Splinter Chabot (25) is de schrijver van Confettiregen en nog geen jaar later van de gebundelde brieven die hij als reactie op Confettiregen kreeg: Roze Brieven. Beide boeken zijn in de top tien van de Regenboogtop 100 terug te vinden. Confettiregen op de eerste plek en Roze Brieven op plek vier. Gaykrant spreekt met hem, vlak na zijn vakantie in Zweden.
Tekst: Floor Brands
Foto’s: Pascale van Reijn
Wat super dat we elkaar nu een keer echt spreken Splinter. We hebben wel regelmatig contact gehad maar nog nooit echt gesproken. Hoe was je vakantie in Zweden?
Heerlijk. Lekker tot rust gekomen, en nog veel kunnen schrijven ook.
De aanleiding dat wij elkaar spreken is natuurlijk de regenboog top 100, maar liefst met twee boeken in de top tien!
Ja, ik vind het zo bijzonder. Er zit zo’n duidelijke missie achter zowel Confettiregen als Roze Brieven. Dan is het heel fijn als je merkt en weet dat mensen die bijvoorbeeld net even anders denken of anders voelen, of net even buiten de hokjes vallen iets aan die verhalen kunnen hebben. En dat je daar dan via zo’n ranking de erkenning voor krijgt is wel heel erg eervol.
Er staan heel mooie boeken en verhalen in de lijst en ik denk dat een groot deel van deze boeken ook een helpende hand bieden. Dat is ook het fijne aan boeken. Teksten en verhalen kunnen ook een zoeklicht zijn voor als het donker is. En dat is wat papier en fantasie ook kunnen. Als niemand je meer kan helpen, kun je vaak in een boek, soms tussen de regels door, toch die vriend vinden die je op dat moment nodig hebt. Dat is wat verhalen en fantasie kunnen doen.
Ik denk ook dat een boek dat meer heeft dan bijvoorbeeld een film.
Ja absoluut. Ik vergelijk het altijd met een kleurplaat. Die is ook niet ingekleurd voordat je eraan begint. Met een boek is het juist zo mooi dat de lijntjes er wel zijn, en de kleurpotloden of pennen ook, maar verder moet je het zelf nog inkleuren. En iedereen maakt in zijn hoofd zijn eigen kleurplaat. Die kan er dus voor iedereen anders uitzien. Fantasie is daarin heel erg belangrijk. En dat is wel iets dat alleen boeken kunnen.
Bij film is alles natuurlijk al ingekleurd en ligt de nadruk op dingen waar men in een boek misschien helemaal niet de nadruk op had gelegd. Overigens moet je fantasie ook wel trainen. Het is net als met sporten, als je je spieren niet traint verslappen ze uiteindelijk. Dat is met fantasie ook zo.
Vaak valt de verfilming van een boek ook tegen.
Hahaha, ik moet natuurlijk wel uitkijken wat ik zeg nu Confettiregen wordt verfilmd. Politiek correct antwoord, het hangt heel erg af van wie het verfilmt.
Maar ik snap wel wat je zegt hoor, ik zag de film van Harry Potter en die van Lord of the Rings voordat ik de boeken las. En dan ga je toch de mensen in het boek zo fantaseren als de film heeft laten zien. Terwijl als ik eerst het boek had gelezen, ik die mensen misschien wel heel anders voor me gezien zou hebben.
Even daarop terugkomend, Confettiregen wordt natuurlijk verfilmd, kun je hier al iets meer over vertellen? Een leuke scoop of zo?
Ik mag daar natuurlijk nog niets over zeggen. Ik weet dat er wordt geschreven aan het script, dus er wordt hard aan gewerkt. Begin volgend jaar gaan ze draaien. Ik vind dat wel heel bijzonder en ook wel heel gek. Ik ben wel heel blij dat de hoofdpersoon Wobie heet. Hierdoor hoeft hij dus niet op mij te lijken en kan ik er zelf ook wat meer afstand van nemen.
Vind je het spannend?
Ja heel erg spannend, op een leuke manier. Ik durf het niet eens als jongensdroom te bestempelen omdat het iets is wat niet iedereen zomaar overkomt, maar als je me nu zou zien zou je zien dat ik een grote glimlach op mijn gezicht heb.
Volgens mij heb je die wel heel vaak.
Wel vaak maar niet altijd hoor. Ik ben wel echt een emotioneel mens. In Roze Brieven merk ik dat heel duidelijk. Daar zitten een paar heel emotionele verhalen tussen, ja en als je die leest dan breek je toch wel een beetje.
Sommige verhalen zijn inderdaad gruwelijk, maar maken ook wel weer iets los. Zoals de actie van MEIJT voor dakloze LHBTI+jongeren naar aanleiding van jouw toespraak in de Westerkerk.
Dat is iets wat die verhalen inderdaad ook kunnen doen. En het is belangrijk dat die verhalen dit soort dingen zichtbaar maken, zodat het hopelijk niet nog een keer gebeurt. Er mag gewoon nooit een verbod op liefde liggen.
Je benoemde het stiekem al een beetje: dat je in Zweden veel hebt geschreven. Wat zit eraan te komen? Kun je hier al iets over zeggen?
Ik moet nog even voorzichtig zijn met wat ik erover zeg, maar ik heb vanmorgen het manuscript van mijn nieuwe boek ingeleverd. Er moet natuurlijk nog heel veel gebeuren, maar begin volgend jaar komt het uit.
Dat is toch altijd wel een beetje een emotioneel moment. Want ik ben als schrijver van het boek natuurlijk een tijdje opgetrokken met de hoofdpersonen, en heb daar nu afscheid van genomen. Het is een soort rouwproces. Ik moet er altijd even van bijkomen. En dat is dan niet alleen met een glimlach maar soms ook met een traan.
Is het weer autobiografisch?
Er zitten altijd wel elementen in uit mijn omgeving, en ik denk dat iedereen zich er wel in zal kunnen herkennen, maar toch is het fictie. Overigens is Confettiregen ook als fictie bestempeld. Roze Brieven als non-fictie
Dus volgend jaar je nieuwe boek en de film, je bent lekker bezig.
Ja, echt. Ik kan niet zo goed tegen stilzitten dus ik vind dit allemaal heel erg leuk. En natuurlijk dit najaar weer een nieuwe serie ‘Splntr!’. Daar heb ik weer zoveel zin in. Net weer even andere gasten dan bij andere talkshows. Het is een feestje om dat weer te mogen doen! Een avondje met Splinter op de bank!
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
