M’n ex: ‘Ik ben Nick, zei hij, en dat was leugen nummer vijf’ | Jan uit Nijmegen

Kunnen we altijd, overal, in iedere situatie eerlijk tegen elkaar zijn? Ik dacht van wel, als je maar wilde. Ik vond het zelfs een essentiële voorwaarde voor een relatie. Nick was onbetrouwbaar, en dat wist ik toen ik verliefd op hem werd. Maar uiteindelijk was ik zelf de grote verrader, de ultieme leugenaar.

Redactie: Rits de Wit
Illustratie: Wilbert van der Steen

De kennismaking met Nick was direct al doorspekt met on- en halve waarheden. Tekenen aan de wand zou je zeggen, maar ik tilde er niet zo zwaar aan. Ik vergaf hem zijn leugentjes omdat hij zo onzeker was, zo naarstig op zoek naar hoe hij zichzelf aantrekkelijk kon etaleren, en naar trucjes om tot op zekere hoogte anoniem te kunnen blijven.

Op een vrijdagmiddag, vlak voor zijn vrije weekend en een uur voordat ik juist moest gaan werken, hadden we op PlanetRomeo een korte chat. Op zijn initiatief. Hij stuurde vage foto’s van zijn hele vleselijke hebben en houwen, hij beweerde althans dat het ‘t zijne was, en vroeg om mijn QuickShare. Ik weigerde, maar op zijn hoi zei ik hoi terug, waarna zich een gesprekje ontspon.

Ik bekeek de foto’s vluchtig en las zijn profiel, dat me onder meer vertelde dat zijn mannelijkheid het predikaat XL mocht dragen, dat hij een negentienjarige vrijgezel was, woonachtig in het centrum van Nijmegen. Maar wat mijn belangstelling wekte was zijn leuke hoofd, een oer-Hollandse kop met dik, donkerblond haar in een volstrekt eigengereide coupe, waarvan ik niet wist of die met opzet zo was vormgegeven door een kapper, of door hemzelf, of dat hij er zo, per ongeluk, mee uit bed was gestapt.

Jeugd

Op zondagavond stond hij bij me voor de deur, wat me ronduit verbaasde: vrijdag had hij uit pure geilheid contact met me gezocht, hij wilde ‘lekker samen spuiten’, zo snel mogelijk allemaal, dus toen ik schreef dat we niet stante pede konden daten, ik moest immers gaan werken, maar zondagavond wel, verwachtte ik dat hij onze vluchtig gemaakte afspraak zou vergeten en dat ik niets meer van hem zou vernemen. Zo gaat dat immers meestal: de jeugd van tegenwoordig duldt geen uitstel van behoeftebevrediging, wat nú lekker is moet nú worden geconsumeerd.

Maar ik had me vergist.

‘Ik had geen verwachtingen van deze jongen’

Daar stond hij, en terwijl hij op mijn uitnodiging binnentrad en struikelde over mijn bergschoenen die, onhandig inderdaad, naast mijn deurmat stonden, zag ik dat zijn haar anders zat, een beetje gewoontjes, vanuit een scheiding één kant op gekamd en voorop was een lok met wat gel omhoog gezet.

Ik constateerde dat hij ouder was dan op de profielfoto’s, geen tien jaar, maar toch wel een jaar of drie, vier; het jongensachtige was er inmiddels af, hij was meer man, iets voller ook, maar het stoorde me niet, ik vond het eigenlijk beter, mooier, voor mij persoonlijk zelfs aantrekkelijker.

Ik had geen verwachtingen van deze jongen, die zich voorstelde als Nick. Met mijn gedachten was ik eigenlijk bij andere zaken, er viel van alles te regelen in mijn leven, ik had hooguit trek in een ongecompliceerde vrijpartij, maar ik zou wel zien of dat ervan zou komen.

Tot mijn verbazing ging mijn gast, volkomen ongevraagd of aangekondigd, volledig uit de kleren terwijl ik voor hem een RedBull uit de koelkast haalde en mezelf een glaasje wijn inschonk. Het bleke lichaam, boven de tepels licht behaard en vanaf de navel zuidwaarts glad geschoren, verkeerde reeds in opgewonden staat: een lieve, wat vochtige plasser stond rechtop, met pruilende voorhuid en strakgetrokken zak.

Pikformaat

Zodra Nick onhandig uit zijn skinny jeans was gestapt, dat duurde even maar ik liet hem begaan, stevende hij op me af, met zijn kale harde geslacht voorop dat bij iedere stap vriendelijk op en neer wipte, totdat hij het tegen me aandrukte, waaruit ik begreep dat het aandacht wilde, ik negeerde het, drukte de spiernaakte eigenaar ervan even aan mijn borst en voerde hem aan de hand mee naar de bank, waarop ik met mijn wijntje plaatsnam.

Nick bleef aanvankelijk staan, ontredderd, trok toen zijn T-shirt weer aan en nam plaats op de bank achter zijn energiedrankje. De plasser, zag ik, verschrompelde, er bleef feitelijk niets van over dan een roosje roze vlees, we voerden een gesprek en ik begon de leugentjes te tellen: pikformaat met stip op nummer één, leeftijd was twee (dat gaf hij niet toe, maar ik wist ‘t zeker), er bleek na enig doorvragen een vriendin in het spel en Lent bleek de correcte woonplaats, vanuit het stadscentrum gezien aan de overzijde van de Waal.

De naam Nick was leugen nummer vijf, hoewel zijn echte naam er enigszins op leek. Ondanks alles was ik eigenlijk vooral vertederd; de waarheid achter de verzinsels die ik in een mum van tijd had ontmaskerd maakte hem in geen enkel opzicht minder aantrekkelijk voor mij.

Ik had mijn zinnen niet per se gezet op een vrijgezelle horsehung puber in het centrum van de stad hetende Nick, ik had hooguit gehoopt op een aardige ontmoeting met deze knul, met zijn guitige kop en dwarse haardos, die mogelijk een paar uur zou blijven voor een gezellig gesprekje en/of een eenmalig bedavontuur. Voor mijn part had hij Marc-Marie geheten, of Martien, was hij 45 jaar of ouder geweest, had hij op de Noordpool gewoond en was hij te gast geweest bij zijn schoonmoeder in Apeldoorn – nou ja, bij wijze van; het ging me puur om een prettige date, niets meer, niets minder.

Beeldschoon

Waarom dan al die leugentjes van deze knul? Okay, ik me kan voorstellen dat er size queens op PlanetRomeo zijn die de belofte van een forse leuter interessanter vinden dan die van dit olijke pikje, volgens de circulerende maattabellen niet meer dan een bescheiden M, schatte ik, maar verder kon ik niet begrijpen waarom deze jongen zoveel had verzonnen, waarom hij het zich zo moeilijk maakte door zich zover buiten de waarheid te begeven.

Het vriendinnetje, ja, dat kind kon maar beter niet weten dat hij op zondagavond zijn gerief zocht bij een oudere heer voor wie hij zich ongevraagd uitkleedde, of juist beter wel: uit de woorden die we wisselden bleek al rap dat deze Nick zijn meisje – een beeldschoon popje, zo zag ik op de foto’s die hij me toonde – er vooral of zelfs uitsluitend voor de bühne op nahield, dus de waarheid kon maar beter snel aan het licht komen, vond ik, om verdere ellende te voorkomen.

‘Zijn zaad, zijn tranen en mijn zweet hadden er een kleffe boel van gemaakt’

Het werd een vreemde maar hoopvolle avond. Ik overlaadde mijn gast met gemeende complimentjes, maar beweerde tot mijn eigen verbazing ook dat ik zijn pik lekker groot en zwaar vond, wat hem zichtbaar met trots vervulde.

Met de wijn, de energy drink en een flesje poppers verplaatsten we ons naar mijn bed, waar de jongen al rap briesend en snuivend klaarkwam nadat ik een ogenblik stevig aan zijn purperrode tepels had gedraaid. Vervolgens stortte hij zich dramatisch in mijn armen om pas een dik uur later te stoppen met grienen.

Zijn zaad, zijn tranen en mijn zweet hadden er een kliederige boel van gemaakt, ik had bovendien nog witte wijn in zijn nek gemorst in een poging een slok te nemen, het werd een kleffe bende, maar op de een of andere manier vond ik het ‘t allemaal waard, ik wilde deze jongen vaker zien en hem leren hoe je lekker kunt vrijen, ja, ik zag enige potentie, ik wilde hem helpen, redden eigenlijk, want hij had het moeilijk, en ik daardoor veel minder.

Toen hij twee dagen later weer bij me aanbelde bonsde mijn hart in mijn keel bij het openen van de deur, ik zag hem staan in een zwarte trenchcoat en vond hem ineens verschrikkelijk knap, ik zag een ogenblik een acteur in hem, een model misschien zelfs, voor dure mode of een exclusief parfum, een zanger van een populaire band, een adembenemende spetter. Heel eerlijk gezegd was ik op slag verliefd; een sensatie de me in minstens twintig jaar niet meer was overkomen.

Cadeau

Tot mijn vreugde meldde Nick – ik blijf hem zo maar even noemen – dat hij het had uitgemaakt met het poezelige popje, het meisje had sowieso eigenlijk al een ander had ze tegen hem gezegd, dus het leed was te overzien geweest.

Nick kwam vervolgens bijna dagelijks bij me thuis, in bed vooral, ik was op een vreemde manier gelukkig met dit cadeau, gelukkig maar ook bezorgd, ik was me er immers terdege van bewust dat ik het ieder moment kwijt kon raken. Regelmatig benadrukte ik dat Nick eerlijk tegen me moest zijn, in alles, ook als hij vond dat ik stonk, onredelijk was of lelijke schoenen droeg, als hij zich aangetrokken voelde tot een ander of eens geen zin had in seks. Ik beloofde hem hetzelfde. Maar evenredig met mijn genegenheid groeide mijn angst dat hij dat allemaal niet zou doen, eerlijk zijn, en dat het afscheid plotseling en onverwacht zou komen; het was immers allemaal te mooi om waar te wezen.

‘Ik zag ieder stukje papier aan voor een liefdessignaal dat niet voor mij bestemd was’

Als Nick twee dagen niet kwam en nauwelijks een berichtje stuurde, hooguit een mededeling dat hij het druk had op school of stage, groeiden mijn angst en argwaan explosief. Als hij dan wél weer recht uit school langskwam, ik woonde vijfhonderd meter van het opleidingsinstituut waar hij zijn dagen sleet, doorzocht ik zijn tas als hij even onder de douche was gesprongen, bladerde ik gretig in zijn agenda, op zoek naar bewijzen dat hij met andere mannen afsprak, ik zag ieder tekeningetje, ieder stukje papier aan voor een liefdessignaal dat niet voor mij bestemd was en evenmin van mij afkomstig.

Als Nick even naar de wc ging keek ik haastig op zijn telefoon, die, als ik het geluk had dat hij ontgrendeld was, app-berichtjes toonde van contacten met merkwaardige namen, van andere kerels meende ik zeker te weten, maar tijd om ze te lezen had ik natuurlijk nooit.

Ik had een Instagram-account aangemaakt om Nick te kunnen volgen, controleren eigenlijk, dom, want ook daar zag ik verdachte zaken plaatsgrijpen, mannen die reageerden op zijn posts – selfies meestal, soms met een stukje blote bast –, ik wist dan zeker dat er van alles gebeurde waar ik geen weet van had. Toen hij eens plotseling vroeg of ik op zijn telefoon gekeken had, en in zijn tas had gegrasduind, kennelijk had ik dat niet altijd onopvallend genoeg gedaan, zei ik natuurlijk nee, ik vroeg dan of hij me niet vertrouwde, waarop hij zijn schouders ophaalde, wat hij ook overigens deed als ik hem vroeg of hij iets serieus voor me voelde.

De eerste nacht dat hij bleef slapen, precies een maand na onze eerste ontmoeting, schoof ik hem in een zotte opwelling in zijn slaap een ringetje om de vinger, een prul dat ik ooit van mijn zus gekregen had toen ze was teruggekeerd van een reis door Afrika. Zodra hij wakker werd schudde hij het af, het was te wijd, hij moest erom lachen en vroeg wat dat lelijke ding moest betekenen, of het een huwelijksaanzoek was of zo, maar toen hij ‘s avonds na school bij me terugkwam had hij het weer om, nu om zijn duim waarop het wel paste, en draaide het met de vingers van zijn andere hand rond, heen en terug, zonder er acht op te slaan.

Ouders

Ik durfde hem steeds minder vragen te stellen. Vragen over ons. Ik had, puur uit belangstelling, beweerde ik, wel geïnformeerd naar waar hij woonde, nog bij zijn ouders wist ik, hij had vluchtig een adres in Lent genoemd waar ik de volgende dag nieuwsgierig was langsgereden, de dag daarna had ik besloten er met een smoesje aan te bellen, er had een oude vrouw opengedaan en uit de informatie die zij gaf bleek dat ze daar alleen woonde, al minstens twintig jaar, en dat ze van ene Nick nog nooit gehoord had.

Natuurlijk ging het fout tussen ons, en snel. Want natuurlijk, weet ik nu, is dit relaas het schoolvoorbeeld van een selffulfilling prophecy. Nick blokkeerde me op Whatsapp, Insta en Romeo nadat hij had ontdekt dat ik zijn moeder had gebeld om te informeren naar zijn heden en verleden, en tegen de belofte in had zijn moeder hem verteld dat ik, een wildvreemde, haar had benaderd. Daarmee was ik duidelijk over de schreef gegaan. Zijn laatste woorden aan mij waren dat hij me haatte, dat hij me nooit meer hoopte tegen te komen. Dat hakte erin.

‘Het ringetje heb ik nooit meer teruggezien’

Ik had nog best wat langer van hem kunnen genieten als ik mezelf in de hand had gehad, als ik minder gretig en bang was geweest, maar hij ging er van door omdat ik hem op de hielen zat.

Ik had het hem onmogelijk gemaakt om de ruimte te nemen die hij nodig had om zijn proces te doorlopen, om op eigen kracht iemand te leren vertrouwen, zich te ontwikkelen, om in eigen tempo zijn identiteit te ontdekken en aan de wereld te tonen.

Hij heeft alles wat hij van me kreeg teruggebracht en in plastic zak bij de achterdeur gezet: vijf paar sokken, een idioot doorschijnend onderbroekje, een T-shirt met een groot hart en de sleutel van mijn achterdeur. Alleen het ringetje heb ik nooit teruggezien.

Misschien, hoop ik soms, koestert hij toch een mooie herinnering aan mij.

Wil jij jouw verhaal over een jammerlijk mislukte relatie ook in deze rubriek? Neem contact met ons op via redactie@gaykrant.nl

*