Vandaag trekt de Canal Parade door de Amsterdamse grachten. Een moment waarop we feest vieren, trots zijn, ons in al onze verscheidenheid en uitbundigheid laten zien en waarop we actie voeren voor een meer begripvolle wereld.
Het thema dit jaar is ‘My Gender, My Pride’. Onze columnist Nick (Rotterdam, 2001) ging enkele jaren geleden in transitie. Sindsdien is hij bij zijn ouders thuis niet meer welkom en woont hij op zichzelf. Hij schrijft regelmatig over zijn leven, over het proces en het gemis waar hij doorheen gaat. Vandaag verschijnt zijn column: ‘Niemand. Alleen’. Laten we niet vergeten dat we ook in Nederland nog een aardige weg te gaan hebben als het om de acceptatie gaat van alles wat met gender te maken heeft.
*
Niemand. Alleen. Vroeger had ik dit gevoel wel vaker. En ook al veranderde door mijn transitie mijn situatie totaal, ik bleef dit gevoel nog steeds hebben. Het is gek eigenlijk: ik word nu door zoveel mensen omringd die er voor mij zijn en die mij waarderen en mijn vooruitgang zien. Mijn familie en vrienden die mij geruststellen en zeggen dat ik de goede kant op ga.
Zij luisteren altijd naar mij en ik naar hen. Ja, en ik weet het, dit klinkt als een kind dat op zoek is naar acceptatie en waardering. Maar misschien ben ik nog steeds dat kind. En ergens toch ook niet. Als iemand tegen mij zegt dat ik iets goed doe, geloof ik het niet. En als ik iets fout doe, komt alles tien keer harder binnen.
Het is niet zo dat ik een andere handleiding dan iemand anders nodig zou moeten hebben, maar het gevoel tussen die twee verschilt zo erg.
Ik kan mezelf zijn bij mijn vrienden en familie, en dat is oké. Als ik hier drie jaar geleden over zou hebben nagedacht, had ik nooit verwacht dat dat kon. Ik dacht dat ik een monster was, dat ik het verdiende mij een ongelofelijke mislukkeling te voelen. Nu zie ik dat niet meer zo. Ik ben nog steeds bezig met mijn verwerkingsproces. Misschien gaat dat wel nooit over, dat weet ik niet, maar ik weet dat ik me beter voel.
Nog steeds alleen, want mijn ouders accepteren me niet. Zij zullen er nooit voor mij zijn en dat valt me zwaarder dan ik had verwacht. Ik heb twee heel lieve tantes en ooms en heel lieve vrienden waar ik altijd bij kan aankloppen en die er altijd voor mij zullen zijn en andersom. Maar toch is dat anders. Ik kan nooit meer deel uitmaken van een gezin. Buiten het feit dat ik alles in mijn eentje heb moeten uitzoeken, heb ik ook geen thuis meer. Ik kan bij mijn oom en tante over de vloer komen, maar het is niet mijn thuis. Ook al ken ik hun huis zo goed, weet ik welke traptrede kraakt, hoe hard je aan de wc deur moet trekken om hem op slot te krijgen, waar de handdoeken liggen.
Maar bovenal weet ik dat ik altijd naar hen toe kan. Zij hebben mij nooit tekort gedaan. Zij hebben mij liefde gegeven, waarvan ik dacht dat ik het niet verdiende. Ik dacht dat ik alles in de familie had verpest. Immers, als ik niet “zo” was geweest, was dit nooit gebeurd. Niet mijn ouders maar mijn tantes en ooms hebben mij laten zien dat ik mezelf kan zijn. En dat ik goed genoeg ben. Dat ik het verdien een eerlijke kans te krijgen in het leven en dat mijn verhaal mij niet minder hoeft te maken.
Ik heb een tijdje afstand van ze genomen, omdat ik niet goed wist hoe ik ermee om moest gaan. Ze begonnen steeds dichterbij mij te komen, en ook al kan ik heel open zijn, ik vond dat niet prettig. Nu zie ik dat dat een afweermechanisme is. Een truc die ik mezelf heb aangeleerd om te overleven. Maar ik heb ook geleerd dat het een truc is. Dat ik dat niet voor iedereen hoef te doen, hoeveel pijn mijn moeder me ook heeft gedaan.
Ik kan altijd bij hen thuiskomen. Zonder vragen, verwijten, opmerkingen of ruzie zoals het bij mij thuis ging vanaf het moment dat ik vertelde dat ik in transitie moest. Hun thuis is geen thuis zonder liefde. Bij hen ben ik Nick. Alles wat ik had of wenste toen ik nog thuis woonde, bieden zij mij.
En ik ben daar zo ongelofelijk dankbaar voor.
*
Nick Trijssenaar (Rotterdam, 2001) werd enkele minuten na zijn tweelingbroer geboren. In zijn pubertijd had hij het gevoel dat het lichaam dat hem was meegegeven niet bij hem paste. Eind 2017 kwam hij op de wachtlijst voor transitie van het VUMC in Amsterdam. Na anderhalf jaar begonnen de gesprekken. Begin 2020 kreeg hij de borstverwijderende operatie. In augustus van dat jaar begon hij aan hormonen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “My Gender, My Pride. Maar Niemand. Alleen.”