Carnavalesk

Het is de laatste dag van carnaval. Haringhappen, fusten legen, steken en feestmutsen opbergen en morgen een askruisje halen bij meneer pastoor. 

Ook in De Vlaamse gemeente Aalst werd er een optocht gehouden. Een inmiddels omstreden optocht door de karikaturen van joden die vorig jaar op karren meegetorst werden en die internationaal tot nogal wat verontwaardiging leidden.

Ondanks de oproep van joodse organisaties, hebben Aalster carnavalvierders ervoor gekozen ook dit jaar de jood weer karikaturaal uit te beelden en aan het publiek te tonen.

Spot, schimp, scherts, parodie, pastiche, farce, ironie. Zeker, carnaval is (ook) bedoeld om aan al deze vormen van humor een beeld te geven. Om de draak te steken met de soms rauwe werkelijkheid van alledag.

Echter, voor mij houdt elke vorm van humor op als de ander zich zo zeer gekwetst voelt dat de pointe van de grap zijn doel volledig voorbijschiet. Zo vraag ik mij af of de roze gemeenschap het wel zo leuk zou vinden als homoseksuelen op een open kar enkel afgeschilderd worden als promiscue, pillenslikkende aidsverspreiders.

‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.’

Maar voor mij is het ook een meer fundamentele kwestie. Ik denk dat in een goed functionerende democratie minderheden niet alleen beschermd dienen te worden, maar dat zij tevens recht op mondigheid hebben.

Mondigheid van een minderheid kan heel gemakkelijk afgedaan worden als ‘humorloos’, ‘gezeur’, ‘irritant’, ‘in strijd met onze cultuur’ of anderszins, maar zonder mondigheid zou de LHBT+ gemeenschap nu nog steeds in de kast hebben gezeten en zou er van openstelling van het burgerlijk huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht (‘homohuwelijk’) geen sprake zijn geweest.

Joden in Vlaanderen mogen heden ten dage zeggen dat ze moeite hebben met een carnavalsoptocht, zonder angst te hoeven hebben gedeporteerd te worden.

Zwarte deelnemers aan ‘Kick out Zwarte Piet’ mogen voor roetveegpieten pleiten zonder angst te hebben zweepslagen te krijgen.

Bakker Jurgen Verwoerd die zijn ‘moorkoppen’ in ‘roomkoppen’ veranderde, zou door ‘De Dagelijkse Standaard’ niet als ‘lafaard’ omschreven hoeven worden en niet zoveel doodsbedreigingen moeten krijgen dat hij zijn winkel heeft moeten sluiten.

En vandaag las ik op de NOS-nieuwsapp dat een 24-jarige vrouw met een Chinese achtergrond aangifte doet tegen een groep van vier mannen die haar afgelopen zaterdag in een flat in Tilburg mishandelden nadat zij de mannen aangesproken had over het feit dat ze het Radio 10 Coronavirus-carnavalslied begonnen te zingen toen de vrouw de lift instapte.

Homo, zwart, Chinees of jood: de minderheid die opkomt voor zijn rechten is geen zeikerd. Zij is enkel het teken van een volwaardige democratie. Zij is niet humorloos als zij karikaturen aan de kaak stelt. Zij wil – vanuit historisch perspectief – enkel waarschuwen voor de gevolgen hiervan. Zij is geen lafaard. Zij is de moed zelve.

Een mondige minderheid vecht helemaal niet tegen een overheersende cultuur. Zij wil de overheersende cultuur enkel inclusiever maken opdat iedere mondige minderheid juist volwaardig lid kan zijn van deze cultuur.

Want zonder mondigheid zouden alle carnavalvierders in het zuiden van het land morgen niet kunnen uitslapen, maar bij het vroege klokgelui van de eerste mis katerig, gedwee en angstig naar de kerk lopen om aan meneer pastoor al hun zonden op te biechten, een askruisje op het voorhoofd te laten zetten om tot aan Pasen te moeten vasten.

Veertig dagen zonder roomkop.

Mijn ouders

Het was de zachtheid die zij mocht,
van karakter, lieflijk wuivend,
als oneindige, paarse hei
onder het dansend avondrood.

Het was belofte die hij zocht,
van plezier en temperament,
als de bloeiende maand van mei
die warm blaast langs moederschoot.

Het was haar jeugd waarvoor hij vocht,
van fietstocht en spontaniteit,
waarin haar onbezonnenheid
uitsteeg boven kerkelijkheid

Zij was aan schaterlach verknocht,
een klank zo helder en oprecht,
waarin zijn vindingrijke zelf
uitsteeg boven werkelijkheid.

Dus zij verbonden ziel en huid
aan hun droom en aan hun streven;
dus zij verbonden jeugd en hei
aan hun zelf en aan hun leven.

De hemel sprak zijn zegen uit
-toen een engel trouwklok luidde –
over het veelbelovend pad
van een liefde uit het zuiden.

Rick van der Made

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!