Mocht u gisteren ietsje neerslachtiger dan normaal de metro, fiets, tram of trein hebben gepakt om naar het werk te gaan, dan kwam dat omdat het Blue Monday was. De meest deprimerende dag van het jaar.
Blue Monday is afkomstig van de Britse psycholoog Cliff Arnall. Hij bedacht in 2005 een (naar eigen zeggen) wetenschappelijk verantwoorde formule waaruit zou blijken dat de maandag van de laatste volle week van januari de dag is waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig of weemoedig voelen. Dit zou te maken hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn, de vakanties ver weg lijken en de dagen nog donker zijn. Daarbij is maandag voor veel mensen de eerste dag van de werkweek.
Gelukkig maar dat de Mental Health Foundation de avond van Blue Monday uitgekozen had voor de tv-uitzending van het Depressiegala. Een heerlijk avondje met je neerslachtige hoofd naar neerslachtigheid kijken.
Depressie is een groot probleem. En depressie is uiteraard zoveel meer en zoveel ernstiger dan een dagje neerslachtig zijn. Het is een psychiatrische aandoening waar – geheel terecht – de nodige aandacht, het nodige geld en het nodige onderzoek naar toe moeten gaan, want zoals een vrouw het op de website van de Depressievereniging beschrijft: ‘Je leeft in een voortdurende begrafenisstoet.’
En depressie en LHBT+ zijn geen onbekenden voor elkaar. Uit diverse onderzoeken over het welzijn van LHBT+ers blijkt dat zij meer last hebben van depressie (en eenzaamheid en suïcidaliteit) dan de gemiddelde Nederlander.
Zo valt in de 2019 LHBT-monitor van het SCP te lezen:
‘Lesbische/homoseksuele personen voldoen minder vaak aan de normen voor gezond bewegen, ze hebben vaker wel eens harddrugs gebruikt, zijn psychisch minder gezond, hebben vaker een depressie gehad en bezitten vaker een slecht ervaren gezondheid of hebben vaker een langdurige aandoening/ziekte.’
Even verderop staat:
‘Bijna de helft van de LHBT-volwassenen heeft ooit zelfmoordgedachten gehad. Dit is ruim vijf maal vaker dan in de algemene volwassen bevolking.’
En over LHBT-jongeren:
‘LHBT-jongeren staan daarnaast voor extra uitdagingen. Negatieve reacties van leeftijdsgenoten, pesten en geweld komen veel voor. Dit maakt LHBT-jongeren kwetsbaar voor onder meer depressie en zelfmoord.’
Meer maatschappelijke aandacht voor depressie is dus zeker een groot goed. En een avondje tv-gala kan daar zeker aan bijdragen.
Het Depressiegala wordt inmiddels voor de vijfde keer georganiseerd. Het subsidiegeld (350.000 euro) dat de bestuursleden van MHF – psychiaters Bram Bakker en Esther van Fenema – in 2017 ontvingen was onder meer bedoeld om naast dit gala vooral voorlichting gericht op jongeren te organiseren.
Toen Nieuwsuur probeerde te achterhalen wat er van al deze plannen was terechtgekomen, weigerde de MHF lange tijd concrete details te verstrekken. Op basis van door Nieuwsuur opgevraagde documenten via de Wet openbaarheid van bestuur kwamen de gegevens toch naar boven.
En wat bleek?
Het merendeel van het subsidiegeld ging op aan salarissen van directeur en management, aan catering, aan zaalhuur en aan het productiebedrijf Skyhigh dat het gala op de tv moest brengen. Bakker en Fenema hebben, gezien het summiere succes van de voorlichtingscampagnes, 73.000 euro naar het ministerie teruggestort.
Deze voorlichtingscampagnes zouden bestaan uit voorlichting op scholen en een buddysysteem voor jongeren, maar noch de voorlichting noch het buddysysteem is van de grond gekomen. De MHF besteedde wel enkele tienduizenden euro’s aan de ontwikkeling van lespakketten, maar slechts 28 scholen wilden deze hebben. Het is onduidelijk of de lespakketten überhaupt worden gebruikt.
Naar aanleiding van alle commotie rondom het gala schreef oud-directeur Nathalie Kelderman van de Depressievereniging gisteren in TPO:
‘Begrijp me goed: het gaat mij hier niet om het initiatief van het Depressiegala op zich. Het over het voetlicht brengen van wat depressie is bij het grote publiek is een doelstelling die ik toen, en nu, erg belangrijk vind. Wat wel steekt is dat de patiëntenvereniging, met voornamelijk vrijwilligers die allen ervaring hebben met depressie, al jaren bezig is met het opzetten van supportgroepen voor mensen met depressie en dat we daar zeer weinig ondersteuning vanuit het ministerie voor (hebben) ontvangen. Terwijl er wel een grote behoefte blijkt te zijn aan deze vorm van zelfhulp, gezien de aanmeldingen die binnen bleven stromen. We kregen terug van deelnemers dat de supportgroep voor hen een wezenlijk verschil maakt in hun leven.’
En zij eindigt het artikel met de woorden:
‘Dan kunnen initiatieven als een Depressiegala en een publiekscampagne over depressie nog zo zinvol zijn, als de initiatieven die beginnen en eindigen bij de mensen waar het om gaat niet de verdiende steun krijgen vind ik dat ronduit zorgwekkend.’
Kelderman heeft gelijk.
Depressiegala op Blue Monday?
Het is maar de vraag af of de radeloze, roze jongere daar nu zoveel wijzer van wordt.
Depressiegala?
Je zou er haast neerslachtig van worden.
Toen ik mijn jeugd verloor,
hield ik me vast aan de rozenstruik
die mijn moeder voor mij had geplant.
Ik liet los, belandde zacht op de
rozenbladeren die verspreid lagen
op het warme zand.
Toen ik mijn moeder verloor,
vond ik troost in de seringen
die mijn vader in een vaas naast de kist had gezet.
Ik liet los, rook hoe geur haar omarmde,
hoeveel rust haar handen en gezicht uitstraalden,
alsof ze was verzonken in een liefdevol gebed
Toen ik mijn liefde verloor,
vond ik troost in de winterviool
die ijzige kou doorstaat.
Ik liet los, zag hoe het paars mij verwarmde,
hoe het geel mij zei
dat net als pijn ook kou weer overgaat.
Toen ik mijzelf verloor,
liep ik naar de klimop,
stak mijn hand in het zand.
Ik liet pas los
toen ik diens wortel vond,
en het leven terugvond in mijn hand.
Rick van der Made
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
