Op 1 april 2021 is het twintig jaar geleden dat Nederland als eerste land ter wereld het burgerlijk huwelijk openstelde voor paren van gelijk geslacht. Gaykrant staat stil bij dit memorabele moment in de LHBT+geschiedenis met verhalen over het huwelijk en met interviews met mensen die aan de wieg van de openstelling hebben gestaan. Vandaag: Ricardo (29) verhaalt over zijn (trouw?)plannen met Joris (26).
In een prachtige stad, niet zo ver hiervandaan, sloeg de grote klok middernacht. Even daarvoor waren er glimmende wagens waarin mannen en vrouwen, zo mooi gekleed als prinsen en prinsessen, waren gearriveerd bij het grote gebouw aan de rivier waar het feest ging plaatsvinden. Verliefd, stralend van geluk. De ogen van heel de wereld waren op dat moment op hen gericht. Want alles draaide om hen.
Het klinkt als een sprookje. Dat is het misschien ook wel. Op de eerste van de vierde in het jaar tweeduizend en één stapten voor het eerst paren van het gelijke geslacht in het huwelijksbootje. Het werd toen ‘homohuwelijk’ genoemd, maar daar ben ik een beetje op tegen. Immers: het is geen apart huwelijk voor gelijkslachtige liefdesparen. Het burgerlijk huwelijk, tot dan toe heteroconservatief, werd opengesteld.
De staatssecretaris die hiervoor verantwoordelijk was, Job Cohen, was inmiddels geen bewindspersoon meer. Toch was hij erbij. Sterker nog: hij was burgemeester van Amsterdam en trad die nacht op als ambtenaar van de burgerlijke stand. Dankzij zijn hamerslag, op een tafel vol rozenblaadjes, werden de stralende stellen officieel echtgenoten en echtgenotes van elkaar.
Ik ben gek op sprookjes, maar helaas heb ik dit feest gemist. Ik was tien jaar oud en lag op deze zaterdag- op zondagnacht al lang en breed te slapen op dit tijdstip. Het was pas jaren later toen ik de waarde van deze nacht begon te begrijpen. Voor iemand van mijn leeftijd is het namelijk, misschien wel gelukkig, de normaalste zaak van de wereld dat ik als man gewoon met mijn vriend zou kunnen trouwen als ik dat wil.
Als ik dat wil inderdaad. Want wil ik dat wel? Dit jaar word ik dertig en ben ik op de leeftijd dat ik toch maar eens goed na moet denken over waar ik met mijn leven naartoe wil. Zo, dat klinkt even bijna alsof opoe vertelt. Maar toch zit er een kern van waarheid in. Ik kan immers nog alle kanten op.
Dat je een mogelijkheid hebt betekent niet per se dat je er ook gebruik van moet maken. Zo zou ik ontslag kunnen nemen bij mijn werkgever, want die mogelijkheid heb ik. Maar daar maak ik geen gebruik van, ik zit goed waar ik nu zit en ben erg tevreden met mijn baan.
Sinds een paar maanden heb ik een relatie met mijn vriend. Geheel subjectief vind ik hem de allerleukste jongen die er is. Maar ik vind toch ook dat het nog veel te vroeg is om met hem te trouwen, al hebben we die wettelijke mogelijkheid wel.
Ik ben dankbaar voor die mogelijkheid, maar maak er dus geen gebruik van. In ieder geval: vooralsnog niet. In mijn sprookje is het geen vereiste voor mezelf om te trouwen. Noch om kinderen te krijgen, dan wel op te voeden. Maar maak ik mijn partner pas gelukkig wanneer ik wel in de echt verbonden ga worden met hem? Dan ben ik bereid om een concessie te doen op dat gebied. Want het is mogelijk om voor de wet een echtpaar te vormen voor iemand als ik.
Door de openstelling van het huwelijk werd ik, ook al lag ik toen te slapen op het bewuste moment, vanaf toen op dat vlak gezien als gelijkwaardig mens.
Zodat ook ik in een glimmende bolide kan stappen om samen met mijn geliefde naar een gebouw te rijden waar we als vriend en vriend naar binnen stappen. Om vervolgens als echtgenoten weer de zon in te wandelen.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
