“Maar je ziet er helemaal niet lesbisch uit!”
Als ik een euro kreeg voor elke keer dat ik die zin te horen kreeg, was ik nu rijk.Ik schrijf niet vaak over mijn geaardheid. Ik ben ook pas heel laat uit de kast gekomen, zoals ze dat zo mooi zeggen. Beter laat dan nooit, zeg ik altijd maar. Want ja: ook in 2017 leven nog heel veel mensen in de kast; misschien wel een van je beste vrienden of familieleden. Waarom ze dat doen is meestal heel persoonlijk.
Ook al willen we nog zo graag geloven dat Nederland super tolerant is; helaas is dat nog niet zo. Kijk maar naar de verdrietige voorbeelden van mishandelingen in ons eigen land. Hetero’s hoeven zich niet af te vragen of ze hand in hand kunnen lopen zonder toegetakeld te worden met een betonschaar. Homo’s, transgenders en lesbiennes helaas wel. Nog steeds. Dus ga ik er eens wat vaker over schrijven. Want wie angst laat winnen is nooit helemaal vrij. Ik zie er dan misschien niet lesbisch uit, ik ben het wel. Dat is vooral in kroegen wel eens jammer, want ik trek zogezegd het verkeerde publiek aan.
Domme opmerkingen ook, zoals “Oh, je bent lesbisch? Maar dat krijg ik er wel uit hoor, whahaha!”. Een bijkomstigheid van laat uit de kast komen is trouwens dat je omgeving er ook aan moet wennen. Ik heb daar alle begrip voor. Ik begrijp dat mensen er vragen over hebben, of aan moeten wennen. Zolang het in een open dialoog kan ben ik bereid heel veel vragen te beantwoorden. Dus nee, mijn lange lokken en mijn rokjes zijn niet stereotype lesbisch. Maar ik weiger me te schamen voor wie ik ben en waar ik van houd. En dat blijf ik doen, net zolang totdat ieder homoseksueel koppel veilig hand in hand over straat kan lopen.
Christianne Offermans
Deze column verscheen eerder op Chrisje.info.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
Ik ben ook vrij laat uit de kast gekomen en merk de laatste tijd dat ik het gevoel heb iets te moeten doen. Nadat de twee jongens in Arnhem zijn aangevallen is dat gevoel gegroeid. Ik ben lid van het COC geworden en zet me in op m’n school om m’n leerlingen te vertellen over homoseksualiteit en hoe iedereen trots moet kunnen zijn op wie hij/zij is. Lastig is dat er nog steeds opmerkingen worden gemaakt door collega’s, inderdaad ook de opmerkingen ‘maar dat zie je niet of ik genees je wel of hoe hebben jullie nou seks of ben jij het mannetje?’ Tenenkrommend er is nog een hoop te ‘winnen,’. Mijn leerlingen mogen me alles vragen, zij soms beter in de open dialoog dan de volwassenen om hen heen…Dat geeft voor de toekomst wel hoop! Ik denk dat ik je stukjes in m’n lessen ga gebruiken ?
Goedzo vrouw! Wees wie je bent!
Ook ik heb wel eens te horen gekregen dat mannen het zo jammer vinden dat ik lesbisch ben. “Zónde! Zó’n leuke vrouw als jij?”
Vreselijke opmerkingen. get a life, denk ik dan.
Overigens draag ik ook gráág jurken en heb ik lange krullen…
Het valt mij op dat hetero’s vaak aanmerkelijk meer met (homoseksuele) seks gepreoccupeerd zijn dan homoseksuelen zelf. Dat was zo in de derde, vierde eeuw – toen de christelijke vervolging van (mannelijke) homoseksuelen in Europa werd ingezet (dat vrouwen tot elkaar aangetrokken konden zijn was in de ogen van velen ondenkbaar) – en dat is nu nog zo. Een hele obsessie, lijkt het – ridicule vragen in het genre “wie is het mannetje” c.q. “het vrouwtje”, waarbij de homoseksuele relatie gemakshalve maar weer heteronormatief wordt gemaakt. (Alsof je alleen met mes en vork zou kunnen eten.) Ga vooral zo door en open de ogen van mensen, zeker de jongere generaties. Deze nacht had ik nog te maken met homofoob geweld en dat is helaas geen uitzondering.