Wesley de Ridder alias Ashley Knight: ‘Soms ben ik net op de goede plek’

Ik ken Wesley de Ridder alleen als collega van Gaykrant. Toen ik de mogelijkheid kreeg hem te interviewen voor Gaykrant, vond ik dat leuk en spannend tegelijk. Leuk, omdat ik benieuwd was naar de man achter zijn alter ego Ashley Knight en omdat het prettig is om elkaar als collega’s beter te leren kennen. Spannend, juist omdat we collega’s zijn. Het werd – hoe kan het ook anders – een vermakelijk gesprek. 

Tekst: Floor Brands
Hoofdfoto: Jean Ranobrac

Vertel eens wat over jezelf. Wie ben je, waar woon je, wat doe je? Ik wil alles van je weten… 

Ik ben Wesley de Ridder, ik ben 33 jaar en ik ben een echte Amsterdammer. Als ik als kleine jongen met mijn moeder over de Albert Cuypmarkt wandelde, zei ik al dat ik daar later wilde wonen. En dat is inderdaad gelukt, maar inmiddels woon ik weer ergens anders. Ik heb gestudeerd aan de Frank Sanders Akademie en ben toen begonnen met poppenspelen. 

Een paar jaar geleden deden we een project en ben ik als drag queen een musical gaan doen. Frank vond dat erg leuk, en door hem is dat heel snel verder ontwikkeld en is Ashley Knight ontstaan. Vanaf dat moment werd ik ook voor feesten en partijen gevraagd. Nu kan ik wel een moppie zingen, maar er zijn al zoveel coverzangers, dus ik zie mezelf dan ook niet bij Hollands Got Talent of The Voice staan. 

Ashley gaat wel als een trein…  

Het zou me nog meer kunnen opleveren als ik er meer mee zou doen. Ik ben erg ijdel en vind het eigenlijk maar niks dat ik mijn baardje af moet scheren. Ik doe altijd mijn maandelijkse ding bij Bar Blend en daaromheen doe ik nog wat optredens. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat ik het afzeg omdat ik de volgende dag weer een beetje haar op mijn gezicht wil hebben.

Ik ben wel anders dan de andere drags die in Amsterdam rondlopen en die je bij Dragrace ziet, ook omdat ik live zing. Laat mij dat feestje maar maken en de mensen meekrijgen. Bij elk optreden doe ik overigens wel altijd een liedje dat gelinkt is aan de LHBTI+ gemeenschap.  

Ik zag je laatst ook met Victoria False. Doe je vaker iets met andere drag queens?  

Eigenlijk niet. Ook omdat een playbackende drag niet echt lekker samengaat met een drag die echt zingt, zoals Victoria en ik. Victoria en ik hebben een goede klik en eigenlijk hebben we daarom het verhaal bedacht dat Victoria mijn drag oma is. Dus Frank Sanders is mijn drag moeder en Victoria mijn drag oma. Dat is inmiddels vier jaar geleden. Als Victoria niet met haar Tour d’Amour op pad is, gaan wij samen de verpleeghuizen in en doen we ons programma. We praten wel wat over het pestgedrag bij roze ouderen, maar het is vooral twee keer een half uur mooie liedjes zingen.   

Wat ben je verder nog van plan? Wat ga je allemaal doen? 

Ik ben bij Theater Terra artistiek manager en als de theaters open zijn en blijven hoop ik daar de komende jaren nog wel te werken. Het gaat hier vooral om familievoorstellingen. Dat is dan wel even anders dan ‘s avond op hoge hakken, met gelakte nagels en in een mooie jurk voor de LHBTI+ gemeenschap optreden. Maar goed, daar ben ik nu veel mee bezig. En het lijkt me ook best leuk om in de toekomst de overstap te maken naar theater voor volwassenen, hoewel ik dat ook doodeng vind. 

Met drag hoop ik dat er een keer een deurtje opengaat en dat ik dan een beetje bekender word. Ik ben in drag wel een beetje een tut, mijn rokken zijn allemaal halflang en ik heb grote ‘hoofdstukken’, dus ik kan niet al back-flippend over het podium. Ik moet het echt hebben van mijn zingen en het feestje daar omheen. Dus ik hoop dat er ooit iemand komt die dat deurtje openzet en die mij er dan uitpikt om op feesten en partijen te kunnen optreden. Presenteren lijkt me ook heel leuk, als mezelf of als Ashley maar dan heb je toch wel een kruiwagen nodig.

En zo rol ik eigenlijk een beetje door het leven. Ik ben niet de grootste zanger of de grootste acteur, maar soms ben ik net degene op de goede plek. Die mazzel moet je wel een beetje hebben in dit vak.  

Je bent nu met die familievoorstellingen bezig. De klik met kinderen is er wel. Zou je zelf ook kinderen willen? 

Nee, eigenlijk niet. Mijn tweelingzus is tweeëneenhalf jaar geleden bevallen van een heel lief nichtje, Maevi, op wie ik erg dol ben, maar ik merk wel dat ik er zelf te egoïstisch voor ben. Als je dan een kind wil, dan vind ik ook dat je ervoor moet zijn. Dus nee, ik wil geen kinderen.  

Maevi heeft me al in drag gezien en is laatst ook naar een voorstelling geweest. Ik wil wel haar suikeroom zijn, maar eentje die haar ‘s avonds weer lekker naar huis brengt. Ik geniet wel van die momenten en vind het erg leuk als ze komt.  

Je hebt zelf een enthousiaste familie.  

Wij zijn opgegroeid in een gezin waar plaats was voor showbizz. Mijn moeder ging vaak naar Jos, Frank en Willeke, en in die omgeving zie je wel meer homoseksuele mannen en flamboyante types. Dus dat ik met barbies wilde spelen en niet met auto’s was dan ook niet heel vreemd.  

Het boek Confettiregen van Splinter was ook erg herkenbaar voor mij. Zo’n accepterende omgeving en dan toch die worsteling. In de tijd dat ik uit de kast kwam, was hiv actueel en homoseksuelen liepen bijna allemaal in het leer of op hakken. Dat wilde ik dus niet.  Nu heb ik met leer niet veel, maar ik heb wel een bepaalde behoefte gekregen om mijn vrouwelijkheid te tonen.

Ik heb op de opleiding geleerd om neutraal te zijn, zodat alle rollen in principe gespeeld konden worden, maar aan het einde van de opleiding wilde ik toch op hakken.  En nu vind ik het gewoon erg leuk om me om te kleden als drag. Mijn moeder vindt het fantastisch, die komt ook kijken en doet mee met de bingo. 

Welke maat schoenen heb je?  

Ik heb een goede maat. Veertig als man en eenenveertig als vrouw. Ik kan dus overal schoenen kopen. Maar vrouwen lopen tegenwoordig niet meer zoveel op hakken, dus ook voor mij is het soms zoeken. Overigens denk ik wel dat ik één van de weinigen ben die een vrij indrukwekkende schoenencollectie heeft.  

Ik ben een pasgeboren kalfje op hakken. 

Kwestie van oefenen. Gewoon doen.  

Hoe was de coronaperiode voor jou?  

Ik ben heel erg lui geworden. De eerste lockdown hebben we verbouwd, dus die periode was zo voorbij, maar de tweede was drama. Ik zag allemaal mensen om me heen die heel energiek allerlei dingen gingen doen. Die energie had ik absoluut niet. Ik ben ook wel aangekomen in die twee periodes. Nu het allemaal weer langzaam op gang komt, moet ik die kachel wel weer opstoken. Weer lekker aan het werk en ook weer met regelmaat in de hakken, dat is wel heel erg fijn.  

*