Ik moet bekennen dat ik na onze breuk mijn grote liefde Fatih – ik leerde hem kennen als vriendje van mijn beste maat – verschrikkelijk heb gemist, een maand of wat. En Wil, die ons moedwillig uit elkaar dreef, des te verschrikkelijker gehaat. Maar dat is over. Ik ben genezen. Sindsdien leef ik weer alleen en heb ik het goed met mezelf (en regelmatig een one night stand). Soms ben ik wat eenzaam, ja. Dat heb ik niet verdiend, dat is me aangedaan, maar ik heb er wel veel van geleerd. Zo weet ik nu zeker: geen menselijk wezen is te vertrouwen.
Redactie: Rits de Wit
Illustratie: Wilbert van der Steen
We hadden allebei een niet onaardige baan, Wil en ik. Zij in de muziek, ik bij een groot techniekconcern. We hadden het in vele opzichten prima. Ik was dol op haar muzikaal talent en haar sarcasme, zij op mijn voortvarendheid, impulsiviteit en kinderlijk enthousiasme. We kochten direct na ons huwelijk een groot huis waarover we eindeloos met elkaar konden fantaseren, we wilden de hele achtervleugel verbouwen, de tuin inrichten met een whirlpool en een tennisbaantje, een ruime garage voor onze auto’s en op de tweede verdieping een appartement voor logés met een eigen dakterras.
De whirlpool was net aangesloten toen ik besloot dat het toch geen slimme zet was geweest. En dan heb ik het niet over de verbouwing, maar over het hele huwelijk. Tijdens Wil’s verblijf in Canada voor een trits concerten had ik kennisgemaakt met de hoofdstedelijke Warmoesstraat. Daar had ik een levensenergie opgedaan waaraan ik me zonder de beperkingen van een huwelijk wilde kunnen laven.
Aan de zwier
Lichtelijk aangeschoten liet ik het Wil op een donkere nacht in bed weten en begon direct de zaken te regelen. Wil was eerst woedend, toen dagenlang in tranen, haar moeder was op z’n zachtst not amused maar gelukkig bereid mij uit te kopen, zodat haar dochter kon blijven wonen waar ze woonde. Ik bemachtigde een knap appartement midden in Amsterdam en ging aan de zwier. Mijn groeiende eenzaamheid maakte ik weg met seks, steeds meer en steeds extremere seks, tot ik jeugdvriend Stef ontmoette in de Thermossauna, met wie ik in gesprek raakte. Ik neukte hem pro forma, was blij toen het gedaan was want hij was mijn type niet, maar wat ons voor elkaar aantrekkelijk maakte was ons gezamenlijk verleden, onze liefde voor (oude) Bordeauxwijnen en de wijze waarop we lang met onze geaardheid waren omgegaan.
We maakten direct een afspraak voor het weekend erna, bij hem in Watergraafsmeer. De avond bij hem maakte me op een vreemde manier gelukkig. Ik had lang niet meer zo uitgebreid persoonlijke gesprekken gevoerd en voelde dat wij vriendschappelijk veel voor elkaar zouden kunnen betekenen. Toen ik op het punt stond te vertrekken verscheen in het trapgat Fatih, Stefs vriendje. Stef stelde ons aan elkaar voor, we wisselden wat woorden en een korte scannende blik, waarna ik mijn fiets naar buiten reed en huiswaarts keerde.
‘Ik was me ervan bewust dat ik goed in de broek zat die avond’
O-benige jongeman
De dagen erna meende ik Fatih op straat te herkennen, meerdere malen zelfs, ik had de neiging te groeten maar als we nader tot elkaar kwamen, zo’n donkermanige, ranke, o-benige jongeman en ik, trok ik mijn dan al half had opgestoken hand snel in, want het was helaas steeds een volstrekte vreemdeling.
De volgende ontmoetingen met Stef – we zagen elkaar inmiddels om de paar dagen – waren bij mij thuis. Stef vond mijn appartement zo heerlijk, zo rustig en zo fijn midden in de stad, dat hij zichzelf steeds met een mooie fles Bordeaux min of meer bij mij uitnodigde. Tot mijn verbazing sprak hij nooit over Fatih, dus tot mijn spijt zag ik te weinig aanleiding om naar hem te informeren. Tot ik op het idee kwam om Stef te vragen hem eens mee te brengen en mijn appartement te laten zien. En jawel, de keer daarop kwam Fatih zowaar mee. Met twee flessen Domaine de Cambes in zijn ranke handen. Waarvan hij zelf geen druppel zou drinken; hij gaf de voorkeur aan spa rood zei hij, en terwijl Stef en ik ruim drieënhalve fles wijn soldaat maakten deed hij een hele avond over één glas smakeloos bubbelwater.
Conversatie
Wat me opviel was dat Fatih over geen enkel onderwerp dat ter tafel kwam een mening leek te hebben of te willen delen, noch een andere bijdrage leverde aan het gesprek. Hij observeerde. Aanvankelijk sloeg hij onze conversatie gade, keek beurtelings naar ons, maar hoe later het werd, hoe meer ik zijn priemende blik voelde, in mijn ogen, maar niet minder in mijn kruis. Ik was me ervan bewust dat ik goed in de broek zat die avond, ik had mijn favoriete shorts aan, een keurige stretch-katoenen chino met een gulle – en goedgevulde – buidel bij het kruis en de omslag ver boven de knie, waardoor ook mijn bruine benen goed zichtbaar waren. Ik informeerde bij Fatih naar de vorderingen van zijn proefschrift, naar zijn bevindingen aan de UvA, maar hij leek niet te willen praten, zijn antwoorden waren vriendelijk maar kort en nodigden niet uit tot doorvragen. Stef leek het heel gewoon te vinden.
Voor hij op de fiets stapte naar huis omhelsde Stef me onstuimig en noemde me zijn ‘beste vriend ooit’, hij verzekerde me in Boston – waar hij voor zijn werk een maand naartoe moest – de bezoekjes aan mij vreselijk te zullen missen. Fatih gaf me een hand en kuste me vervolgens drie keer bedachtzaam op de mond.
Turkse lekkernij
De eerstvolgende keer dat Fatih me kuste was twee of drie dagen later, weer bij mij thuis in de hal, maar nu zonder Stef. Hij wilde niet verder komen zei hij, het ontbrak hem aan tijd, maar hij wilde me laten proeven van zijn kurabiyesi, een Turkse lekkernij, die ik dankbaar in ontvangst nam. Ik was de rest van de dag in de war, wist niet of Stef wist dat Fatih bij mij was langs geweest, ik had ook geen idee of dat belangrijk was.
‘Als zijn vriend Stef hem belde, streelde ik hem op zijn gevoeligste plekjes. Hij moest dan zijn uiterste best doen geen kreetjes te slaken en zich op het gesprek te concentreren’
Daarmee is het toen begonnen, ik besloot Stef niet langer deelgenoot te maken van mijn diepste verlangens, vanaf dat moment zou ik de waarheid verzwijgen, en ik deed dat uit liefde, het was voor zijn bestwil.
Geen benul
Toen Stef zijn vriendje belde om te melden dat hij goed in Boston was aangekomen lag Fatih geheel ontkleed in mijn armen op de bank. Vervolgens gebeurde het vaak dat Fatih mijn gesprekjes met Stef live volgde, als hij niet op de uni was lag hij immers bij mij in bed, op de bank of bloot op mijn balkon in de zon, als Stef Fatih belde maakte ik er een spelletje van Fatih op zijn gevoeligste plekjes te strelen, hij moest dan zijn uiterste best doen niet in lachen uit te barsten, geen genotskreetjes te slaken en zich op het gesprek met Stef te concentreren. Ik wist altijd dat dat niet zou lukken, maar dat we desondanks niet door de mand zouden vallen omdat Stef werkelijk geen flauw benul had.
Ik raakte verliefd. Verschrikkelijk, oorverdovend verliefd. En hoewel we nauwelijks gesprekken hadden werd die verliefdheid gevoed, Fatih overlaadde me met complimenten en aandacht, hij wilde ’s avonds en ‘s nachts niets liever dan met mij in mijn nestje liggen, met zijn bolle kont tegen mijn keiharde pik, met een goed boek, een tearjerking film op tv en daarna in een mooie, rustige slaap.
Cynisch
Vlak voor Stef terugkeerde uit Boston vroeg ik Fatih bij mij in te trekken. Ja, glimlachte hij plechtig, en ik huilde van geluk. Fatih wilde het stilhouden tot hij het juiste moment had gevonden om het face-to-face tegen Stef te zeggen, maar ik wilde het van de daken schreeuwen; met een stuk in de kraag sms’te ik Stef wat er aan de hand was en dat hij helaas in een leeg huis thuis zou komen.
Voor zover ik me kan herinneren heb ik sindsdien nooit meer iets van Stef gehoord. Oja, hij heeft me nog één keer een berichtje gestuurd dat ik altijd cynisch heb opgevat. Daarin wenste hij me veel geluk met mijn nieuwe liefde. Fatih, die de zaken met Stef moest afhandelen, vertelde dat Stef tegen hem had gezegd dat hij altijd bij hem terug mocht komen. Daar moest ik toen hartelijk om lachen. Omdat ik niet kon bevroeden dat hij na een maand of vijf, zes daadwerkelijk terug zou gaan.
De ellende tussen ons begon met kleine ruzies, ik werd soms wat hardhandig als ik gedronken had en zei wel eens domme, lelijke dingen, I know, maar meestal had ik in essentie gelijk, ik moest Fatih leren zich uit te spreken, zich voor gelegenheden te kleden, deel te nemen aan interessante gesprekken en mee het huishouden te voeren. Maar de bom barstte op een avond, ik was net thuis van kantoor, toen Fatih me vroeg te gaan zitten. Zijn tante, vertelde hij, was in het orkest van mijn ex-vrouw Wil aangenomen als medewerker communicatie. Tijdens een personeelsborrel hadden ze uitvoerig met elkaar gesproken. Wil had Fatih’s tante kennelijk verhalen verteld, zwaar overtrokken, over dat ik Wil zou hebben mishandeld, haar zou hebben bestolen en besodemieterd. Absurd, klinkklare onzin, maar wat ik er ook tegenin bracht, Fatih geloofde niets meer van wat ik zei. ‘Don’, fluisterde hij steeds met samengeknepen ogen, ‘je liegt. Ik kan dit niet aan, ik ga weg.’
Luchtkus
Ik ben zo vriendelijk geweest Fatih te helpen met zijn verhuizing. Zijn spullen heb ik bij Stef voor de deur gezet en ik heb Fatih met een luchtkus en een dikke traan het beste gewenst. Fatih, moet ik bekennen, heb ik een periode verschrikkelijk gemist en Wil nog verschrikkelijker gehaat. Maar dat is over. Sindsdien doe ik het weer met mezelf, het leven, en zo nu en dan heb ik een spannende affaire. Ik ben verhuisd, ga weer regelmatig uit en heb mijn wijntje. Soms ben ik eenzaam. Dat heb ik niet verdiend, maar ik draag mijn lot kranig. Ik heb in ieder geval geleerd dat geen mens te vertrouwen is. En dat is een belangrijke wetenschap in dit bestaan.
Wil jij jouw verhaal over een jammerlijk mislukte relatie ook in deze rubriek? Neem contact met ons op via: info@degaykrant.nl
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
