I’m coming out: Marc-Jan

Ik ben Marc-Jan (19) en ben opgegroeid in een streng gereformeerd gezin en een evenzo streng gereformeerde omgeving op de Bijbelbelt. Als je in zo’n omgeving opgroeit leer je dat homoseksualiteit niet goed is. Waar men vroeger zei dat je kon veranderen, is dit gelukkig niet meer iets dat wordt onderschreven door de meeste christenen. Inmiddels mag je het wel zijn (je bent immers zo geboren) maar het niet praktiseren want dat gaat in tegen Gods wil.

In zo’n omgeving groeide ik op. Ik ging mee naar de kerk, ging naar een reformatorische basisschool en een christelijke middelbare school. Ik heb geen slechte tijd gehad op deze scholen. Gepest ben ik niet en ik had leuke vrienden en aardige docenten. Maar niemand wist dat ik homo was. Sterker nog, zelf wist ik dit ook pas vanaf mijn 12e. Ik ontdekte het in de eerste klas. Ik had in groep 8 wel een vriendinnetje gehad, maar wat ik begon te voelen als ik naar jongens keek, leek daar helemaal niet op. Dit voelde heftiger, intenser en vooral ook fijner.

Uitgekotst

Het botste hard in het binnenste van mij. Wat ik voelde was echt, maar het mocht niet. Het kon niet. Ik heb mijzelf die eerste jaren dat ik het wist echt uitgekotst. Hoe kon ik zo zijn? Ik moest niet zo zeuren, een leuke meid zoeken en klaar. En dat deed ik dus. In de tweede klas heb ik een paar maanden een vriendin gehad. Ongemakkelijk: dat is het woord dat die relatie goed omschrijft. Het ging nergens over. Ik had mijzelf er van overtuigd dat als ik dit wilde, dit ging werken. Zo kon ik laten zien dat ik ‘normaal’ was. Niet veel later maakte ze het uit. Ik heb er eigenlijk geen moment verdriet om gehad. Ik was immers niet verliefd. Desondanks spijt het mij wel voor haar. Ik weet niet of ze wel echt verliefd was geweest op mij, maar ik ook gedaan alsof.

“Stel je voor dat ze achter mijn geheim kwamen”

Lezen

Dit ging dus niet werken. Ik was weer aangekomen op het punt waarvan ik vertrokken was: ik ben homo. Ik begon te lezen. Veel te lezen. De Bijbel, theologische verklaringen van mensen die er verstand van zouden hebben. Boeken waar ik nog veel te jong voor was en niets van snapte, behalve de zinnen waarin stond dat het eigenlijk gewoon niet was zoals het hoorde. Ik heb nachtenlang liggen huilen, bidden en woelen omdat ik wilde dat ik normaal zou worden. Ik heb hele donkere dagen gekend die tijd. Maar niemand merkte iets aan mij. Dat mocht niet van mijzelf. Stel je voor dat ze achter mijn geheim kwamen.

Bang

Na een tijdje ging ik mijzelf langzaamaan steeds meer accepteren. Ik begon in te zien dat ik was wie ik was, dat ik ben wie ik altijd zal zijn en dat daar niets mis mee is. Ik was vijftien en wist het zeker: ik ben homo en daar is niets mis mee. Maar ik kon dit niet delen. Met niemand. En dat wilde ik ook niet, ik was bang. Ik zat nog steeds op die christelijke school waar de hierboven geschetste gedachte heerste. Ik heb nooit een slechte tijd gehad daar, maar het was geen veilige omgeving om uit de kast te komen. Een docent zei ooit eens tijdens een les: “Obama heeft abortus toegestaan en homo’s laten trouwen. Dat kan niet anders dan van de duivel zijn.” Je moet weten dat dat een jonge homo die nog in de kast zit enorm tegenhoudt om er uit te komen.

“Obama heeft abortus toegestaan en homo’s laten trouwen. Dat kan niet anders dan van de duivel zijn.”

Iets als een GSA bestond niet in ons woordenboek, ik gok dat de meeste mensen op die school dat echt niet kende. In de vierde klas, ik was zestien, was ik de enige jongen in mijn klas. Ik deed een kunstprofiel en tijdens de keuze hoorde ik jongens al zeggen: als je als jongen dat gaat doen, ben je homo. Dit keer liet ik mij niet tegenhouden. Ik deed het gewoon. Tot op de dag van vandaag ben ik de enige jongen die dit profiel heeft gedaan.

Verliefd

Het was in dat jaar dat ik via Instagram een jongen leerde kennen. Hij was homo en woonde in Veenendaal. We hadden leuk contact en spraken een paar keer stiekem af. Ik was verliefd. Overduidelijk. Mijn beste vriendinnen merkte dit en vroegen mij ernaar. Ik kwam tegenover hen voor het eerste echt uit de kast. Dat één van die drie zelf ook lesbisch was – zonder dat we dat van elkaar wisten – maakt dit nog specialer.

Thuis durfde ik niet uit de kast te komen. Bang dat ik niet geaccepteerd zou worden en het huis uit moest of iets dergelijks. Ik had inmiddels genoeg verhalen gehoord hoe dat ging. Als eerste heb ik mijn tweelingbroer in vertrouwen genomen. Het was voor hem niet eens een hele grote verrassing. Hij accepteerde mij gewoon zoals ik ben. Er gingen nog wel een paar weken voorbij voordat ik voor de rest van mijn familie uit de kast durfde te komen.

“‘Eén van ons drie moest het wel zijn”

Smoesje

Op een avond, midden in de laatste toetsweek voor de vakantie, ging ik opnieuw naar die jongen toe. Ik had mijn ouders verteld dat ik een klasgenoot ging helpen met leren. Ze geloofden mij. Vanaf die avond kon ik die jongen mijn vriend noemen. Dolgelukkig was ik. Tot mijn vader belde. Je moet weten dat het inmiddels 01:30 was. Een toets leren bij een klasgenoot? Dat smoesje was gesneuveld. Met een speer ging ik naar huis, waar mijn ouders mij op de bank op zaten te wachten. Die avond heb ik het verteld. Met veel moeite. Ze hadden het niet verwacht en waren geschrokken. Ze hebben mij nooit het huis uit gezet of niet geaccepteerd dat ik zo was. Maar mijn keuze om ook een relatie aan te gaan, kan er bij hen niet in.

Mijn ouders hebben het mijn zussen en andere broer verteld. Ik kreeg hartverwarmende reacties. Mijn broer zei zelfs: ‘Eén van ons drie (tweelingbroer, hij en ik) moest het wel zijn.’ Een lange weg volgde en is nog steeds niet helemaal afgelopen. Mijn vriend mag gelukkig wel thuis komen, met bepaalde regels. Maar die respecteren wij. We komen er wel.

Marc-Jan

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

3 thoughts on “I’m coming out: Marc-Jan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.