Is het je wel eens opgevallen hoe divers de manieren zijn waarop mensen zich in de liefde met elkaar verbinden? Vind je sommige vormen exotisch? Bijzonder? Raar? En andere juist heel gewoon? Ronduit saai? Het is maar net vanuit welk perspectief je ernaar kijkt. Wat voor de een ‘normaal’ is, kan voor de ander een ‘ver van mijn bed-show’ zijn. Letterlijk en figuurlijk. In het hele spectrum van relatievormen, binnen die enorme diversiteit, vonden we één grote verbindende factor: liefde! Toch hebben mensen regelmatig onbegrip voor elkaars liefdeskeuzes. Petra van Velzen en Manon Brinkman wilden een plek creëren om die diversiteit een podium te geven. Dat deden ze met een boek.
Onderstaand verhaal vormt een hoofdstuk uit het boek ‘Love Spectrum – diversity in relationships’. Dit boek is te koop via de website van Love Spectrum: www.lovespectrum.nl
Fotografie: Petra van Velzen
Tekst: Manon Brinkman
Roy: ‘Het was in de dancing van het COC in Leiden. Daar is een grote spiegelwand. Terwijl Dewi heel leuk danste, stond ik als een stoere gozer aan de zijkant ook af en toe een dansje te doen. Via de spiegel keken we naar elkaar; indirect en zonder zeker te weten of de ander wel echt keek.’
Dewi: ‘Ik had me voorgenomen om nooit meer aan een relatie te beginnen, maar ik vond hem leuk.’
“I love transgender men”
Ik dacht: zou dat op mij slaan?
Roy: ‘Ik durfde niks te zeggen, bang dat het niet zou werken. Ik had minder goede ervaringen achter de rug. Toch bleven we naar elkaar kijken. Ik voelde me zo onwijs tot haar aangetrokken. We hadden een gezamenlijke vriendin en door haar hadden we contact via WhatsApp. Op een dag had Dewi in haar status staan: “I love transgender men”. Ik dacht: zou dat op mij slaan? In het COC liep ik naar haar toe en zei: “Wat heb jij een leuke status op je WhatsApp”. Een half jaar lang gebeurde er niet veel meer dan dat soort dingen. Totdat ze op een avond als een diva van een grote showtrap richting dansvloer afdaalde en ik dacht: wauw, wat ben jij een beauty! Ik kon het niet laten om haar een compliment te geven. Vrij snel daarna hadden we onze eerste date.’
Niet eten, wél praten
Dewi: ‘Ik was ontzettend nerveus voor die eerste echte afspraak. Hij ook wel een beetje. We zagen elkaar om twaalf uur ‘s middags in Voorburg in een café en daarna gingen we nog naar een tweede café. Die hele dag hebben we niets gegeten en alleen gepraat. Om twaalf uur ‘s nachts heb ik hem naar het station gebracht, zodat hij de laatste trein kon halen. Daar hebben we gezoend.’
Roy: ‘En toen moest ik twaalf dagen op vakantie naar Turkije. Dat was al geboekt, maar ik wilde liever bij haar blijven. De hele vakantie hebben we geskypet. Ik miste haar, dus dat was meteen een prima relatietest. Na die vakantie wilden we nog steeds niets liever dan bij elkaar zijn.’
“Zelfs als ik een man en hij een vrouw zou zijn, zouden we nog steeds het perfecte koppel zijn”
Biologische balans
Dewi: ‘We houden elkaar in balans (vouwt met een sierlijk gebaar haar ene hand om haar andere hand). In de diepte heb ik nog wat overgebleven mannelijke genen en Roy enkele vrouwelijke. Als ik iets met een biologische man heb, ontstaat er strijd doordat die twee mannelijke energieën met elkaar gaan concurreren. Tussen ons speelt dat niet. Roy brengt me tot rust. Zelfs als ik een man en hij een vrouw zou zijn, zouden we nog steeds het perfecte koppel zijn.’
Roy: ‘Als transgenderman heb ik moeite gehad met relaties met biologische vrouwen. Ik voelde me net een speeltje: even wel leuk en interessant, maar uiteindelijk toch maar niet. Of ze zien je wel als een leuke vriend, maar niet als partner. Dat komt hard aan. In een transitieproces ben je jezelf opnieuw aan het ontdekken en is het aangaan van relaties iets wat je in je nieuwe identiteit opnieuw moet leren. Je loopt dan tegen muren op en dat is pijnlijk terwijl je je toch al kwetsbaar voelt. Ik vroeg me toen vaak af welke vrouw mij ooit echt zou accepteren als de man die ik ben.
Tussen Dewi en mij is het zo’n verademing dat we precies van elkaar weten wat we hebben meegemaakt. Zij geeft mij zoveel liefde. Toch realiseer ik me dat ik nooit helemaal zoals een bioman zal kunnen zijn.’
Dewi: Nee, maar hij is wel veel beter! Heel veel biomannen kunnen iets van hem leren, want hij begrijpt vrouwen echt.’
Doe maar gewoon
Roy: ‘We hebben allebei veel meegemaakt voordat we elkaar leerden kennen. Het was soms zo heftig dat ik dacht: nu moet er niet veel meer bijkomen, anders hoeft het leven voor mij niet meer. Dewi heeft nog steeds nachtmerries van traumatische dingen die haar zijn overkomen.
Het trans-zijn heeft ons leven tot nu toe wel bepaald. Je kunt het niet echt verstoppen. Daarom proberen we er op een leuke manier mee om te gaan en er – waar dat kan – open over te zijn. We stellen daar wel grenzen bij. Ik wil niet het gesprek van de dag bij de koffieautomaat op mijn werk zijn. En als mensen te direct zijn, als ze bijvoorbeeld vragen welke operaties ik precies heb gehad, dan zeg ik dat we het daar dus niet over gaan hebben.’
“Ik zou wel graag kinderen willen,
maar dat gaat niet gebeuren”
Dewi: ‘Ik kreeg nesteldrang. Ik zou wel graag kinderen willen, maar dat gaat niet gebeuren. Zo kwamen onze zes katten in ons leven: Tweet, Denzel, Dana, Doortje, Diva en Deroy. Een mooi gezinnetje samen. We willen nu echt focussen op de toekomst. Van gewone dingen, zoals samen op de bank Netflix kijken met de katten erbij en lekker koken en samen eten kunnen we echt genieten. Die gewone huiselijkheid is ons ontzettend veel waard.’
Bruiloft als nieuw begin
Roy: ‘Op 27 september 2017 zijn we getrouwd. De trouwambtenaar maakte een huwelijk met twee transgendermensen niet dagelijks mee en was heel enthousiast. Iedereen om ons heen was blij voor ons. Het was een geslaagde dag. Door het trouwen liep ik rond met de gedachte om weer contact te zoeken met mijn ouders, met wie ik al een aantal jaar geen contact meer heb. Ik was zelf met zo’n heftig proces bezig, dat ik hun overbezorgdheid daar gewoon niet bij kon hebben. Aan mezelf had ik al meer dan genoeg. Na de bruiloft voelde ik me zo ontzettend goed, dat ik ruimte voelde om contact te zoeken. Het hielp dat Dewi me daartoe aanmoedigde. Inmiddels heb ik mijn ouders weer gezien. De hereniging was emotioneel en heel goed.’
Spiegels voor elkaar
Dewi: ‘Als ik in de spiegel kijk, zie ik soms nog mijn “oude” zelf, ondanks alles wat ik aan mezelf heb veranderd. Dat vind ik ingewikkeld en confronterend. Gelukkig zijn Roy en ik de beste spiegels voor elkaar. Wij zien elkaar altijd vanuit acceptatie en liefde en we vinden elkaar prachtig. De blik van een ander mens op die manier op je gericht voelen, is het beste wat je kan overkomen.’
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
