Gaykrant en Hebban organiseren deze maand de verkiezing van de Regenboogboek Top 100. Op 7 augustus zal Boris Dittrich de uitslag ervan bekend maken. Gedurende de verkiezingen laat Gaykrant diverse schrijvers aan het woord. Deze keer spreken we met Dries Muus (36). Onlangs kwam zijn opzienbarende debuutroman uit waarin hij het thema voetbal en homofobie wordt belicht.
Tekst: Paul Hofman
Wat betekent de Regenboog Week van Gaykrant en Hebban.nl voor je?
Elke positieve aandacht voor lhbtiq+’-thema’s is welkom en hard nodig, en ik denk ook dat er een groot publiek is dat er graag over leest. Heel goed dat dat nu wordt gestimuleerd, op zo’n aanstekelijke manier. Ik merk dat ik door de Regenboog Week zelf ook meer stilsta bij alle boeken over die thema’s. Het is heel bemoedigend om te zien dat er zoveel moois en inzichtelijks over geschreven is.
Hoe vind je het dat jouw debuutroman ook genomineerd is voor de top-100?
Een grote eer! Ik zag op de groslijst al een paar lievelingsboeken staan, het zou geweldig zijn om daartussen terecht te komen. Wie weet lukt dat, we zullen zien hoe de stemmers zich uitspreken…
Wat zijn de reacties tot nu toe op jouw boek waarin je voetbal en homofobie als thema behandelt?
Ik hoor best vaak dat het goed is dat dit thema in een roman wordt aangekaart. Verder zijn er allerlei reacties, van positief tot kritisch. Het voelt een beetje opschepperig om te zeggen, maar woorden die ik vaak hoor zijn ‘prachtig’, ‘ontroerend’ en ‘aangrijpend’. O, en dat het boek snel wegleest, dat vind ik ook een fijne. Het is ook al meerdere keren genoemd als aanrader voor jongere lezers. Pas kreeg ik een berichtje van een lezer die het boek een must noemde voor elke puber, ouder en docent, en ze gaf aan dat ze het op haar school gaat bespreken.
Wat hoop je dat jouw boek teweeg brengt?
Ik hoop dat ‘De afwijking’ iets kan bijdragen aan meer openheid over homofobie en homoseksualiteit in het mannenvoetbal. Ik wilde graag van binnenuit laten zien wat zo’n homofobe sfeer met een opgroeiende jongen kan doen. En dat die sfeer niet alleen de jongens in kwestie treft, maar het hele voetbal.
Ik heb niet per se de illusie dat mijn boek enorme veranderingen teweeg kan brengen, want het is een groot en diep vertakt probleem, maar ik zou het al heel goed vinden als er meer gesprekken over worden gevoerd. Meer openheid. Als jongeren – of welke lezers dan ook – zich herkennen in de worsteling van mijn hoofdpersoon, en zich daardoor iets meer gezien of zelfs gesterkt voelen: dat zou prachtig zijn.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
