Mijn Moeder. Over een halve week word je 60. Ik weet nog toen jij 50 werd, ik had een gedicht geschreven en WJ droeg dat voor de gasten op. Vanaf de kruk, die normaal altijd onder het bijzettafeltje van opa staat. Ik durfde dat zelf niet en WJ kon dat altijd veel beter. Zo zei je dat ook altijd en dat bewees hij toen ook.
Tekst: Nick Trijssenaar
We hadden met zijn drieën een fotoboek samengesteld, dat kreeg jij nadat WJ het gedicht had opgelezen.
Dit waren foto’s van jou. Bij iedere bladzijde werd je een jaartje ouder. Maar ook foto’s met je vader, met je moeder en met je broer. En ook met ons.
Dit zijn herinneringen die ik in mijn hoofd bestempel als: ‘mooi’. Omdat ik voelde wat ik opschreef, dat aan jou wilde geven. Maar hoe dat voor jou heeft gevoeld weet ik eigenlijk niet. Elk gevoel van liefde van jou trok en trek ik in twijfel.
Misschien zou ik je nu, 10 jaar later, beter moeten kennen. En andersom. Maar dat is niet zo. Ik wil opschrijven: ‘helaas’. Maar is dat zo? Voor mij niet meer. Het is jammer, maar het is zo.
Ik herinner me mezelf wel op het moment dat mijn gedicht werd voorgelezen.
Ik. Had. Hoop.
Ik dacht toen nog dat alles tussen ons als gezin goed ging komen. Maar het was twee dagen ‘leuk’ en daarna begon de ellende weer. Uiteindelijk bleek mijn moeder niet blij te zijn met haar cadeau en hoe alles was verlopen. Dat deed pijn. Want ik dacht dat ik dat had gedaan. Wij alle drie. Triest eigenlijk, dat wij ons verantwoordelijk voelen voor jouw geluk. Ooit was jouw: ‘geluk’ kindjes krijgen. Het liefst een jongen en een meisje.
Tadaaa! Daar was de tweeling!
Nooit over nagedacht, dat er ook obstakels bij komen kijken als je kinderen krijgt? Nee.
WJ was je oogappeltje, hij ging niet lekker mee met de rest, hij werd gepest. Naar mij keek niemand om, ik ging immers toch goed op school? Toen ik me ziek voelde in de derde klas van de middelbare school was alleen maar de constatering: ‘Je stelt je aan’.
Zo verloor ik mijn vertrouwen in mijn ouders. Kennelijk hebben zij me nooit echt serieus genomen. Toen ik een echo van m’n baarmoeder moest laten maken (terwijl ik had aangegeven, mij onzeker te voelen in dit lichaam, ik zei haar dat ik dit niet wilde ), zei mijn moeder: ‘Dan zul je het voelen’. Mijn oudste vriendin ging gelukkig mee. We zaten in een zaal met allemaal zwangere vrouwen. Ik hoef denk ik niet te benoemen dat het vrij ongemakkelijk was…
Maar ik moest het maar uitzoeken. Als ik niet deed wat jij wilde, was jij in geen velden of wegen te bekennen. Mijn eigen moeder… Ik heb ooit in bed gelegen, toen jij en papa weer een fikse ruzie hadden. Ik lag ernaast en kon dus alles horen. Jij zei dat ik jouw kind niet meer ben. Dat ik nooit in deze familie geboren had mogen worden.
Heb je enig idee wat dat met een kind doet? WJ is je oogappeltje. Die heeft het toch allemaal nooit zo bedoeld?
Ik wel, kennelijk deed ik het in jouw ogen ‘expres’. Je verstopte m’n schoenen zodat ik andere schoenen ging dragen. Je vernederde me tegenover jullie vrienden. Ik deed het altijd fout. Ik zat wijdbeens: dat kon niet. Ik dronk thee uit een glas: dat kon niet. Of ik ging met m’n benen over de stoel. Dat kon niet. Ik wilde geen meisjeskleren dragen. Dat kon niet. Ik had altijd m’n koptelefoon op. Dat kon niet. Ik droeg twee sport-bh’s over elkaar heen. Dat kon niet. Ik dronk m’n eerste biertje met vrienden toen ik zestien was. Dat kon niet. En ik haalde ook nog onvoldoendes. Dat kon niet.
Tijdens mijn diploma opgeroepen worden als Nick. Dat kon niet.
Jongenskleren dragen? Dat kon niet. Maar bij de damesafdeling shoppen, dat werd het ook niet. Dus gingen we met lege handen naar huis.
Ik heb jarenlang in dezelfde outfit gelopen. Daar voelde ik me fijn in. Daar werd ik ook mee gepest. Maar dat boeide me niet zoveel. Dan stonk ik maar. Maar ik had in ieder geval wel de kleren aan waarin ik me fijn voelde.
Ik heb je altijd gerespecteerd als moeder. En m’n vader ook. Ik heb een goede jeugd gehad. Op materieel gebied dan. We kregen alles wat ons hartje begeerde. Alleen de liefde… die ontbrak.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
