Ik ben Bert (24) jaar en ik ben homo. Misschien een vreemde introductie, maar ik had de tijd tussen mijn 14e tot mijn 22e nodig om deze woorden uit te spreken. Je kan je misschien voorstellen hoe moeilijk dit voor mij is geweest.
Op mijn 14e besefte ik voor het eerst bewust dat ik op jongens val. Wat voor iemand anders een simpele zoen tijdens schoolkamp was, opende voor mij de deuren naar een heel mooie wereld. Maar ook naar de wereld van een ‘dubbelleven’.
Eettafel
Thuis aan de eettafel vonden de gesprekken plaats die in ieder gezin met tieners plaatsvinden. Over vriendjes, vriendinnetjes, seksualiteit en geaardheid. Bij dat laatste onderwerp riep mijn vader: ‘als je ooit homo wordt, trap ik je het huis uit’. Auw… ik besefte dat ik een heel lastige situatie zat. Thuis, maar ook op school. In de tijd die volgde, werd het op school namelijk ook niet makkelijker. Zo voelde ik mij tijdens de gymles steeds slechter tussen een groep jongens in de kleedkamer. Na een tijdje gebeurde waarvoor ik vreesde. Ik staarde per ongeluk een jongen iets te lang aan en meteen werd ik uitgescholden. Ik negeerde de scheldpartij en deed alsof ik niets hoorde, maar ik voelde me diep gekwetst.
“Ik staarde per ongeluk een jongen iets te lang aan en meteen werd ik uitgescholden”
Ruzies
Dit is maar een voorbeeld van veel incidenten die er voor zorgden dat ik schuil bleef in mijn dubbelleven. Tijdens mijn vervolgopleiding kwam ik opnieuw in aanraking met een klasgenoot die niet overweg kon met homo’s en lesbiennes. Er volgden scheldpartijen, pesterijen en discriminerende opmerkingen, zowel aan mij persoonlijk gericht als in het algemeen. Ik was ouder dan hij en kampte met veel opgekropte gevoelens. Deze combinatie zorgde ervoor dat ik fel tegen hem inging. Er ontstonden flinke ruzies in de klas. Deze ruzies maakten mij erg onzeker, bang, verdrietig, maar vooral heel boos vanwege het onrecht dat me werd aangedaan.
Knuffel
Gelukkig waren er ook mensen met wie ik mij wel verbonden voelde. Zo had ik een hele goede vriendin op de opleiding aan wie ik wel de waarheid durfde te vertellen. Na 8 lange slopende jaren, durfde ik voorzichtig te vertellen dat ik op jongens val. Een intense knuffel die meer zei dan 100 woorden volgde. Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Ik vertelde andere vrienden over mijn geaardheid. De reactie was veelal dezelfde: ‘Bert, echt super dat je het ons eindelijk vertelt, maar we wisten het al zo lang’.
‘Bert, echt super dat je het ons eindelijk vertelt, maar we wisten het al zo lang’
Thuis
Toch vond ik nog geen volledige rust. De uitspraak die mijn vader 8 jaar geleden deed en af en toe nog steeds herhaalde, bleef door mijn hoofd spoken. Na een enorm zwaar gesprek met mijn mentor en een docent die zelf open homo is, reed ik met een brok in mijn keel naar huis. Zo zenuwachtig en bang als toen ben ik nooit geweest. Zou ik dan echt worden uit het huis worden geschopt? Betekende dit het einde van de relatie met mijn vader? Daar zat ik dan, aan tafel. Mijn moeder vroeg mij waarom ik niets at. Ik kon het niet, ik kreeg geen hap naar binnen. Ik voelde mij zo misselijk. Mijn vader en zus waren inmiddels van tafel. Met veel moeite en tranen vertelde ik aan mijn moeder: “ik val op jongens’. Mijn moeder begon ook te huilen en zei: eindelijk Bert, nu ga je rust vinden, ik wist dit al zo lang”. Ik riep mijn zusje naar beneden en van haar kreeg ik exact dezelfde reactie als van mijn moeder.
Toen ik mijn verhaal als laatste vertelde aan mijn vader kreeg ik van hem geen antwoord. De hele avond heeft hij niets gezegd. Ik was in ieder geval opgelucht dat ik niet uit huis werd getrapt. Maar deze reactie heeft wel de nodige sporen nagelaten.
Stap
De stap om uit de kast de komen kan groot zijn en een hele gebeurtenis voor jou en je naaste vrienden en familie. Tegen mensen die wat verder van je af staan kan je beter subtiel zijn door in lopende gesprekken te praten over ‘mijn vriendje of mijn vriendin’.Mijn ervaring is dat mensen op deze manier minder snel te persoonlijke vragen gaan stellen. Er zullen altijd mensen zijn die niet begrijpen hoe het voor jou is. Maar probeer toch het gesprek aan te gaan. Je bent wie je bent en mensen die om je geven zullen je uiteindelijk accepteren zoals je bent.
Durfde jij uit de kast toekomen bij je ouders? Hoe ging dat?
Liefs,
Bert
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
