Als het goed is hebben velen van ons het al eens meegemaakt, de eerste keer dat je verliefd werd. Ik weet het in ieder geval nog goed. Het was op de lagere school (voor de millennials en generatie Z onder ons: zo heette de basisschool tot en met 1985), en hij heette Ramon en zo heet hij overigens nog steeds.
In die tijd wist ik niet dat dit nu verliefdheid was en ook niet dat ik homoseksueel zou zijn. Voor mij was het heel gewoon. Ik maakte er in die fase van mijn leven ook helemaal geen werk van, wat zou ik moeten doen dan? Voor mij was het al voldoende om hem iedere dag in de klas te kunnen zien. Ik voelde mij altijd blij worden zodra ik hem zag, en nog steeds wist ik niet dat dit betekende dat ik verliefd was. Voor mij was het normaal dat ik, net als sommige meisjes uit mijn klas, vrolijk van hem werd als ik hem zag en hoorde.
Naarmate ik ouder werd kwam ik erachter dat wat ik voelde verliefdheid was. Ook begon ik te begrijpen dat mijn gevoelens voor hem door anderen wellicht niet zo gewoon werd gevonden. Doordat ik geen uiting aan mijn gevoelens gaf ben ik er ook nooit om gepest. En Ramon heeft het volgens mij ook nooit geweten; tot nu dan, oeps!
Op de middelbare school begon deze crush toch best wel vervelend te worden, te meer omdat die niet werd beantwoord. Ik kon soms dagen verdrietig op mijn kamer zitten omdat Ramon mijn verliefdheid niet beantwoordde. Hierdoor begon ik mij ook onzekerder te voelen en werd ik me ervan bewust dat ik het helemaal niet leuk vond om homoseksueel te zijn. Ramon ontpopte zich ondertussen tot de hunk van de klas en ik moest lijdzaam toezien hoe hij vriendinnetjes kreeg. Ik kon die meisjes wel wat doen maar ja, zij konden er ook niks aan doen, toch? Na het eindexamen scheidden onze wegen en kwam er een einde aan deze ‘lijdensweg’ genaamd verliefdheid. Het was voor mij een zwarte periode in mijn leven. De buitenwereld heeft dit nooit aan mij kunnen zien.
Gelukkig kwam ik er in de jaren die volgden achter dat je op meer dan één jongen verliefd kon worden. En na mijn coming-out in 1995 heb ik de schade ingehaald. Ik durfde toen wel uiting te geven aan deze gevoelens door te flirten en daadwerkelijk af te gaan spreken met jongens voor wie ik iets voelde. En ja, ook die verliefdheden gingen weer voorbij, soms met drama, soms zonder.
Inmiddels ben ik zeventien jaar samen met mijn man, en voel ik mij bij vlagen (want zo gaat dat) nog verliefd. Maar Ramon, die allereerste verliefdheid, zal ik nooit vergeten.
*
Niels Lam (Heveadorp, 1973) is een ietwat eigenzinnige levenscoach (voor LHBTI+’ers en geadopteerden) en heeft zijn eigen praktijk ‘Gewoon Niels’. Naast de liefde voor zijn man en hun twee Maine Coons, houdt hij van zingen (bariton bij homokoor ‘Het Herenakkoord’ in Arnhem). Hij leeft, zo goed als hij kan, volgens de Afrikaanse filosofie Ubuntu – Ik ben alleen maar omdat jij bent.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
