Vorige week werd ik regelmatig gevraagd over uiteenlopende onderwerpen mijn mening te geven. Over Idahot. Over Saïd. Over het geweld en de wapenstilstand tussen Palestijnen en Israël. Over pinkwashing (*). Over het Eurovisiesongfestival.
Soms is het lastig zaken te scheiden.
Soms is het lastig zaken niet te scheiden.
Zeventien mei is zowel de dag van Idahot als de sterfdag van Saïd. In mijn Idahot-toespraak heb ik er dan ook heel bewust voor gekozen Saïd te noemen.
En ik begrijp dat iemand die ‘Free Palestine’ onder een Facebookprofielfoto heeft staan, eveneens een oproep plaatst om het Eurovisiesongfestival te boycotten.
Ik begrijp ook mijn (homoseksuele) Palestijnse vriend Mo die ‘Fuck Pinkwashing’ schrijft als het over (de deelname van Israël aan) het Eurovisiesongfestival gaat.
Maar soms is het enigszins verontrustend zaken niet te kunnen scheiden.
Zo las ik – meerdere malen zelfs – de reacties van mensen op de – in mijn ogen – heilloze en deerniswekkende weg die de staat Israël met de Palestijnen aflegt. Dat Joden buiten Israël dan ook maar niet vreemd moeten staan te kijken als ze met groeiend antisemitisme te maken krijgen.
Die reacties vond ik lastiger te plaatsen.
Waarom zou iemand in Nederland die toevallig een Joodse achternaam heeft zich moeten verantwoorden voor de daden van een staat zo’n drieduizend kilometer verderop?
Want wie ook altijd reageert, is mijn vriendin Hester. Zij belde me afgelopen week om bij te kletsen.
Over Idahot.
Over Saïd.
Over pinkwashing.
Over het Eurovisiesongfestival.
Over het geweld en de wapenstilstand tussen Palestijnen en Israël.
Als er nu eentje altijd verbijsterend fel anti-Israëlisch reageert, dan is het wel deze (lesbische) vriendin die toevallig een Joodse achternaam heeft en die in een van de grotere steden van Nederland woont.
Al jaren geleden heeft ze besloten het naamplaatje met haar Joodse achternaam onder de voordeurbel van haar portiekwoning weg te halen, omdat ze daar te veel last mee kreeg. En als ze zo af en toe eens een pizza wil laten komen, geeft ze voor alle zekerheid maar een valse achternaam op, omdat ze geen zin meer heeft om nog een keer een groene fluim als extra topping cadeau te krijgen.
Het feit dat de staat Israël vier Palestijnse gezinnen in Oost-Jeruzalem het huis uit wil zetten ten gunste van Joodse kolonisten, wil niet zeggen dat alle Joden in de wereld het daarmee eens zijn. Ook al worden die Joden dan zelf wel het slachtoffer van een inmiddels haast ‘vergoelijkt’ soort antisemitisme.
Het feit dat Tel Aviv zo’n beetje de meest LHBT+vriendelijke stad ter wereld is, en het feit dat Israël meedoet met het regenboogfeestje dat Eurovisie heet, wil niet zeggen dat mijn vriendin niet ongerust, bezorgd en gefrustreerd mag zijn over de manier waarop Israël de Palestijnen behandelt.
Ik heb met LHBT+ers in Israël en in Palestijns gebied op de Westelijke Jordaanoever gesproken. Wat mij destijds opviel, is dat beide kanten erkennen dat met de manier waarop de Palestijnen nu leven en door Israël behandeld worden, de situatie voor Palestijnse LHBT+ers er absoluut niet beter op wordt.
Op basis van wetgeving die dateert uit de tijd dat het gebied in handen was van Jordanië, is homoseksualiteit op de Westelijke Jordaanoever niet strafbaar. Maar in 2019 verbood de politie nog een LHBT+ demonstratie in Ramallah, georganiseerd door de regenbooggroep Al-Qaws. Volgens Haneen Maiki, directeur van Al-Qaws, noemde de politie de activiteiten van de organisatie ‘schadelijk voor de waarden en idealen van de Palestijnse gemeenschap.’
In Gaza geldt nog een wet uit de tijd dat het gebied Brits mandaat was en is homoseksualiteit wel strafbaar. Hamas legt gevangenisstraffen van maximaal tien jaar op en heeft naar verluidt ook executies verricht.
‘De situatie voor LHBT+ers in de Palestijnse gebieden is uiterst zorgwekkend,’ zei Mo mij een tijd geleden. ‘Maar met de steeds verdergaande repressie van Israël wordt die situatie er zeker niet beter op. Alleen maar slechter. Veel slechter. Volgens mij kun je de belabberde situatie van Palestijnse LHBT+ers niet los zien van het belabberde welzijnsniveau van alle Palestijnen. Door het vuur van het radicaal-islamisme verder op te stoken, stook je ook de anti-LHBT+gevoelens verder op. De situatie lijkt in alle opzichten uitzichtloos.’
‘Het is de piramide van Maslow,’ ging Mo verder, ‘Lichamelijke veiligheid, bescherming van eigendom en goede gezondheid komen voor zelfactualisatie, acceptatie en moraal.’
Palestijnen. Israël. Pinkwashing. Idahot. Saïd. Eurovisie.
Het was een drukke en emotionele week.
Op de rustige Pinksterzondag die op het Eurovisiespektakel volgde, vroeg ik mij al mijmerend af of het voorstelbaar is dat iemand mijn lesbische vriendin met de joodse achternaam ooit een keer zal vragen wat zij van de Palestijnse inzending voor het Eurovisiesongfestival vindt.
‘Het lied Salaam zal zeker winnen,’ zal zij dan antwoorden, terwijl ze verwoed met vlaggetjes in haar handen aan het wapperen is.
In haar ene hand een Palestijns vlaggetje.
En in haar andere hand een regenboogvlaggetje.
*
Rick van der Made (Breda, 1968) is hoofdredacteur van Gaykrant. Hij is ook dichter en columnist. Rick woont met zijn huisgenote Pascale en hun twee katten Boris en Klaas in Hooge Zwaluwe.
*
(*) Klik hier voor meer uitleg over ‘pinkwashing’.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
