In mijn jonge jaren tussen 1960 en 1970 waren er geen Paarse dagen.Toen ik er achter kwam dat ik altijd net iets langer keek naar mooie jongens dan naar mooie meisjes, dacht ik dat ik de enige was in ons dorp met zulke gevoelens. Eigenlijk dacht ik dat die gevoelens niet mochten bestaan.
Dus hield ik mijn mond en hield van Adamo en Donovan.
Ik hield ook van mode. Samen met mijn zusje ging ik als zestienjarige met de trein naar Amsterdam, naar de Nieuwendijk. Daar was een winkel met werkmanskleding, waar ze hippe spijkerpakken verkochten. Mijn zus en ik kochten allebei een pak van stoer ribfluweel. Ik in het bruin, en zij in een lichtere kleur. Ook kocht ik een paarse Donovan-pet.
In een andere winkel kocht ik suède schoenen, ze leken op hoge gympies, en werden bordeelsluipers genoemd. Waarom? Geen idee, en van bordelen had ik al helemaal geen verstand.
Onderweg naar huis bedacht ik dat de veters in die schoenen wel erg saai waren, maar paarse veters waren nergens verkrijgbaar. Dus kocht ik paarse raffia en vlocht zelf een paar mooie veters. In het dorp werd over mij gefluisterd. Bij de bakker en de groenteboer hadden ze het over die ‘vreemde jongen’ van Minkema. Een buurvrouw vertelde dat aan mijn moeder. Mijn moeder haalde haar schouders op maar toen de buurvrouw weg was zei ze tegen mij: ‘Misschien moet je toch maar weer normale veters in je schoenen doen.’ Ik heb niet geluisterd, ik kocht nog meer raffia, in allerlei kleuren en maakte veelkleurige veters. Een stil protest van een jongen die al vroeg besloot zijn eigen weg te gaan.
Jan-Simon Minkema
Op de foto: Donovan
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Paars”