In de twee termen die beschrijven wat ik doe voor de Gaykrant staat ‘dubbele minderheid.’ Hiermee bedoel ik mensen die binnen de LHBT+ gemeenschap een minderheid vormen door bijvoorbeeld een culturele achtergrond die niet de norm is of een fysieke beperking. Nu dat ik voor mijn eigen veiligheid binnenblijf, heb ik veel (misschien wel te veel) tijd om na te denken over de grote vragen in het leven en over de daarmee samenhangende onzekerheden.
Als schot voor de boeg voor hopelijk nog veel meer columns wil ik jullie meenemen in mijn gedachtegangen en strijd met een wereld die er niet helemaal voor mij is. Misschien ligt de aanleiding van mijn stuk wel in het mooie interview met Splinter Chabot over zijn debuut ‘Confettiregen’. De dynamiek tussen Splinter en zijn familie was een krachtig symbool voor hoe percepties van mensen die uiterst dichtbij elkaar lijken te staan toch mijlenver van elkaar af kunnen staan. Het interview raakte mij zoals het velen deed door de herkenbare elementen die erin naar voren kwamen.
En toch was er ook iets in mij wat zei: ‘Jij hebt makkelijk praten.’ In mijn hoofd kwam de volgende vraag op voor Splinter: ‘Stel je eens voor dat haast elke fysieke en sommige mentale drempels hoger zijn. Hoe zou je daar mee omgaan?’ Ergens snap ik dat deze vraag onmogelijk is om te beantwoorden en toch: waar is mijn confettiregen?
De confettiwolk waar mogelijk mijn eigen confettiregen uit gaat komen is de podcast Disability After Dark waarin Andrew Gurza, die net als ik vanwege ‘Cerebrale Parese’ (CP) een rolstoel gebruikt, vertelt over zijn eigen ervaring als cis-homoman in een rolstoel, zonder zich tegen te laten houden door ongemak en andere obstakels.
Toen ik niet geheel toevallig op zoek was naar herkenning in de oneindigheid van het internet, kwam deze podcast bij mij binnen. Binnenkomen doet de podcast nog regelmatig. De openheid en verhalen van Gurza raken bij mij vaak een gevoelige snaar. Bijvoorbeeld een van zijn laatste podcasts waarin Gurza open en eerlijk de verwachtingen die hij en een toekomstige bedpartner hebben van hun intimiteit. Het gesprek raakt aan het soort gesprekken dat denk ik velen in een vergelijkbare positie zouden willen voeren met hun bedpartner(s).
Ook voor mensen buiten de directe doelgroep is het een interessante podcast. Zeker voor de mensen die de Netflix-serie ‘Special’ hebben gezien kan deze podcast een mooie verdieping zijn. Hopelijk zet dit mensen aan om te werken aan een confettiregen voor iedereen opdat de woorden van Marc-Marie Huijbregts: ‘Het wordt beter’ (waar voor Splinter de eerste aanleiding lag voor zijn boek) voor iedereen zouden kunnen gaan gelden.
Maurits Huijbrechtse
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Mijn confettiregen?”