Manusje van alles

Twaalf ambachten, dertien ongelukken is een spreekwoord waar mensen mij weleens mee confronteren. ‘‘Je kunt beter je pijlen op één ding richten hoor, voordat het fout gaat’’, kreeg ik weleens te horen. Lief, want de mensen die zich over mijn carrière bekommeren hebben ongetwijfeld het beste met me voor, maar ik vind het ook een tikkeltje angstig en conservatief. We willen ons toch allemaal zo breed mogelijk oriënteren en ontwikkelen?

In de column van maart vertelde ik over mijn compleet mislukte ervaringen met Tinder, maar afgelopen week had ik wel een aardig gesprek met een jongen. Hij had goed zijn huiswerk gedaan – op het enge af – en kwam tot de conclusie dat ik minstens twee keer een carrièreswitch heb gemaakt. En ik was pas 25! Hoe is het mogelijk? ‘Nou, gewoon stoppen bij de ene werkgever en beginnen bij de andere’, zei ik droog. Maar natuurlijk heeft hij een punt: er is wat lef voor nodig.

Hij vervolgde zijn verhaal met dat hij al jaren trouw is aan zijn baas, maar eigenlijk heel graag iets anders zou willen. Dat lijkt mij dan weer ingewikkeld! Iedere dag weer naar je werk waar het allemaal ‘wel oké’ is. Het is wat saai, maar je zit er al jaren, kent je collega’s en wordt altijd stipt betaald. Toch blijft er steeds iets knagen. Wat een crime!

Iedere dag naar je werk waar het allemaal ‘wel oké’ is.

Niet direct een succesverhaal

Toen ik achttien was en van het vwo kwam, begon ik aan University College. Een zeer prestigieuze opleiding waar je alleen werd toegelaten met een eindexamengemiddelde van een zeven en een aantal pittige selectierondes. Ik kon goed leren, dus dit was voor mij de beste keus. Althans, dat dacht ik. Doodongelukkig zat ik in mijn appartement op de campus. Ik had iets gekozen met mijn verstand, niet met mijn hart. Na drie maanden besloot ik te stoppen met de opleiding. Ik kwam uit de kast en had een enorme behoefte mezelf echt te gaan ontdekken. Muziek en theater had al jaren mijn interesse dus ik werd zelfstandig ondernemer en ging optreden in het welbekende ‘schnabbelcircuit’.

Ik werd zelfstandig ondernemer en ging optreden in het welbekende ‘schnabbelcircuit’.

Er volgden een aantal ‘tussenjaren’ waarin ik mezelf enorm heb leren kennen. Ik werkte in diverse horeca, verkocht een tijdje exclusieve schoenen en was welgeteld drie hele dagen grondsteward op Rotterdam Airport. Ook deed ik ervaring op als invaldocent Frans, produceerde ik theatervoorstellingen en zag ik de wereld door een jaar als steward te vliegen voor KLM. Sommige dingen paste me als een jas – zoals dat prachtige blauwe uniform – en andere dingen bleken totaal niet voor mij weggelegd. Een enkele keer stopte ik in de proeftijd, een andere keer pas na een aantal jaar. Is het dan mislukt? Nee, alles behalve. Het voelde zeker niet direct als een succesverhaal, maar achteraf heeft het me veel gebracht.

Grote ontdekkingstocht

Pas sinds kort besef ik me dat het allemaal ongelofelijke ervaringen waren die me langzaamaan lieten inzien wat ik daadwerkelijk belangrijk vind in een baan, maar ook in het gehele leven. Ik ontdekte dat ik in het onderwijs iets vond, wat ik eerder niet in een baan gevonden had. Een soort ‘zingeving’. Het klinkt wat zweverig, maar zo voelt het wel. Waar het in het entertainment (en in mindere mate bij KLM) altijd om de buitenkant gaat, raakt het onderwijs de kern. Het gaat een keer niet om mij, maar om de leerlingen. Dat ik dit ooit nog zou zeggen bezorgt menigeen een hartverzakking, gok ik.

En hoewel ik al een jaar of twee het gevoel heb dat het onderwijs is waar ik mezelf nog jaren in zie werken, heb ik ondertussen nog wel kansen aangepakt. Ik mocht snuffelen aan een politieke nevenfunctie en deelnemen aan een zoektocht naar een nieuwe presentator RTL4. Wat zou het zonde zijn als ik had gedacht: ach, ik heb toch een baan, dus laat dit maar aan een ander. Ervaringen die ik nooit had willen missen en waarvan ik onwijs veel geleerd heb.

Horizon verbreden en verwachtingen loslaten

Natuurlijk zocht ik ook een hele tijd naar één ding waar ik daadwerkelijk al mijn interesses in kwijt kon. De samenleving verwacht toch immers dat we gewoon gaan studeren en uiteindelijk ‘iets worden’. Uit paniek heb ik een zelfs nog een studiekeuzetraject gedaan om me dan maar te laten vertellen wat goed voor me zou zijn. Er kwam uit dat ‘manusje van alles’ toch wel erg goed bij me paste.

Kansen pakken en doen wat je heel graag wilt klinkt als een cliché, maar het is wel precies de boodschap die ik mee probeer te geven aan de leerlingen die ik lesgeef. Het maakt niet uit hoe hoogstaand de studie is of hoeveel geld je met een bepaald beroep kunt verdienen. Doe gewoon wat je leuk vindt, verbreed je horizon en neem desnoods eindeloos tussenjaren om uit te zoeken wie je echt bent en wat je écht wilt.

Het is misschien niet volgens het boekje, maar wel hoe het voor sommigen werkt. Gelukkig had ik altijd een omgeving van docenten en familie die me de ruimte gaf. Mijn opa zei laatst: “Ik heb me weleens afgevraagd waar je zou eindigen, maar nooit of je op je pootjes terecht zou komen’’. Ik gun iedereen zo’n omgeving.

Jari Esbeukman


Jari Esbeukman is docent Nederlands in het voortgezet onderwijs, werkt als zanger en presentator.

 

 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

One thought on “Manusje van alles

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.