Deze zomer doet me een beetje denken aan 1978.
Toen kwam ik van de technische school, daarna dreigde het grote niets.
Een grote grijze vlakte, een kleurloos decor waarin ik een rol moest gaan spelen die ik helemaal niet zag zitten.
Op dat moment wist ik al heel lang dat ik geen jongen was zoals de jongens om me heen.
Heimelijk besloot ik om die zomer als homo uit de kast te komen. Openlijk anders-zijn leek me minder pijnlijk dan de kramp van blijven doen alsof.
Maar Amanda Lear scoorde op dat moment een hit en op zaterdagavond in de dorpsdisco ging het verhaal dat ze ooit een man was.
Ik herkende meteen een zielsverwant in Amanda Lear.
De reacties aan de bar in de disco leerden mij dat Transseksueel erg ingewikkeld was. Als homo had je in die tijd al voorbeelden die bij het grote publiek in de smaak vielen zoals Barry Stevens, Gerard Mol en André van Duin. Zelfs de stoerste hetero’s waren er fan van. Over mensen als Amanda Lear werden aan de bar dingen gezegd die ik niet durf te herhalen. Bij de gedachte eraan word ik al duizelig van angst.
Ik besloot het trans-zijn maar uit te stellen.
Een mannenleven heeft leuke kanten, voor mij toch niet genoeg om het lang vol te houden.
De transitie was een pittige ervaring, maar sindsdien voel ik me thuis in mijn eigen lijf en mijn eigen leven. Een aantal leuke dingen van vroeger zijn gebleven, waaronder mijn werk in de muziek- en evenementenwereld.
Maar nu ligt die wereld stil: Een nieuwe grijze vlakte, opnieuw een heleboel niets.
Het belangrijkste verschil is dat ik nu niet met hangend hoofd de grijze vlakte ga betreden.
Dit keer ga ik er met een boog omheen, als het kan een regenboog.
Carine de Graaf (1961) is van beroep geluidstechnicus. Haar specialiteit is live-geluid. Ze zorgt dat de artiest op het podium zo goed mogelijk overkomt bij de luisteraar. In haar werk komen drie dingen samen waar ze zelf veel plezier aan beleeft. Dat zijn creativiteit, praktisch bezig zijn en allerlei mensen ontmoeten in een informele omgeving.
In haar vrije tijd leest ze graag, ze luistert naar muziek en bezoekt musea. Soms speelt en tekent ze zelf, maar dat is vooral ter ontspanning. Ook is ze geboeid door wetenschap, met name de wetenschap van het gedrag. Daarom is ze niet zo lang geleden begonnen aan een deeltijdstudie psychologie.
Carine heeft een (zoals ze het zelf noemt) transgendered achtergrond. Rond 2010 is ze van man naar vrouw gegaan. Zelf zegt ze daarover: “Man-zijn was voor mij best moeilijk. Over mijn vrouwelijkheid heb ik nooit getwijfeld of me zelfs maar ongemakkelijk gevoeld. Waar ik me wel ongemakkelijk bij voel is de afwijzing en de weerstand waar LGBT+ mensen mee te maken hebben.”
In de loop van de jaren heeft ze heel veel geschreven, maar nooit met de intentie iets van haar werk uit te geven. Misschien komt daar binnenkort verandering in.
Met deze column introduceert ze zichzelf bij de lezers van de Gaykrant.
Foto: Lucy Aarnink
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
