Scheiden. Het is sowieso niet makkelijk. Maar uit elkaar gaan met kinderen in het spel, gaat negen van de tien keer gepaard met overborrelende emoties. In het beste geval ga je als vrienden uit elkaar en loopt alles op rolletjes. Maar soms is daar de ex. Met de nieuwe liefde.
Ik ben ook een ex. En er is bij mijn ex ook (alweer) een nieuwe liefde. Deze keer voor altijd. Net als de laatste keer.
Ik heb inmiddels geleerd dat mijn invloed bijzonder klein is en dat de lading pas echt ontstaat wanneer ik de hakken in het zand zet.
‘Nee, ik wil haar niet ontmoeten. Niet om haar, maar jij bent nogal wispelturig. En ik kan hun namen niet meer onthouden.’
Serieus, ik noemde zijn voor-altijd-en-eeuwige-liefde laatst bij de naam van zijn vorige vorige vorige ex.
Oeps…
Mijn schuld natuurlijk.
Ik ben ook zo slecht in namen…
Maar niet iedereen is klaar voor de nieuwe liefde van de ex. Vaak genoeg hoor ik in gesprekken dat een nieuwe welkom is, maar geacht wordt om op een gepaste manier plusmama te zijn, zonder de grens te overschrijden die heel vaak toch nét iets te veel op een tweede moederrol begint te lijken.
Van de week had ik zo’n gesprek met de nieuwe liefde van iemands ex. Zij vertelde hoe ze de eerste keer de kids had ontmoet en totaal onbevangen en gezellig tijd met hen doorbracht, zonder argwaan en zonder de sensitiviteit rondom haar eigen plek en emotie op dat moment in de gaten te hebben. Of een klein beetje te onderdrukken. Nee, de euforie van de geslaagde ontmoeting was heel groot.
Maar hun mama kon de jaloezie en het gevoel om vervangbaar te zijn niet goed aan. Misschien door het simpele feit dat het misschien gewoon te moeilijk is om je ex gelukkig te zien met een ander.
Ik denk er van alles van.
Met name dat een verhaal twee kanten heeft. Wat mij altijd opvalt, is dat het voor ons volwassenen moeilijk is om vanuit de lichtheid, het gedartel en de onbevangenheid van het kind naar een situatie te kijken. Een situatie wordt een probleem doordat deze lading krijgt – wordt toegestaan – in plaats van getransformeerd en vertaald te worden naar de behoefte van het kind. Een scheiding gaat vaak gepaard met het onvermogen om pijn, verlies, verdriet en alle bijkomende gevoelens bij jezelf te houden en om dit onvermogen genuanceerd met de meest belangrijke mensen te delen zonder een bepaalde lading te creëren.
Nah.
Het is ook verdomd moeilijk.
Ik vind het zelf heel lastig om te zien dat mijn kind met zijn nieuwe vriendin knuffelt. Het borrelt van binnen. Maar ik houd mijn mond omdat ik zie dat ze geniet. En zolang zij blij, tevreden en gezond terug naar huis komt, vind ik het goed. Mijn gevoel maak ik uit met mezelf. Ik weet dat er een tijd komt – als deze liefde mag blijven – dat ik haar accepteer en waardeer omdat ze dan een belangrijk deel uit zal maken van het leven van mijn kind. Net zoals mijn kind, en hopelijk dus ook mijn ex en zijn nieuwe liefde, mijn nieuwe liefde (v/m/x) zal accepteren.
Zolang het kroost maar gelukkig is.
Dat is toch wat telt?
Ik zoek mijn weg en graaf mezelf wel door alle emoties heen. Ergens zal de berusting wel op mij wachten. Zen, verlicht en vol met reiki-wijsheden geloof ik dat dit soort uitdagingen een kans zijn om te groeien en mijn percepties onder de loep te leggen.
In het minst slechte geval werken alle partijen met elkaar samen. In het beste geval is er een goede communicatie. In onze dromen zijn wij het perfecte patchworkfamilieplaatje. De werkelijkheid is helaas vaak anders, zoals dat met veel dingen in het leven het geval is.
C’est la vie. C’est le divorce.
*
Monique Wubbels (Augsburg, 1979) is van Nigeriaans-Duitse afkomst en is als kind door Nederlanders in Duitsland geadopteerd. Volgens eigen zeggen is ze een vrolijke, mulitculturele en panseksuele verschijning die zich onder andere inzet voor Poink, de organisatie die activiteiten voor LHBTI-vrouwen organiseert. Mensen bij elkaar brengen en good vibes verspreiden is wat zij het liefste doet.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
