In Almere is afgelopen zaterdag tijdens een ‘Winter Pride Walk’ door de stad het allereerste transgenderzebrapad van Europa geopend. ‘Het transgenderpad is een zichtbaar statement in Almere waarmee door bewustwording de discussie over transgenderbeleid een positieve wending krijgt,’ zei organisator Suzanne van de Laar tegen Omroep Flevoland. ‘Voor transgenderpersonen geldt wat voor ieder mens geldt: trots kunnen zijn op jezelf.’
Niet iedereen vindt het roze-wit-blauwe pad een goed idee. Op de Facebookpagina van de gemeente verschijnen naast steunbetuigingen ook reacties waarin getwijfeld wordt over het nut van deze actie. Mensen vragen zich af of met dit pad het hokjesdenken niet juist bevorderd wordt.
‘We zijn allemaal mens, laten we daar eens mee beginnen,’ schrijft een inwoner van de stad.
‘Was het maar zo eenvoudig,’ dacht ik terwijl ik een dag later het nieuws over de Italiaanse voetballer Mario Balotelli las. Tien minuten na rust schopte de spits van Brescia bij de hoekvlag een bal het publiek in uit woede over de racistische geluiden uit het vak van de tegenstander, Hellas Verona, waarna hij van het veld stapte.
Willen we vooroordelen, discriminatie, seksisme en racisme bestrijden, dan moeten we bij het tweejarig kind beginnen.
Als volwassenen bij ‘allemaal als mens zijn’ willen beginnen, is het eigenlijk al te laat. Willen we vooroordelen, discriminatie, seksisme en racisme bestrijden, dan moeten we bij het tweejarig kind beginnen.
Uit onderzoek blijkt dat kinderen al vanaf hun tweede jaar (negatieve) associaties maken bij kinderen die ‘anders’ zijn. Onderzoeker Vandenbroeck noemt deze negatieve associaties ‘voor-vooroordelen’ omdat zij de opmaat tot echte vooroordelen kunnen vormen. In zijn onderzoek (2014) geeft hij enkele voorbeelden:
‘Witte peuters willen vaak niet met een zwarte pop spelen.
Een Nederlands meisje van tweeënhalf deelde puzzels uit aan haar leeftijdsgenootjes waarbij ze aan een Spaanstalig meisje van dezelfde leeftijd een babypuzzel gaf “omdat zij dat nog niet goed kan”. Het goedbedoelende meisje verwarde onbedoeld anderstalig zijn met intelligentie.
Een groepje vierjarigen wilde niet dat een zwart meisje De Kleine Zeemeermin speelde omdat die blank moet zijn.’
Als we allemaal mens zijn, waarom blijkt het dan nog steeds zo moeilijk om op kinderopvangcentra en op scholen de dominantie van de witte (cis)heteronormativiteit te doorbreken?
Hoe moeilijk is het om in een peuterklas naast witte poppen zwarte poppen neer te leggen? Of poppen met een hoofddoekje om? Of om twee Barbies een baby’tje mee te geven? Om Ken een jurk aan te laten trekken?
Als we allemaal mens zijn, waarom vinden wij het dan zo moeilijk om maatschappelijke zichtbaarheid te omarmen? Of dat nu om twee zoenende mannen op een reclameposter in een bushokje in Groningen gaat, om het transgenderzebrapad in Almere, of om gekleurde anti-Zwarte Pietdemonstranten in Amsterdam?
Onzichtbaarheid is de doodsteek voor elke vorm van diversiteit. Echte acceptatie van diversiteit in onze samenleving kan alleen tot stand komen als die diversiteit getoond mag worden, als we van kinds af met zoveel mogelijk diversiteit in aanraking komen.
Mijns inziens kan zichtbaarheid nimmer hokjesdenken vergroten. Zichtbaarheid is zowel een uitnodiging als een belofte om de grenzen tussen hokjes weg te nemen. Het is zowel een uitnodiging als een belofte om met elkaar het gesprek over diversiteit aan te gaan.
Zichtbaarheid moet de uitnodiging aan het kind zijn om zonder angst voor de ander over het roze-wit-blauwe zebrapad in Almere te kunnen huppelen.
Zichtbaarheid moet de belofte aan het kind zijn om zonder vooroordelen op te mogen groeien.
Valerie,
Noem me maar Val
Zei de man in vrouwenkleren
Ze was mooi,
Iets te lang
Iets te grote nepborsten
Prachtig gewaad
Ingenieuze pruik
Postmodern vrijheidsbeeld
Martijn,
Noem me maar Tijn,
Zei de vrouw in smoking
Hij was knap
Iets te rank
Iets te grote plaksnor
Prachtige gleufhoed
Ingenieus gestrikte stropdas
Postmoderne vrijheidsstrijder
Ze kusten elkaar,
Val en Tijn
Rick van der Made
One thought on “Zichtbaarheids-zebra”