Er hangt een regenboogvlag buiten aan de muur van de kroeg waar ik theedrink. Ik ben in Amsterdam. Ik voel me er thuis. In mijn eigen woonplek kom ik dat niet tegen. Thuis leef ik in een heterowereld. Geen twee moeders of vaders op het schoolplein. Dat gaat nog duren. De grote stad is goed voor LHBT-ers, ook al kom je daar pesterijen en agressie tegen.
Ik krijg mijn hetero vrienden maar moeilijk mee naar homoplekken. De mannen staan met hun kont tegen de muur aan. Andersom geldt precies hetzelfde. De afstand die hetero’s ten opzichte van LHBT-ers en vice versa hebben is soms groot.
Wij vinden dat de Nederlandse maatschappij tolerant is. Dit betekent dat je iets verdraagt wat je eigenlijk verwerpt. Zoals het ervaren van weerstand bij het zien van kussende mannen. Nederland als tolerante maatschappij klinkt zo bezien mooi maar is ten diepste flauwekul waar ik niet intrap. Waar ik ook niet mee ga, is dat ik als biseksueel soms gedwongen wordt in gescheiden werelden te leven. Die kunnen prima samen. Ik ben van plan me zo min mogelijk van die scheidslijn aan te trekken.
De acceptatie van LHBT-ers in de ‘hetero wereld’ zie ik als volgt voor me: zolang mijn buurtgenoten automatisch over mij aannemen dat ik ‘gewoon’ hetero ben, is er nog geen volledige acceptatie. En is het belangrijk om te blijven benoemen dat er meer smaken zijn dan alleen hetero zijn. Ik wil graag dat mijn voorkeur gewoon is. Maar zolang dat nog niet het geval is, zal ik dat van de daken blijven schreeuwen en niet gewoon laten zijn wat anderen zonder meer gewoon vinden.
Ik snap niet zoveel van ‘tolerantie’. Ik wil acceptatie.
Joshua Zandberg is voorzitter van het Landelijke Netwerk Biseksualiteit en elke week schrijft hij een column over zijn leven als bi-man.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
