Mensen kijken is leuk. Het tableau vivant wat ze elke dag opvoeren gaat nooit vervelen. Individuen die opvallen worden vaker bekeken dan degenen die opgaan in de massa. Een enkeling wordt voortdurend aangestaard.
Artiesten en topmodellen horen bij die enkelingen. Eén van hen vertelde ooit dat ze een manier heeft om met starende mensen om te gaan: Als ze door de stad loopt kijkt ze naar het trottoir, ongeveer tien tegels voor haar voeten.
Dat is een goede tip. Wanneer ik merk dat ik opval kijk ik naar de grond. Daar mag je iets van vinden, maar voor mij werkt het. Soms voel ik me dapper en dan kijk ik gewoon om me heen. Mensen kijken terloops terug, af en toe groeten ze vriendelijk en ik zie mensen staren. Soms zou ik op de starenden af willen stappen en iets tegen ze zeggen. “Is er iets?” of “Wil je wat aan me vragen?”
Mensen die moeilijke dingen aan me vragen vind ik minder hinderlijk dan mensen die rare dingen over me denken.
Op social media lees ik weleens reacties op artikelen over transmensen. Dat is een vorm van gedachtenlezen. Soms word ik blij van de reacties. Vaak word ik er verdrietig van.
Ergens in de Pride week stond er weer zo’n stukje op facebook. Ik begon de reacties te lezen. Dit keer was het anders dan anders. Opvallend veel mensen lieten weten dat ze ‘het’ graag wilden begrijpen. Sindsdien ben ik aan het verzinnen hoe ik uit zou kunnen leggen hoe het is om genderdysfoor te zijn en wat het dan met je doet als je een geslachtsaanpassende behandeling hebt ondergaan.
Veel metaforen komen in me op, maar geen enkele is accuraat. Hoe voelt het om een appel te verteren? Hoe kun je voelen dat je pen het papier raakt als in de pen geen gevoel zit?
Vraag eens aan een goudvis hoe het voelt om heel je leven nat te zijn.
Ik pieker me suf en ik heb besloten om voorlopig weer wat vaker naar het trottoir te kijken.
Carine
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
