Sunshine in an empty place

Door een bijholteontsteking zat ineens m’n neus vol snot. De kleurenindex checkend, kwam ik tot code geel. Sowieso dus al geen goed idee er op uit te trekken, laat staan gedrag te vertonen dat al snel een neologisme werd binnen de Nederlandse gebarentaal. Buurtjes nemen zo nu en dan ook wat boodschappen voor mij mee en bij het afleveren, krijg ik het gevoel alsof ik in een spionnenfilm zit. Er wordt ineens aangebeld, er staat een tasje spullen voor je deur, en de persoon die het bracht, staat een paar meter verderop te wachten tot je het instemmende knikje geeft.

Appgroepen lopen op rolletjes, want binnen onze mooie community hebben we ervaring met solidair zijn, met naar elkaar uitkijken, te bedenken wat nodig is om ondanks de realiteit elkaars leven wat fijner te maken. Het is goed om te zien hoe die creativiteit zich nu uitbreidt. De wereld draait even een beetje minder snel. De straten zijn bijna leeg. Mensen krijgen de kans letterlijk stil te staan en om zich heen te kijken. Prioriteiten stellen is de oefening van de dag. En het opvullen van een open ministerspost gaat heel symbolisch over ideologische grenzen heen.

“Dansen en zingen is trouwens heel goed voor je weerstand”

Door de rust krijg je nu ook meer kans om je gedachten hun gang te laten gaan. Na te denken over nieuwe projecten, over een andere insteek in het uitvoeren van je klassieke materiaal. Of juist nieuwe muziek in een klassiek jasje te steken. Nog wat Britse series kijkend, zag ik opeens een reclame van een bekend hamburgerrestaurant voorbijkomen, die de mensen die al het cruciale nachtelijke werk doen centraal stelt. Ze zijn niet zichtbaar, maar in het restaurant ineens wel. Een vooruitziende blik? Het had niet treffender gekund in deze tijd. Op de achtergrond de tekst van een mij wel heel bekend stukje muziek. Het bleek een serene uitvoering van ‘90s dance hit Rythm of the Night. Maar met piano, violen, cello en harp deze keer. Het origineel is van een Italiaanse popgroep met een naam die we nu uit een hele andere context kennen. Het moet niet gekker worden.

Het zijn de kleine, onwillekeurige dingen die je tegenkomt. Kleine verrassingen tijdens het wachten. Een geinig lichtpuntje tussendoor. En de tekst van zo’n nummer krijgt ineens wel een heel onverwacht poëtische lading. “You could put some joy upon my face; Oh sunshine in an empty place; Take me to turn to and babe I’ll make you stay”. Dansen en zingen is trouwens heel goed voor je weerstand. Mijn eigen desinfectant disco.

Marene Elgershuizen


Marene Elgershuizen is dramatisch coloratuur sopraan. Naast Geschiedenis en Internationale Betrekkingen studeerde zij solozang aan de conservatoria van Groningen en Amsterdam. Plak daar twee jaar Duitsland aan vast bij beroemde hoogdramatische sopranen, een roze vleug politieke interesse, et voilà, je hebt een zingende activiste, die houdt van linkse hobby’s.

www.mareneelgershuizen.nl

Foto: Elbert Besaris 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.