Anderhalf jaar geleden deed ik een stap opzij. Mijn dochter verdiende vrijheid. Zij mocht niet langer klem zitten tussen haar moeder en mij. Dat was pijnlijk. Voor mijn familie, voor mij en vooral voor mijn dochter. Het moment dat ik haar losliet raak ik nooit meer kwijt. Maar ik moest verder. Waarom loop ik steeds vast? Wie wil ik zijn? Wie ben ik echt?
Er ontbrandde een vlammetje.
Ik zette wat ideeën op papier en vond een uitgeverij. Eentje die meedacht en altijd voor mij klaar stond. Eindelijk. Vrij. Vrijheid om te delen wat ik krampachtig vastgehouden had. Met mijn uitgever ploeterde ik verder. Wat ik te vertellen had schreef ik op. Alles.
Dat was zwaar vanwege mijn ziekte: ik ben een perfectionist.
Maar voor wie? Voor mijzelf? Voor mijn vrienden en familie? Of voor de mensen die wel weten wie ik ben maar mij niet kennen? Die vage kennissen die ik nooit meer zie? Ik ploeterde verder en ontwikkelde het #LoveOthers speldje dat staat voor niet oordelen. Verhalen van anderen gaf ik een podium in mijn podcast IK en ik werd columnist.
Overal voelde ik mensen om mij heen. Heel veel mensen, heel dichtbij, die in mij geloven en mij steunen, geraakt door wat mij is overkomen.
Velen zijn kwetsbaar en net als ik op zoek naar antwoorden die ze niet altijd zullen vinden.
Ik probeerde er op mijn manier zo goed mogelijk voor ze te zijn. Als een vriend.
Gezamenlijk doen we ons best voor een inclusieve samenleving waarin iedereen zichzelf lief heeft en macht en geld geen drijfveer meer zijn.
Het boek is af.
Verre van perfect, net als de uitnodigingen voor de presentatie, de posters et cetera.
Het is prima zo.
Afgelopen week was de lancering, mijn tweede coming-out. In een zaal die zo vol was dat er niemand meer bij kon en met veel bekenden, familie en vrienden.
En toen kwam het. Kan ik eigenlijk wel schrijven? Hoe reageren ze als ze dit over mij weten? Waarom sta ik voor mijn gevoel met mijn rug tegen de muur nu gelukt is waar ik zo hard aan gewerkt heb?
Als ik kijk naar mijn podcasts en columns, naar het proces dat ik heb doorgemaakt en naar wie ik nu ben, zie ik dat ik anderen motiveer niet te oordelen.
Toon je kwetsbaarheden en deel je verhaal. Ervaar verbinding door jezelf te zijn, puur. Je bent niet alleen. Ik ben ook niet perfect en dat is goed. Ik ben vrij.
Leon Augustijn is schrijver, motivator en spreker. Hij schreef zijn autobiografisch boek met de wat pretentieuze titel ‘IK’. Niet als egodocument, maar omdat hij zichzelf niet meer wil ontkennen, niet meer wil verloochenen wie hij is. Een hele strijd, die hij niet voor niets op papier heeft gezet. Een proces dat je kon volgen door zijn columns of nieuwsbrieven. Zijn boek is dit jaar verschenen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
