Op een gegeven moment ben je er aan toe om de stap te zetten. Maar later blijkt je coming-out geen eenmalig gebeuren maar iets dat zich nog vaak zou herhalen. Dat zullen velen van ons in diverse omstandigheden hebben ervaren. In Homo Politicus (Balans, 2016 blz. 156 e.v.) beschrijf ik hoe ik als parlementariër uit de kast kwam (30 maart 1976).
Maar mijn partner Lank en ik begrepen dat de aanwezigheid van de eerste openlijke parlementariër mèt zijn partner, de gewenning aan dit verschijnsel en daarmee de emancipatie van niet-hetero’s ten goede zou kunnen komen. Dus zat er niets anders op dan vaak gezamenlijk ergens op te draven. Daarbij had ik het geluk dat ik hiervoor aan Lank een uiterst charmante en representatieve partner heb. Dit maakte het gemakkelijker, maar niettemin voelden we ons, als we ergens binnen kwamen, vaak als aapjes bekeken.
Begin jaren tachtig hebben we een huis in Zuidwest-Frankrijk gekocht. Onvoorstelbaar was het voor ons dat we daar terug in de kast zouden duiken. Het was ongeveer in de tijd en in de streek waar het boek van de Franse, homoseksuele schrijver Philippe Besson zich afspeelt: Arrête avec tes messonges, in het Nederlands Lieg met mij. Het is ‘een ontroerend coming-of-age verhaal dat de tederheid én de impact van een eerste liefde perfect weet weer te geven, net als het verdriet om een verloren kans op een gelukkig leven’. Die liefde hadden die twee 17-jarige jongens gemist omdat één van de twee deze nog niet aandurfde. Ik heb het vorig jaar in Gaykrant als vakantieboek aanbevolen.
Toen wij ons in die streek als stel presenteerden, was het uiteraard een gok hoe dit ons uiteindelijk zou bevallen. Maar je moet ook geluk hebben en dat hadden we in dit geval. Onze meest nabije buurman bijvoorbeeld, Christian, was een uitgesproken non-conformist. Het klikte meteen en hij bracht ons in contact met zijn uitgebreide vriendenkring. Sommigen moesten aan ons wat wennen en als we over de markt liepen, viel er soms een besmuikt ‘Ah, les pédés hollandais’ (Hollandse flikkers). Christian kreeg ook wel de vraag wat hij met die pédés aan moest, waarop hij antwoordde dat als ze dit niet begrepen, hij hen liever niet terug zag.
Tijden veranderen.
Eén van de grootste wijnboeren gaf enige jaren geleden een geweldig feest ter gelegenheid van zijn huwelijk met een man. Christian is overleden, maar zijn kleinzoon logeerde onlangs met zijn Spaanse vriendje bij ons in Amsterdam.
In de jaren tachtig werd ik rector van een school voor voortgezet onderwijs in Amsterdam. Net als elke kandidaat moest ik uiteraard aan de criteria voldoen. Je bent er ook voor iedereen en iedereen wist dat ik homo was: leerlingen, ouders, docenten en bestuur. Als je in de fout gaat, herinneren ze zich dat meteen. Maar toch kun je ook verschil uitmaken. In het College van Schoolleiders pleitte ik er bijvoorbeeld voor dat mijn collega’s op hun scholen ruimte zouden maken voor seksuele voorlichting van het COC. De reactie van te veel collega’s was dan vaak dat op hun school helemaal geen homoseksuele leerlingen voorkwamen. Mijn gevoel was dat het dan toch voor velen ‘Coos zijn dingetje was’
Maar daardoor liet ik me niet intimideren. In je eigen school bepaal je in hoge mate de sfeer en meestal kan deze heel wat LGBTI+vriendelijker. Je slogan moet dan echter niet zijn ‘dat je niet met je homoseksualiteit te koop wilt lopen.’ Dat is zo’n masochistische dooddoener. Je coming-out brengt je als vanzelf op het pad van de emancipatie en dat veronderstelt dat je zichtbaar bent, tegen een stootje kunt en volhoudend weet te zijn.
*
Coos Huijsen (1939) is schrijver, oud-politicus en columnist. Hij was in 1976 de eerste parlementariër ter wereld die openlijk voor zijn homoseksualiteit uitkwam. Coos en zijn partner Lank wonen afwisselend in Nederland en in Frankrijk.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
