaykrant. Hij is ook dichter en columnist. Rick woont met zijn huisgenote Pascale en hun twee katten Boris en Klaas in Hooge Zwaluwe.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Diversiteit ontrafeld”