De verhouding tussen religie en homoseksualiteit is eeuwenlang uiterst moeizaam geweest, maar tegenwoordig is het in veel lokale kerken gelukkig geen probleem meer. Onze medewerker Stijn Jephta van der Woude vertelt hier over zijn eerste nieuwe werkplek als predikant van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN).
Een half jaar ben ik inmiddels aan het werk. Als predikant, in Warnsveld, midden in de Achterhoek. Eén van de mooiste plekken in Nederland. Voor mensen uit de Randstad zal het wellicht wel even wennen zijn. Je hebt hier eerder leuke biercafés dan hippe barretjes. Geen bubble tea, weinig sushi-restaurants en de eerste toko moet ik nog ontdekken.
Ik moet wel even melden: ik ben niet een standaard predikant. Ik heb geen vrouw en kinderen. Ik ben getrouwd met mijn man Jesse en in de toekomst willen we twee varkentjes en wat kippen in de tuin. Een roze dominee in de Achterhoek, je zou zeggen: dat valt natuurlijk op! Maar eigenlijk valt dat wel mee.
Het is geen issue in mijn kerk. Gelukkig maar, want dat kan natuurlijk nog wel eens verschillen. Ik kwam er ook al snel achter dat dat al heel lang zo is in deze kerk. In de jaren negentig waren koppels van gelijk geslacht in deze kerk namelijk al van harte welkom om te trouwen, enkele jaren voor de openstelling van het huwelijk!
Zelf ben ik opgegroeid in Almelo, maar ik heb jarenlang in Utrecht en Amsterdam gestudeerd en daar het studentenleven volop meegemaakt. Voor mij was het dus ook even schakelen. Je groet hier iedereen, dus ook de mensen die je níet kent op straat. Je buren zijn je noabers en het accent? Tja, ook dát is anders.
Maar wat doe ik als dominee nu eigenlijk? Een bekende predikant uit Amsterdam beschreef het ooit half grappend als: ’’alleen maar vrije tijd’’. Dat is niet helemaal zo maar het klopt wel dat er niemand is die zegt wat ik moet doen. Daar had ik de eerste weken wel even moeite mee. Ik zat op mijn bureaustoel en dacht: ’Wat nu’? Ik werd betaald om predikant te zijn, maar hoe doe je dat eigenlijk?
En ineens word je meegesleurd! Vergaderingen voorzitten, mensen bezoeken, gesprekken met je collega’s, kerkdiensten voorbereiden, kinderen dopen, activiteiten begeleiden, boze mensen geruststellen, verdrietige mensen troosten, beleid maken, appjes en mails beantwoorden, vlogs maken, stukjes schrijven, noem het maar op!
Het leven als een predikant is vrij, maar toch is iedere week gevuld. Dat is ontzettend leuk maar ook soms moeilijk. Werken als predikant is ooit eens ludiek beschreven als het hoeden van een kudde katten. Iedereen loopt door elkaar heen, wil persoonlijke aandacht en niemand luistert naar wat jij zegt. Ga er maar eens aan staan! Gelukkig: de praktijk is niet zó erg. Veel mensen willen god zij dank hetzelfde, daar zijn we ook een gemeenschap voor. Maar die gemeenschap blijft wel ontzettend divers.
Inclusiviteit en diversiteit zijn dus niet alleen voor mij als persoon van belang, dat is het ook in mijn werk. Hoe zorg ik ervoor dat iedereen zich gehoord voelt, maar dat ik niet word overspoeld door alle meningen? Hoe ga ik het gesprek aan met mensen die het niet met mij eens zijn? Het werk als predikant is ontzettend leuk en ongelofelijk inspirerend. Maar er is helaas geen handboek voor hoe je het moet doen. Nou ja, ééntje dan, zeg ik weleens grappend, maar dat is ook niet altijd even duidelijk.
Spanningen tussen LHBT+’ers en het geloof bestaan, maar in mijn kerk heb ik er totaal geen last van en ook dat mag wel eens gezegd worden. Het is een warme groep mensen die naar elkaar omkijkt, óók als we van elkaar verschillen. Misschien is dat ook wel een verschil met die twee provincies in het westen van ons land. Gemoedelijker, zonder de sociale agressie die soms in dit soort (relevante) discussies speelt.
Misschien kan de Randstad wat dat betreft nog wel wat leren van de Achterhoek. Ook al hebben we geen bubble tea.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
